Η εξίσωση με τον άγνωστο «Χ»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε ό,τι αφορά στο χρέος και στην προσπάθεια ελάφρυνσής του, στο ΔΝΤ μπορούμε να βασιζόμαστε.

Το Ταμείο έχει επανειλημμένως καταστήσει απολύτως σαφή τη θέση του, με πλέον πρόσφατη τη χθεσινή τοποθέτηση της γενικής του διευθύντριας Κ. Λαγκάρντ, μετά τη συνάντησή της με τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα στο Νταβός, ότι η υπόθεση του χρέους και αυτή των μεταρρυθμίσεων βαδίζουν «χέρι χέρι» και ότι αμφότερες πρέπει να υλοποιηθούν.

Για ακριβώς αυτόν τον λόγο, εξάλλου, το ΔΝΤ δεν έχει ενεργοποιήσει έως τώρα το πρόγραμμά του για την Ελλάδα, καθώς έχει θέσει ως σαφή προϋπόθεση την προηγούμενη εξασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους ή την ύπαρξη συμφωνίας με τους εταίρους μας για τη λήψη μέτρων προς αυτή την κατεύθυνση.

Η εξασφάλιση βιωσιμότητας για το ελληνικό χρέος δεν αποτελεί μόνο σαφή προϋπόθεση για βιώσιμη ανάπτυξη, όπως τόνισε χθες η φιλτάτη κα Λαγκάρντ, αλλά κυριότερα, προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Αυτός ο οποίος δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του, ωστόσο, είναι ο «ξενοδόχος», δηλαδή οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, παρά τις συνεχείς αναφορές που κάνουν σε αυτό το θέμα.

Μολονότι με απόφαση του πρόσφατου Eurogroup, η αυλαία των συζητήσεων τεχνικού χαρακτήρα επί των τρόπων ελάφρυνσης του χρέους έχει ανοίξει συμπεριλαμβάνοντας και μία μορφή «ρήτρας ανάπτυξης» (growth-adjustment mechanism), ώστε η Ελλάδα να αποπληρώνει με αργότερο ρυθμό το χρέος όταν η οικονομία αναπτύσσεται με χαμηλούς ρυθμούς, οι φίλτατοι εταίροι μας δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να συζητήσουν ούτε κατ’ ελάχιστο την υποχρέωσή μας να εμφανίζουμε πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% τουλάχιστον έως το 2022.

Όπως αποφάσισε το Eurogroup, στις 15 Ιουνίου, πέρυσι, για την περίοδο μετά το 2022 προβλέπεται πρωτογενές πλεόνασμα 2% του ΑΕΠ ή κατά τι υψηλότερο για την περίοδο από το 2023 έως το 2060, ενώ η ετήσια εξυπηρέτηση του χρέους θα πρέπει να είναι χαμηλότερη από το 15% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα και κάτω από το 20% του ΑΕΠ στη συνέχεια, ούτως ώστε να διασφαλιστεί η αποκλιμάκωσή του.

Υπό το πρίσμα αυτό και δεδομένης της πολιτικής διάστασης που έχει στα εθνικά ακροατήρια των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας η υπόθεση ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, η ύπαρξη ενός μηχανισμού ο οποίος θα συνδέει το ποσοστό ανάπτυξης με το επίπεδο αποπληρωμής είναι σαφές ότι θα αποτελέσει αφενός, αποτρεπτικό παράγοντα λήψης απόφασης για τη συνολική απομείωσή του και αφετέρου, θα δώσει στους εταίρους μας μία εις το διηνεκές δικαιοδοσία έγκρισης ή μη μέτρων ελάφρυνσής του, στη βάση βεβαίως και της πορείας του ελληνικού ΑΕΠ.

Μία διαδικασία, η οποία δίχως αμφιβολία θα αντικατοπτρίζεται και στη δευτερογενή αγορά και -κατά πάσα βεβαιότητα- στις πρωτογενείς ελληνικές εκδόσεις χρέους...

Υπό το πρίσμα αυτό, η έκβαση των τεχνικών συζητήσεων για τη διαδικασία ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους και βεβαίως της πολιτικής διαπραγμάτευσης που θα ακολουθήσει μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος είναι όχι μόνον καταλυτικής σημασίας για την πορεία οικονομικής ανάπτυξης της χώρας αλλά ακόμη και της εξόδου της από την κρίση.

Σε αυτές τις συζητήσεις, δε, η μόνη πλευρά που κατέρχεται με σαφείς και εκπεφρασμένες θέσεις, όπως τις ορίζουν εξάλλου και οι καταστατικές της διατάξεις, είναι εκείνη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου…