Ο ολισθηρός δρόμος του λαϊκισμού

Ψήφισαν το Γ’ μνημόνιο αλλά δηλώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν το νέο πακέτο μέτρων, όποτε κι αν αυτό έρθει στη Βουλή. Πόσο βοηθά όμως έτσι η ΝΔ, στην ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της χώρας;

Δημοσιεύθηκε: 13 Φεβρουαρίου 2017 - 07:56

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε η δεύτερη αξιολόγηση του «ελληνικού προγράμματος» έχει ακόμη ολοκληρωθεί, ούτε η χώρα έχει εξέλθει από τη στενωπό της αβεβαιότητας.

Υπάρχει, όμως, μετά τις εξελίξεις της προηγουμένης εβδομάδας στις Βρυξέλλες, μια βάσιμη ελπίδα ότι και αυτό το μονοπάτι θα φθάσει στο τέλος του, σχετικά σύντομα, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Παρά τον «δεκάλογο» των ενστάσεων Φίλη από το βήμα της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και την «πληρωμένη» απάντηση που αυτές έλαβαν από τον φίλτατο Τόσκα, η κυβερνητική πλειοψηφία εμφανίζεται αρκούντως συντεταγμένη, ώστε να βαδίσει μάλλον «αναίμακτα» την οδό της ψήφισης του -μετά «μεγάλων κόπων και διαπραγμάτευσης»- νέου πακέτου μέτρων στη Βουλή.

Ούτως ή άλλως, τα σχετικά διλήμματα τέθηκαν πρόσφατα σε όλο τους το μεγαλείο από τον εξίσου φίλτατο Β. Σόιμπλε.

Η υπερπήδηση -εάν όντως υπάρξει- και αυτού του εμποδίου ανοίγει πλέον μια νέα σελίδα για την οικονομία και τον τόπο, παρέχοντας ικανό έδαφος για την υλοποίηση του κυβερνητικού αφηγήματος.

Κατά το αφήγημα αυτό, η άρση της αβεβαιότητας οδηγεί στην οδό της ποσοτικής χαλάρωσης -αν και τούτο δεν είναι σαφές, υπό το φως των πρόσφατων αιτιάσεων Ντράγκι για το χρέος- και πάντως στην επιτάχυνση της αναπτυξιακής διαδικασίας και -σε εύρος χρόνου που μέλλει να καταδειχθεί- στις αγκάλες των διεθνών αγορών.

Αρκεί να έχουμε κατορθώσει -έως τότε- να έχουμε πείσει περί της αξιοπιστίας και του αξιόχρεού μας. Εάν όχι…

Η οδός, δε, για την ανάκτηση αυτής της χαμένης αξιοπιστίας δεν μπορεί παρά να περνά διαμέσου της βούλησης και της αποφασιστικότητας που είναι διατεθειμένη να επιδείξει η χώρα μας στην υλοποίηση των δεσμεύσεών της: των «διαβόητων» μεταρρυθμίσεων.

Εάν υπάρχει μια κοινή συνισταμένη μεταξύ των κομμάτων που κράτησαν τα ηνία της εξουσίας στη διάρκεια της λεγόμενης μνημονιακής περιόδου, αυτή, δίχως άλλο, αφορά στην αντιμνημονιακή τους προεκλογική ρητορική και στη μνημονιακή τους πρακτική μετά την ανάληψη της εξουσίας.

Από τα Ζάππεια του Α. Σαμαρά και τις κορώνες περί «ενός νόμου και ενός άρθρου», η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν διέλθει διάφορα στάδια μνημονιακής μετάλλαξης και μετάπτωσης από τον λαϊκισμό στην ωμή πραγματικότητα.

Το νέο -μετά β’ αξιολόγηση- πολιτικό τοπίο της χώρας, δε, θα αποτελέσει έναν λαμπρό στίβο διακρίβωσης κατά πόσον αυτές οι τάσεις -που τόσο χαρακτήρισαν την πολιτική ζωή του τόπου στο παρελθόν- εξακολουθούν να ισχύουν.

Το πρώτο τμήμα του στίβου αυτού αφορά ευλόγως τη Βουλή, όταν και όποτε αυτή κληθεί να ψηφίσει τη νέα συμφωνία ή τα νέα μέτρα με τους εταίρους και δανειστές.

Αν και ο φίλτατος Κ. Μητσοτάκης έχει διατρανώσει την αντίθεσή του στην ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων, στη γραμμή «εσείς το φτιάξατε, εσείς να το ψηφίσετε», ο τρόπος με τον οποίο θα επιχειρήσει να αναλύσει τη θέση του αυτή, τόσο έναντι της κας Μέρκελ, σήμερα, όσο και του κ. Β. Σόιμπλε, αύριο, θα είναι -αν μη τι άλλο- ενδιαφέρων!

Κυριότερα, όμως, το στοιχείο εκείνο από το οποίο θα κριθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, εφεξής, άπτεται του τρόπου με τον οποίο θα επαναπροσδιορίσει τη ρητορική της.

Θα ακολουθήσει τα αντιπολιτευτικά λάθη Σαμαρά και Τσίπρα, ή θα επιχειρήσει να εισάγει νέα ήθη, επιλέγοντας τον σκληρό πλην έντιμο δρόμο της «εθνικής συναίνεσης», της ομοψυχίας, αλλά και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων σε επίπεδο προγράμματος ή και ενδεχομένως οράματος;

Υπομονή και θα μάθουμε…

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.