Ανάψτε την τσιμινιέρα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η καθ' όλα συμπαθής ιαχή αγωνίας που ύψωσε χθες ο ΣΕΒ, υπενθυμίζοντάς μας ότι συνεχίζουμε να διαβιούμε στον δρόμο που χάραξε ο «Λαλάκης, ο εισαγόμενος», μολονότι εξαιρετικά σημαντική, είναι και θα παραμείνει κενή περιεχομένου, ενόσω δεν εισακούεται από τα ίδια τα μέλη του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών και, βεβαίως, από την Πολιτεία.

Ο τουρισμός και η όποια ενίσχυση αυτού του κλάδου μπορεί να μας οδηγήσει μόνον μέχρις ενός σημείου, το οποίο ακόμη κι αν επιτευχθεί, θα είναι επισφαλές, δεδομένης της μεταβλητότητας που χαρακτηρίζει τον συγκεκριμένο κλάδο και των εξωγενών παραγόντων που τον επηρεάζουν.

Μπορεί το ασταθές περιβάλλον που επικρατεί στον γεωγραφικό μας περίγυρο να συνέβαλε στην άνθηση που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια ο τουριστικός κλάδος στην Ελλάδα, ενισχύοντας το ΑΕΠ με διψήφια ποσοστά, όμως είναι βέβαιο ότι δεν θα διαρκέσει εσαεί.

Ουδεμία χώρα, με στοιχειώδεις αξιώσεις σοβαρότητας, μπορεί να εδράζει την οικονομική της πορεία σε τέτοιο βαθμό μόνον σε έναν κλάδο, όσο ευρεία κι αν είναι η συνολική επίδρασή του στην οικονομία.

Η Ελλάδα, κάποια στιγμή -κι αν όχι τώρα, πότε άραγε- οφείλει να μετατοπίσει το ενδιαφέρον της από το στείρο άρμεγμα κοινοτικών επιδοτήσεων, στην εποικοδομητική αξιοποίηση όσων ήδη παράγει, αυξάνοντας την εγχώρια προστιθέμενη αξία που αυτά φέρουν.

Όπως μας υπενθύμισε χθες ο ΣΕΒ, «στην ελληνική μεταποίηση (χωρίς πετρελαιοειδή) και τη γεωργία, άνω του 60% και 50% αντιστοίχως των εξαγωγών σε αξία είναι ενδιάμεσα αγαθά, ενώ παρόμοια ποσοστά των εισαγωγών σε αξία είναι τελικά αγαθά. Οι ευκαιρίες, δηλαδή, για την παραγωγή προστιθέμενης αξίας (εισοδημάτων) από μεταποίηση στην Ελλάδα είναι τεράστιες».

Το ζήτημα, δε, δεν αφορά μόνον κραυγαλέες περιπτώσεις απουσίας τυποποίησης, όπως στην αγορά ελαιολάδου αλλά κυριότερα, στην επιστράτευση καινοτόμων λύσεων για την καλύτερη αξιοποίηση πλούτου που ήδη παράγουμε ή διαθέτουμε αλλά σπαταλάμε.

Ακόμη και αν η χώρα μας επιθυμεί να συμπεριφέρεται αενάως δίκην ενός αγρότη του Θεσσαλικού κάμπου, ο οποίος έχει σπαταλήσει μέχρις εξαντλήσεως τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής του, υπάρχουν φυσικά όρια σε αυτήν της την πρακτική, ακριβώς όπως και στη Λάρισα.

Αντίθετα, υπάρχει και ο δρόμος της δημιουργίας εκ του μη όντος, όπως είδαμε να συμβαίνει σε τόπους όπως το Ισραήλ, με τη δημιουργία καλλιεργειών στο μέσον της ερήμου, χάρη σε τεχνικές όπως η στάγδην άρδευση.

Με άλλα λόγια, για τη μεταποίηση στην Ελλάδα υπάρχει τόσο ο δρόμος της αξιοποίησης προϊόντων που ήδη παράγουμε, με στόχο τη διάθεσή τους ως τελικών και όχι ενδιάμεσων, όσο και ο δρόμος της καινοτομίας και της έμφασης στην τεχνολογία, κατά το παράδειγμα άλλων χωρών με πολύ μικρότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα από ό,τι η δική μας.

Αυτά, όμως, είναι ζητήματα που αφορούν τόσο εκείνους που έχουν το «πεπόνι», όσο και εκείνους που έχουν το «μαχαίρι». Επιχειρηματική κοινότητα και Πολιτεία.

Εάν η κραυγή για πολιτική σταθερότητα και ριζικές μεταρρυθμίσεις εμπεριέχει την όποια αξία, αυτή ακριβώς είναι.

Η δημιουργία ενός σταθερού περιβάλλοντος υγιούς ανταγωνισμού και υψηλής αποτελεσματικότητας, εντός του οποίου η πραγματοποίηση επενδύσεων θα αξίζει τον κόπο και δεν θα αφορά χαμένο χρήμα.

Μέχρι σήμερα ουδεμία εκ των δύο πλευρών ανταποκρίνεται στο ζητούμενο.

Το πολιτικό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της παρούσας κυβέρνησης, εστιάζει την προσοχή του στο μοίρασμα της κοινοτικής πίτας και η επιχειρηματική κοινότητα -στη συντριπτική πλειονότητά της- στην εξασφάλιση του άμεσου και όχι του μακροπρόθεσμου κέρδους.

Προφανώς, αμφότεροι ωφελούνται από αυτή την τακτική. Για πόσο ακόμη, όμως;