Η κανονικότητα και πώς να την… ξαναβρούμε

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα μνημόνια έχουν ημερομηνία λήξης και κάποια στιγμή… τελειώνουν, όπως το δικό μας στις 20 Αυγούστου, εφέτος.

Όχι όμως απαραίτητα και το πλαίσιο των συνθηκών που μας οδήγησαν σε αυτά.

Η επιστροφή της χώρας μας σε μία στοιχειώδη κανονικότητα δεν αφορά μόνο στη διασφάλιση δημοσιονομικής ευταξίας και αποφυγής των αμαρτιών του παρελθόντος που μας οδήγησαν, τελικά, στην -έστω ελεγχόμενη- χρεοκοπία.

Κυριότερα, αφορά στην κατανόηση του γεγονότος ότι όσο κλείνουμε τα μάτια απέναντι στα προφανή και εύλογα, ο τόπος μας θα παραμένει δέσμιος των προβλημάτων του και αδύναμος να ορθοποδήσει.

Για παράδειγμα, η «κραυγή αγωνίας» που ύψωσε χθες, μέσω διαδικτύου, ο κυριότερος εκπρόσωπος του τουριστικού κλάδου στη χώρα μας Γιάννης Ρέτσος (ΣΕΤΕ) για την υπόθεση των σκουπιδιών που πνίγουν την Αθήνα εδώ και δέκα ημέρες, στην καρδιά της τουριστικής περιόδου.

«Κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα. Σε όλους τους τόνους, με όλους τους τρόπους. Δεν υπάρχει τουριστική ανάπτυξη χωρίς συγκεκριμένους κανόνες & υποχρεώσεις. Χωρίς φροντίδα για το περιβάλλον, χωρίς μέριμνα για την αποκομιδή των σκουπιδιών. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας», έγραψε ο φίλτατος κ. Ρέτσος στο Twitter.

Μπορεί ο ΧΥΤΑ της Φυλής να επαναλειτούργησε χθες και το πρόβλημα της αποκομιδής των απορριμμάτων να αποκατασταθεί σε λίγες ημέρες, έκατσε όμως κανείς να υπολογίσει τη ζημία που υπέστη -και θα υποστεί μελλοντικά- η κυριότερη βιομηχανία της χώρας από αυτό το πρόβλημα;

Νοιάστηκε κανείς για την καθημερινότητα των εκατομμυρίων πολιτών αυτής της πόλης, ώστε να τερματίσει ένα πρόβλημα που εκκρεμεί επί -τουλάχιστον- δύο δεκαετίες, με τη υιοθέτηση εναλλακτικών τρόπων διαχείρισης των απορριμμάτων και την εξεύρεση νέων τόπων εναπόθεσης ή επεξεργασίας τους;

Αντίστοιχα, πέραν της γραφικότητας ή της αίσθησης «περιπέτειας» την οποία ενδεχομένως βρίσκουν ορισμένοι τουρίστες από τα επεισόδια που σημειώνονται κάθε δεύτερο βράδυ στα Εξάρχεια και στις γύρω περιοχές και τα οποία αναρτούν σε βίντεο στο διαδίκτυο, αναλογίστηκε κανείς τη ζημία που υφίσταται η χώρα από την υπόθεση αυτή;

Πέραν του γεγονότος ότι χιλιάδες κάτοικοι αυτών των περιοχών ζουν καθημερινά σε συνθήκες τρόμου και απαξίας και ότι μία ολόκληρη περιοχή συνιστά «γκέτο» στο κέντρο της πόλης, πόσο ωφέλιμη είναι άραγε η ύπαρξη αυτού του φαινομένου για την επιχειρηματική και τουριστική δραστηριότητα;

Όπως αντίστοιχα, πόσο ωφέλιμοι είναι οι κλειστοί δρόμοι -κάθε τρεις και λίγο- στο κέντρο της πόλης, εξαιτίας ακόμη και μικρών συγκεντρώσεων ή συναθροίσεων για την επίλυση των όποιων -δικαίων κατά τα λοιπά- αιτημάτων ή διεκδικήσεων;

Η καθημερινότητα μετράει. Μετράει πρώτα από όλα για εμάς τους ίδιους και βεβαίως μετράει και για το ποιοι είμαστε και για το τι πρεσβεύουμε ως τόπος.

Είμαστε ο τόπος όπου ο καθένας μπορεί να κλείνει όποιον δρόμο θέλει ή όπου η πρωτεύουσα γίνεται μία απέραντη χωματερή, εάν ο ένας και μοναδικός ΧΥΤΑ της Φυλής εμφανίσει πρόβλημα ή κλείσει λόγω απεργιακών κινητοποιήσεων;

Είμαστε η πόλη που αφήνει τα πάρκα της, όπως το πεδίο του Άρεως, αποκλεισμένα από τους πολίτες χάριν των όποιων τρίτων τα έχουν επιλέξει ως τόπο διακίνησης ναρκωτικών ή εκδήλωσης παραβατικών συμπεριφορών;

Εάν όντως είμαστε αυτός ο τόπος και αυτή η πόλη και εάν αγνοούμε τόσο επιδεικτικά τα προφανή και αυτονόητα, τότε τζάμπα κόπος τα μνημόνια…

Είμαστε, απλά, άξιοι της μοίρας μας.