O Σεπτέµβριος του 2017 έφερε µεγάλη στενοχώρια, αναστάτωση και θυµό. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump, ζήτησε από το Κογκρέσο να καταργηθεί σταδιακά η DACA (Deferred Action for Childhood Arrivals - Αναβολή Ανάληψης Δράσης για Αφίξεις Παιδιών), ένα πρόγραµµα που διασφάλιζε το µέλλον περίπου 800.000 παιδιών από ολόκληρο τον κόσµο που ζουν στις ΗΠΑ, προστατεύοντάς τα από την απέλαση.
Σχεδόν το 80% του προγράµµατος αφορά Μεξικανούς -είναι αυτοί που θα επηρεαστούν δυσανάλογα από την κατάργηση του προγράµµατος.
Οι ισπανόφωνοι, ιδιαίτερα οι Μεξικανοί, έχουν αποτελέσει τους βασικούς στόχους των επίµονων ρατσιστικών επιθέσεων του προέδρου Trump. Σύµφωνα µε τον Trump, είµαστε ένοχοι για όλων των ειδών τις εγκληµατικές πράξεις. Έχουµε αποκληθεί βιαστές και διακινητές ναρκωτικών και κλέφτες που παίρνουν δουλειές από τους Αµερικανούς. Ο ίδιος ζήτησε να πληρώσουµε για να χτιστεί τείχος ανάµεσα στα δύο κράτη, που θα µας εµποδίζει να µπαίνουµε στις ΗΠΑ.
Αρκετοί απ’ όσους αφορά η DACA έφτασαν µωρά ή νήπια και δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα, αν και αναγνωρίζουν το µέρος γέννησής τους και λατρεύουν τη µητρική τους χώρα, διαµορφώνοντας µε υπερηφάνεια υβριδικές ταυτότητες. Κάθε χώρα έχει τους δικούς της «Ονειροπόλους», όπως είναι γνωστοί αυτοί οι νεαροί µετανάστες. Καθώς µεγαλώνουν, σπουδάζουν, φτιάχνουν επιχειρήσεις και ανταλλάσσουν ιδέες, βοηθούν να ενδυναµωθεί ένας παγκοσµιοποιηµένος κόσµος στον οποίο οι κουλτούρες αναµιγνύονται.
Οι κάτοικοι αυτής της µοντέρνας παγκόσµιας τάξης προωθούν ένα νέο είδος ιθαγένειας και δηµοκρατίας. Δεν έχουν δικαίωµα ψήφου, αλλά είναι έτοιµοι να διαµαρτυρηθούν όταν πιστεύουν ότι τους φέρονται άδικα. Πασχίζουν για αυτοσυντηρούµενη οικονοµική ανάπτυξη, ανησυχούν µε την κλιµατική αλλαγή.
Αυτοί οι πολίτες του κόσµου γνωρίζουν την αξία τους. Άσχετα από το χρώµα του δέρµατος, την ανατροφή ή την εθνικότητα, είναι ικανοί να πετύχουν σε διάφορα περιβάλλοντα. Βλέπουµε κάθε µέρα παραδείγµατα αυτών των εξελιγµένων ανθρώπων, οι οποίοι παλεύουν να δώσουν τέλος στον ρατσισµό και να πετύχουν την ισότητα, την ένταξή τους και την αντιπροσώπευσή τους στις κυβερνήσεις των χωρών όπου ζουν.
Το θέµα της µετανάστευσης είναι πολυδιάστατο και περίπλοκο και δεν υπάρχει απλή απάντηση στο πώς οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αντιµετωπίσουν θέµατα διεθνούς ασφάλειας. Οποιοσδήποτε έχει κυβερνήσει µια χώρα, του εαυτού µου συµπεριλαµβανοµένου, καταλαβαίνει την προτεραιότητα που έχει η ασφάλεια των πολιτών. Η απάντηση, ωστόσο, δεν είναι να τιµωρήσουµε τους άνδρες και τις γυναίκες που ο θαυµασµός και η αφοσίωσή τους σε µια χώρα λειτούργησε ως καταλύτης για τη σκληρή δουλειά και την επιτυχία τους.
