Το «τρολάρισμα» του… Σόιμπλε

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ίδια ώρα που άλλες χώρες της ευρωζώνης οι οποίες ήσαν σε «πρόγραμμα», όπως η Ιρλανδία, σπάνε τα κοντέρ ανάπτυξης, έχοντας ολοκληρώσει επιτυχώς τη μεταρρύθμιση των οικονομιών τους, εμείς πάμε από μνημόνιο σε μνημόνιο και καταλήγουμε τελικά στο… «τρολάρισμα», όπως είναι πλέον ο «ψηφιακός» όρος για το «δούλεμα».

Ίσως, μετά από τόσα χρόνια που «δουλεύουμε» εμείς τους δανειστές, υποσχόμενοι μεταρρυθμίσεις τις οποίες ουδέποτε υλοποιούμε, να έχει φθάσει και η δική μας σειρά, όμως χθες -από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς- το δούλεμα έπεφτε… βροχή και μάλιστα από τον κυριότερο των δανειστών μας, τη Γερμανία, διά στόματος του υπουργού Οικονομικών της.

Το πρωί, από το βήμα συνεδρίου στο Βερολίνο, ο φίλτατος Βόλφγκανγκ υποστήριζε ότι η Ελλάδα ανακάμπτει ταχύτερα από τις προσδοκίες και εμφανιζόταν μάλιστα συγκαταβατικός, λέγοντας ότι αν και οι κρίσεις μπορεί να προκαλέσουν αντιδημοφιλείς δημοσιονομικές αποφάσεις, τελικά αυτός είναι ο ενδεδειγμένος δρόμος για τη σταθερότητα του προϋπολογισμού.

Λίγο αργότερα, αν και -ορθώς- χαρακτήριζε την αύξηση του ΦΠΑ ως «οικονομική ανοησία», για μια χώρα στην κατάσταση της δικής μας, υποστήριζε ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση για την Ελλάδα, εξαιτίας της υστέρησης των φορολογικών της εσόδων.

Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει τόσο υψηλό ποσοστό φόρων που πρέπει να καταβληθούν αλλά δεν καταβάλλονται, δήλωσε ο Σόιμπλε αναφερόμενος στις ληξιπρόθεσμες οφειλές ιδιωτών και επιχειρήσεων προς το Δημόσιο και μολονότι η αύξηση του ΦΠΑ είναι «οικονομική ανοησία», όταν το κράτος δεν έχει άλλα φορολογικά έσοδα, δεν μένει παρά η λύση αυτή, σημείωνε.

Αν αυτό δεν είναι δούλεμα, τότε τι είναι;

Το γεγονός, δε, ότι το δούλεμα αυτό προέρχεται από τον κυριότερο των Ευρωπαίων δανειστών μας, ο οποίος ήταν κάθετα αντίθετος στη μείωση των στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων που ζητούσε το ΔΝΤ, καθιστά το δούλεμα… «χοντρό».

Εάν κλείσουμε τα μάτια -προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως-, στην αδυναμία του κράτους να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή και την απροθυμία του να μειώσει τις δαπάνες, ο μόνος λόγος για τον οποίον οι -συνεπείς- φορολογούμενοι πολίτες υποβάλλονται στη βάσανο της υπερφορολόγησης αφορά στην απαίτηση των δανειστών για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, ώστε να εξυπηρετείται το χρέος μας προς αυτούς.

Έτσι, λοιπόν, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούν ποιος μας… υποχρεώνει σε αυτή την «οικονομική ανοησία», όταν είναι σαφές ότι μετά από οκτώ χρόνια ύφεσης και έξι υπερφορολόγησης, η φοροδοτική ικανότητα του πολίτη έχει εξαντληθεί.

Ούτως ή άλλως, κάθε δεκάρα που αντιστοιχεί σε πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεφάλαια που στερείται η πραγματική οικονομία, ώστε να ανακάμψει.

Έτσι, λοιπόν, ας μη μιλάμε για «οικονομικές ανοησίες», όταν με την επιβολή υψηλών πλεονασμάτων, της τάξης του 3,5%, η ελληνική οικονομία παραμένει υποχρεωτικά σε ύφεση ή εντέλει καθυστερεί να βγει από αυτήν.

Όμως το χθεσινό δούλεμα του φίλτατου Σόιμπλε, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει.

Ακριβώς την ίδια τακτική χρησιμοποίησε και όταν αρνήθηκε -δικαίως κατά την άποψη του υπογράφοντος- να αναγνωρίσει τον λεγόμενο εκλογικό κύκλο στην Ελλάδα, λέγοντας ότι ανεξαρτήτως κυβερνήσεως, οι υποχρεώσεις της χώρας παραμένουν οι ίδιες.

Μόνο που στην περίπτωση της… δικής του χώρας, της Γερμανίας, κρίνει ότι η δέσμευση για επανεξέταση των όρων του χρέους και η όποια τυχόν ελάφρυνσή του πρέπει να εξεταστεί... μετά τις γερμανικές εκλογές, αναγνωρίζοντας έτσι τη διαδικασία του λεγόμενου εκλογικού κύκλου… κατά το δοκούν.

Και εδώ, όμως, μας δουλεύει. Διότι όπως εύστοχα επισημαίνει ο συνονόματός του, Wolfgang Munchau, στους Financial Times, από τη σύνθεση της επόμενης Bundestag, η υπόθεση του χρέους… δεν περνά.