Τρόποι θεραπείας για το ευρώ

Το ευρώ είναι αντιμέτωπο με αρκετές παθογένειες. Δεν βρίσκεται μπροστά στην κατάρρευση, αρκεί οι πολιτικοί να κατανοήσουν ότι θα πρέπει να είναι περισσότερο τολμηροί, αλλά κυρίως περισσότερο συνεργάσιμοι.

Δημοσιεύθηκε: 25 Μαΐου 2010 - 13:20

Editorial

Η ένωση πρώην εχθρών υπό ένα κοινό νόμισμα είναι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά επιτεύγματα της Ευρώπης. Σήμερα αυτές οι σχέσεις δοκιμάζονται περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Το ευρώ δεν είναι ακόμη στα πρόθυρα της διάλυσης. Όμως χρειάζεται καλύτερη και πιο εύρωστη πολιτική στήριξη.

Η νομισματική ένωση ήταν ένα σχέδιο τόσο με πολιτικές όσο και με οικονομικές βάσεις. Το ότι το ευρωπαϊκό νόμισμα βρίσκεται υπό απειλή δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικών προκλήσεων ή χρέους ή πτώσης των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Το ευρώ έχει κατορθώσει να μειώσει τη μεταβλητότητα στην κοινή αγορά και να ανταγωνιστεί τις υποτιμήσεις. Ο κίνδυνος για την επιβίωσή του είναι πολιτικός, αλλά ακόμη και αυτός μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις που κρατούν ενωμένη την ευρωζώνη: δεν υπάρχει τρόπος αποπομπής ενός κράτους-μέλους, οι πολιτικοί ηγέτες εξακολουθούν να την πιστεύουν και ακόμη και εάν κάποιος ήθελε να φύγει το κόστος είναι ιδιαίτερα υψηλό.

Όμως, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το νόμισμα είναι σοβαρά. Εάν οι ηγέτες επιθυμούν το ευρώ να επιβιώσει, θα πρέπει να αλλάξουν ορισμένους όρους βάσει των οποίων δημιουργήθηκε. Η Γερμανία εγκατέλειψε το μάρκο, υπό το πρίσμα ότι η υπόλοιπη Ευρώπη θα λειτουργήσει περισσότερο κοντά στη γερμανική αρετή. Υπήρχαν τρεις πυλώνες ασφαλείας: μία ανεξάρτητη ΕΚΤ, με κύριο μέλημα την πάταξη του πληθωρισμού. Ένα Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που επέβαλλε δημοσιονομική πειθαρχία και ένας όρος που απαγόρευε τις διασώσεις κρατών. Από αυτούς τους τρεις πυλώνες μόνο ο πρώτος ισχύει ακόμη, αν και η ανεξαρτησία της ΕΚΤ τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Όσο επικρατούσε άνθηση, οι κανόνες παραβιάζονταν. Όμως, η σημερινή εξ ανάγκης στήριξη του Νότου μοιάζει να μετατρέπει την ευρωζώνη σε μία «ζώνη διασώσεων» όπου όσοι ακολούθησαν τους κανόνες καλούνται να σώσουν όσους τους παραβίασαν.

Ορισμένοι ηγέτες υποστηρίζουν ότι κατάρρευση της Ελλάδας θα είχε επιπτώσεις ανάλογες με αυτές της κατάρρευσης της Lehman Brothers.

Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα νέο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Όσοι παραβιάζουν τους κανόνες θα πρέπει να αποκλείονται από τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και από το δικαίωμα ψήφου. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η διαχείριση των ελλειμμάτων είναι ευκολότερη όταν δεν υπάρχουν και πολύ υψηλά χρέη. Σαφώς η ανάπτυξη είναι ο βασικός πυλώνας που μπορεί να στηρίξει τη σταθερότητα.

Οι χώρες με πλεονάσματα θα πρέπει και αυτές να συμβάλλουν. Παρά την αγωνία για το ευρώ, η βασική πρόκληση για την ευρωζώνη δεν είναι η σταθερότητα των κεφαλαίων, αλλά η δυναμική που χαρακτηρίζει την πραγματική οικονομία.

Εάν η ευρωζώνη δεν κατορθώσει να βρει λύσεις, οι χώρες θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους καλό. Θα πιέσουν μέσω πολιτικών που στηρίζουν τον πληθωρισμό είτε σε εθνικό επίπεδο, είτε εκμεταλλευόμενες τη νομισματική πολιτική. Η ανεξαρτησία της ΕΚΤ θα τεθεί υπό μεγαλύτερη αμφισβήτηση. Εάν χαθεί, τότε το μέλλον του ευρώ θα τεθεί σε κίνδυνο.

Η κ. Merkel πρόσφατα προειδοποίησε ότι «εάν το ευρώ καταρρεύσει, θα καταρρεύσει η Ευρώπη». Μάλλον θα έπρεπε να αλλάξει λίγο τη δήλωσή της και να την κάνει ως εξής: «Εάν καταρρεύσει η Ευρώπη, θα καταρρεύσει και το ευρώ».

© The Financial Times Limited 2010. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation