Το δίλημμα με τις εκλογές

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν η πολιτική σταθερότητα αποτελεί προϋπόθεση για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, πόσο απαραίτητη θα ήταν τυχόν πρόωρη προσφυγή στις κάλπες;

Όταν το έλλειμμα εμπιστοσύνης των εταίρων και δανειστών μας είναι ακόμη υπαρκτό, πόσο χρήσιμες θα ήσαν τυχόν πρόωρες εκλογές στις συζητήσεις για τη διευθέτηση του χρέους;

Στη Δημοκρατία, φίλτατοι, προφανώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα και τις λύσεις τις δίνει πάντα ο κυρίαρχος λαός.

Οι εκλογές, όμως, που τόσο ταλαιπωρούν την τρέχουσα πολιτική συζήτηση, οφείλουν να μην είναι αυτοσκοπός.

Έτσι, όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα, ούτε η χώρα έχει σταθεί στα πόδια της, ούτε έχει κλείσει τις εκκρεμότητές της με το παρελθόν.

Έχει ανάγκη έναν πραγματικό επενδυτικό οργασμό για βγει από την κρίση, αλλά και από μία γενναία διευθέτηση του χρέους της.

Για αμφότερες τις ανάγκες αυτές, δε, απαιτείται, πρώτον, σταθερότητα και δεύτερον, συνέχιση της πορείας στην οποία ήδη βρίσκεται τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Αυτόν της εμπέδωσης κλίματος εμπιστοσύνης προς το απανταχού επενδυτικό κοινό, θεσμικό και λοιπό.

Έτσι, λοιπόν, και με δεδομένο ότι -βάσει των δημοσκοπήσεων- ούτε η αυτοδυναμία είναι στο «τσεπάκι» κανενός αλλά ούτε αποκλείεται το ενδεχόμενο πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, σε εκλογικό καθεστώς απλής αναλογικής αυτή τη φορά, πόσο χρήσιμο είναι για τον τόπο να αναλώνεται στην εκλογολογία;

Ενδεχομένως να συμφέρει την κυβέρνηση το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το επόμενο φθινόπωρο, στον απόηχο των τυμπανοκρουσιών της (καθαρής ή μη) εξόδου από το μνημόνιο εφέτος το καλοκαίρι, ενδεχομένως να τη βολεύει να διεξαγάγει τις εθνικές εκλογές από κοινού με τις ευρωεκλογές τον Μάιο του 2019 ή ακόμη και με τις αυτοδιοικητικές, όπως μας λέγει ο φίλτατος Π. Σκουρλέτης.

Όμως, πόσο χρήσιμα για τη χώρα είναι όλα αυτά;

Πόσο θα βοηθούσαν την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, εξασφαλίζοντας είτε μία συμφερότερη συμφωνία για το χρέος, είτε μεγαλύτερη ελκυστικότητα προς τις άμεσες ξένες επενδύσεις;

Υπό τις παρούσες συνθήκες, με την τέταρτη αξιολόγηση ακόμη να «τρέχει» και με τις συζητήσεις για το χρέος να βρίσκονται σε εξέλιξη -με σαφές το ενδεχόμενο να οριστικοποιηθούν μετά την 20ή Αυγούστου και την εκπνοή του τρέχοντος προγράμματος προσαρμογής-, το τελευταίο πράγμα που θα όφειλε να αναζητά η Ελλάδα θα ήταν μία νέα ρήξη του επιπέδου εμπιστοσύνης που έχει οικοδομήσει με τους εταίρους και δανειστές της, όποιο κι αν είναι αυτό.

Εκλογές, δε, «πριν την ώρα τους» θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή αλλά και αιτία αυτής της ρήξης, υπό το φως τόσο των ανησυχιών που ακόμη υπάρχουν εκ μέρους ορισμένων εκ των Ευρωπαίων εταίρων μας σχετικά με τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας της χώρας, όσο και της «ατζέντας» που οι ίδιοι έχουν ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου 2019. Μίας «ατζέντας» στην οποία φιγουράρει ψηλά η προσπάθεια κατευνασμού του κύματος ευρωσκεπτικισμού, το οποίο απειλεί τη συνοχή της ΕΕ και το οποίο θα υποδαύλιζε ενδεχόμενη αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης.

Άρα, υπό το φως όλων αυτών, τι σημασία έχει ποιον «βολεύουν» οι πρόωρες εκλογές και ακόμη τι σημασία έχει εάν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά που χρειάζεται ο τόπος ώστε να σταθεί στα πόδια του;

Εάν είναι «να κλωτσήσουμε την καρδάρα με το γάλα» πάνω που το μαζέψαμε, προς τι τόσος κόπος επί οκτώ χρόνια τώρα;