Η διάταξη DACA (Deferred Action for Childhood Arrivals - Αναβολή Ανάληψης Δράσης για Αφίξεις Παιδιών) έχει προστατεύσει από την απέλαση περίπου 800.000 άνδρες και γυναίκες που σήµερα ζουν στις ΗΠΑ, εκ των οποίων περίπου το 80% είναι Μεξικανοί. Στην πόλη Τεκάτε του Μεξικού, µια εικαστική εγκατάσταση του Γάλλου καλλιτέχνη και φωτογράφου JR δείχνει ένα µικρό παιδί να κοιτάζει πάνω από το υπάρχον συνοριακό τείχος. Μπορεί να φανεί ολόκληρο µόνο από την αµερικανική πλευρά. (Guillermo Arias/Agence France-Presse - Getty Images)
Έχουµε ακούσει πολλές ιστορίες νέων ανθρώπων που φθάνουν στην Αµερική µε τους γονείς τους, των οποίων τα όνειρα για να έχουν τα παιδιά τους την καλύτερη δυνατή ζωή τούς έδωσαν κουράγιο για να ριψοκινδυνεύσουν ένα επικίνδυνο πέρασµα συνόρων σε µια άγνωστη περιοχή. Αυτοί οι νεαροί άνθρωποι προχώρησαν και απέκτησαν µόρφωση, καριέρες και κοινότητες. Βοήθησαν τους γονείς τους να συµπληρώσουν στα αγγλικά αιτήσεις εργασίας και αιτήσεις ιατρικής κάλυψης. Και έστειλαν βοήθεια και συµβουλές πίσω στις γενέτειρές τους. Δεν προσπαθούν να βλάψουν τη χώρα προορισµού τους -το αντίθετο. Απλώς ζητούν να αναγνωριστούν.
Η Αµερική είναι τόσο θαυµαστή για όσα φαίνεται να αντιπροσωπεύει: ισότητα, ευκαιρία και ετερογένεια. Η εγκατάλειψη της DACA θα ήταν ένα τεράστιο βήµα προς τα πίσω για το έθνος που πάντα υπερηφανευόταν για την ανεκτικότητά του. Η πιθανή ζηµιά σε εκατοντάδες χιλιάδες ζωών δεν µπορεί να αποδοθεί ποσοτικά και πλεονεκτήµατα δεν υπάρχουν. Αυτή η αλλαγή θα τιµωρήσει τον κόσµο που ήθελε τόσο πολύ να ζήσει σε µια χώρα ώστε να διακινδυνεύσει ό,τι είχε για να βρεθεί εκεί.
Αν το µέλλον φέρνει την έννοια της παγκόσµιας ταυτότητας και χώρες δίχως σύνορα, παραµένει επιτακτικό να δώσουµε προτεραιότητα στη διατήρηση και την εξύµνηση των πολιτισµικών µας παραδόσεων. Τα έθιµά µας µας εφοδιάζουν µε ένα συναρπαστικό µίγµα ιδεών, εµπειριών και ιστοριών για να συνεισφέρουµε. Τιµώντας καθετί που ο καθένας φέρνει στο παγκόσµιο τραπέζι µε το υπόβαθρό του, ο όρος µειονότητα θα καταστεί αναχρονιστικός.
Κάθε άνθρωπος έχει µια µοναδική ιστορία και ικανότητες, κάτι που καθιστά όλους µας ισότιµους σε ό,τι αφορά την πιθανή συνεισφορά µας προς την κοινωνία.
Τα συντηρητικά πολιτικά κινήµατα έχουν στραφεί κατά αυτής της πολιτισµικής µίξης -όχι µόνο στην Αµερική, αλλά και σε όλο τον κόσµο, από τις προσπάθειες για το Brexit στο Ηνωµένο Βασίλειο έως την παρουσία του ακροδεξιού ΑfD στις τελευταίες γερµανικές εκλογές. Η ταχεία αλλαγή και οι ανακατατάξεις έφεραν αστάθεια και ανησυχία. Ως απάντηση, οι συντηρητικοί ηγέτες υπόσχονται ηρεµία και ασφάλεια µέσω του προστατευτισµού και του εθνικισµού.
Δεν µπορούµε να προστρέξουµε για νέα ζητήµατα σε παλιές απαντήσεις. Δεν είναι πια εφικτό να κλείσουµε τις πόρτες µας σε έναν κόσµο που είναι πολιτικά, οικονοµικά, κοινωνικά και πολιτισµικά άρρηκτα συνδεδεµένος. Το να απαγορεύεται σε άνδρες και γυναίκες να µπουν σε µια χώρα λόγω της θρησκείας τους είναι πράξη µίσους και µισαλλοδοξίας.
Το να αρνείται κάποιος σε πρόσφυγες και σε αυτούς που ζητούν άσυλο τις ευκαιρίες που πολλές από τις χώρες µας έχουν τα εφόδια να προσφέρουν, είναι κάτι αχρείαστα σκληρό και, όπως στην περίπτωση της DACA, το µόνο που κάνει είναι να πληγώνει τους πιο ευάλωτους συνανθρώπους µας.
*Ο Vincente Fox Quesada διατέλεσε Πρόεδρος του Μεξικό την περίοδο 2000-2006.
© 2018 Vincente Fox Quesada. Distributed by The New York Times Syndicate.