Μόνη λύση η άφεση χρέους

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν η αποτυχία όλων των υπόλοιπων «λύσεων» είναι τόσο παταγώδης, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι έχει έρθει η ώρα για το «βαρύ πυροβολικό».

Το όπλο που βρίσκεται στη φαρέτρα των τραπεζών ήδη από το 2014 -τη μερική άφεση χρέους- και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί δίχως τη νομική κάλυψη του «ακαταδίωκτου» για τα τραπεζικά στελέχη και του εξωδικαστικού συμβιβασμού, που θεσμοθετήθηκαν πρόσφατα.

Σε μία χώρα στην οποία η ανεργία βρίσκεται επισήμως στο 21% και -επί της ουσίας- πολύ υψηλότερα, ο ένας στους δύο φορολογούμενους έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία και μεγάλος αριθμός νοικοκυριών αδυνατεί να ανταποκριθεί στις κάθε λογής  υποχρεώσεις του, είναι αδιανόητο να ελπίζουμε σε μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων μόνο με τις «λύσεις» που πρότεινε έως τώρα το τραπεζικό σύστημα.

Διότι οι λύσεις «τοκοπληρωμής» -ή άλλες παρεμφερείς-, που ούτως ή άλλως πνέουν τα λοίσθια εξαιτίας της εκπνοής της πενταετούς διάρκειάς τους, αν και αποδείχθηκαν χρήσιμες, είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένου ορίζοντα ενώ οι… διαγραφές έχουν φθάσει επίσης στα όποια όριά τους, όπως έχει ήδη επισημάνει το Euro2day.gr.

Έτσι, με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις εκποιήσεις προβληματικών χαρτοφυλακίων να στέκουν πλέον ως το φόβητρο των «συστηματικά κακοπληρωτών», η υιοθέτηση δυναμικών λύσεων, όπως αυτή της άφεσης χρέους, συνιστούν μονόδρομο.

Όπως εξηγεί ο Χρήστος Κίτσιος, σε δημοσίευμα υπό τον τίτλο «Τράπεζες: Έρχονται ρυθμίσεις άφεσης χρέους», οι νέου τύπου ρυθμίσεις θα εστιάζονται στην οριστική διευθέτηση δανείων, με «δέλεαρ» γενναίες διαγραφές χρέους.

Στα στεγαστικά δάνεια, ο διαχωρισμός της οφειλής θα βασίζεται τόσο στις οικονομικές δυνατότητες του δανειολήπτη, όσο και στην ψαλίδα μεταξύ της τρέχουσας εμπορικής αξίας του ακινήτου και του υπολοίπου του δανείου.

Εφόσον ο δανειολήπτης εξοφλεί σταδιακά το μέρος του δανείου που αντιστοιχεί στην εμπορική αξία του ακινήτου, το υπόλοιπο τμήμα θα απομειούται επίσης σταδιακά, έως την εκπνοή της διάρκειας του δανείου.

Εάν, όμως, στέκουν έτσι τα πράγματα για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα λεγόμενα «κόκκινα», με εκείνα τα οποία εμφανίζονται ως εξυπηρετούμενα καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης, βάσει λύσεων «τοκοπληρωμής», τι μέλλει γενέσθαι;  

Πρέπει να «κοκκινίσουν» και αυτά, ώστε να τύχουν αντίστοιχης αντιμετώπισης εκ μέρους των τραπεζών;

Εάν δεν υπάρξει μία συνολική λύση για την υπόθεση των προβληματικών δανείων -και σε αυτά σαφώς εντάσσονται και όσα είναι σήμερα κατ’ επίφαση «πράσινα»-, ούτε τα τραπεζικά χαρτοφυλάκια θα μπορέσουν να εξυγιανθούν αλλά ούτε τα πιστωτικά ιδρύματα θα μπορέσουν να ανακτήσουν τον φυσικό τους ρόλο στην οικονομία: εκείνον του χρηματοδότη νοικοκυριών και επιχειρήσεων.

Αντίθετα, θα συνεχίσει να επικρέμαται υπεράνω τους το ενδεχόμενο ακόμη μίας ανακεφαλαιοποίησης.

Πολύς χρόνος έχει ήδη χαθεί.

Οι διασφαλίσεις έναντι του λεγόμενου «ηθικού κινδύνου» υπάρχουν ήδη στο τραπέζι και μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ούτως ώστε να διαχωριστεί η «ήρα από το στάρι» αλλά και να παρασχεθούν κίνητρα προς όσους  κοπίασαν ώστε να φανούν συνεπείς έναντι των υποχρεώσεών τους στη διάρκεια της κρίσης.

Εάν δεν υπάρξει -άμεσα- πραγματική τραπεζική σοφία για την αντιμετώπιση του πλέον σημαντικού προβλήματος της ελληνικής οικονομίας, με την επέκταση των ρυθμίσεων «άφεσης χρέους» στο σύνολο των προβληματικών δανείων, τότε απλά κλωτσάμε το… ντενεκεδάκι  λίγο παραπέρα.

Είδαμε, δε, πόσο μας… ωφέλησε η τακτική αυτή, όλα τα προηγούμενα χρόνια.