Το μέλλον της Ελλάδας δεν πρέπει να κριθεί από ατύχημα!

Από την ημέρα που εκλέχθηκε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, οι διαπραγματεύσεις για τη θέση της χώρας στην Ευρώπη έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή, με κινήσεις εντυπωσιασμού από τη μια πλευρά και έντονη ενόχληση από την άλλη.

Μια απροσχεδίαστη έξοδος από την ευρωζώνη είναι πλέον αρκετά πιθανή. Όχι επειδή το θέλει η Ελλάδα, ούτε γιατί την προωθούν οι εταίροι της. Αλλά επειδή η Ελλάδα στερεύει από ελπίδα, οι εταίροι της στερεύουν από υπομονή και οι διαπραγματεύσεις στερεύουν από χρόνο.

Ένα κρίσιμο σταυροδρόμι βρίσκεται πράγματι μπροστά μας. Αλλά η επιλογή για την πορεία που θα ακολουθηθεί πρέπει να γίνει έπειτα από περίσκεψη και όχι από κάποιο ατύχημα.

Η επαπειλούμενη κρίση ρευστότητας είναι αυτή που προκαλεί τους φόβους ότι θα ληφθεί μια βεβιασμένη απόφαση. Οι πιστωτές της Ελλάδας θέλουν η χώρα να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις πριν ξεκλειδώσουν ορισμένα από τα 7,2 δισ. ευρώ που έχουν απομείνει από το πρόγραμμα διάσωσης.

Η Ελλάδα χρειάζεται τα χρήματα αυτά για να καλύψει τις υποχρεώσεις της στο εσωτερικό και την αποπληρωμή δόσης 450 εκατ. ευρώ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Από τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει επιβάλει περιορισμούς στον δανεισμό από τις ελληνικές τράπεζες, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ξεμείνει από χρήματα. Αν συμβεί τελικά κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε μαζική φυγή καταθέσεων. Αν και η ΕΚΤ είναι σε θέση να διαχειριστεί μια τέτοια εξέλιξη, ίσως παρουσιαστεί ανήμπορη ή απρόθυμη να το κάνει.

Μια χώρα έχει περισσότερες πιθανότητες να φύγει από το ευρώ αν η κυβέρνησή της δεν μπορεί να τηρήσει τις υποχρεώσεις της, οι τράπεζες κλείσουν τις πόρτες τους, η οικονομία της δεν αναπτύσσεται και αν έχει διαμορφωθεί ένα ταραχώδες πολιτικό σκηνικό. Η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση πολύ σύντομα. Μια χαοτική έξοδος είναι δυνατόν να συμβεί. Πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε ένα τέτοιο «Graccident».

Από τη στιγμή που εκλέχτηκε η νέα κυβέρνηση ήταν ολοφάνερο πως θα έπρεπε να περάσει χρόνος για να μάθουμε αν μπορεί να υπάρξει εποικοδομητική συμφωνία. Είναι απολύτως απαραίτητο να αγοράσει το χρόνο αυτό. Επιδιώκοντας να καταλήξει σε μια συμφωνία, θα ήταν επίσης καλό να βάλει στην άκρη την καταστροφική ηθικολογία.

Η πλευρά των πιστωτών βλέπει ως υποδειγματική τη γενναιοδωρία της προς τους σπάταλους Έλληνες. Οι τελευταίοι πιστεύουν ότι οι ιδιώτες πιστωτές είναι ένοχοι για ανεύθυνο δανεισμό, ότι η «διάσωση» δεν ήταν για την Ελλάδα αλλά για αυτούς τους απρόσεκτους δανειστές και ότι πάνω από όλα οι Έλληνες έχουν υποφέρει αρκετά. Και οι δύο θέσεις έχουν βάση. Αλλά τίποτα καλό δεν θα προκύψει από την αμοιβαία απόδοση ευθυνών.

Ας υποθέσουμε πως αποφεύγεται ο κίνδυνος ατυχήματος. Η ευρωζώνη θα έρθει τότε αντιμέτωπη με μια μεγάλη και μια μικρότερη επιλογή: Η μεγάλη επιλογή έχει να κάνει με το αν θα κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη ή θα τη βοηθήσει να βγει. Η μικρότερη επιλογή αφορά τους διαφορετικούς τρόπους για να την κρατήσει εντός. Η παραμονή της Ελλάδας αφήνει ανοιχτή την επιλογή της εξόδου, ενώ αντίθετα μια έξοδος είναι μη αναστρέψιμη.

Ποια είναι τα επιχειρήματα υπέρ εξόδου: Το ένα είναι πως το κόστος της μετάστασης στα άλλα μέλη είναι πολύ μικρότερο από ό,τι νωρίτερα, όπως δείχνουν και οι διαφορές στις αποδόσεις των ομολόγων. Ένα άλλο είναι πως έχει αποδειχτεί ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις. Επίσης ένα ακόμα επιχείρημα είναι πως παραμένει μη ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο, όπως φαίνεται από τις αδύναμες εξαγωγές της. Η εξισορρόπηση του εξωτερικού ισοζυγίου έγινε με το κόστος ενός τεράστιου ποσοστού ανεργίας – τεράστια «εσωτερική ανισορροπία».

Ο αντίλογος είναι πως η έξοδος θα μετατρέψει την ευρωζώνη από μη αναστρέψιμη νομισματική ένωση σε ένα καθεστώς σκληρών συναλλαγματικών ισοτιμιών. Αυτό θα ήταν ότι χειρότερο. Δεν θα ήταν ούτε τόσο αξιόπιστη όσο μια ένωση, ούτε τόσο ευέλικτη όσο ένα σύστημα κυμαινόμενων ισοτιμιών. Ακόμα περισσότερο μια έξοδος – ειδικά αν δεν συνοδευόταν από βοήθεια – μπορεί να είχε σοβαρές οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες.

Η Ελλάδα μπορεί να βουλιάξει σε οικονομική άβυσσο. Εγκαταλελειμμένη από την Ευρώπη, μπορεί να στραφεί σε λιγότερο φιλικές δυνάμεις. Αυτό θα είναι στρατηγική καταστροφή. Επίσης, η Ελλάδα έχει ήδη υποστεί τις επιπτώσεις της λιτότητας. Από εδώ και στο εξής, τα πράγματα αναμένεται να γίνουν καλύτερα, εφόσον βελτιωθεί η ασκούμενη πολιτική.

Η προσπάθεια να παραμείνει στο ευρώ φαίνεται η καλύτερη επιλογή. Μπορώ να δω δύο επιλογές για το πώς θα γίνει αυτό:

Η πρώτη είναι ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης, ένα πρόγραμμα που θα υπόσχεται ελάφρυνση του ελληνικού χρέους μόλις ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις. Η δεύτερη επιλογή είναι να σταματήσει η πολιτική της «παράτασης και της υποκρισίας» (σ.σ. «extend and pretend» στο κείμενο, φράση που έχει χρησιμοποιηθεί και από τον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη). Αντίθετα θα μειωθούν οι υποχρεώσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους σε διαχειρίσιμα επίπεδα. Αλλά δεν θα υπάρχει επιπρόσθετη βοήθεια. Η Ελλάδα θα βασιστεί στις δικές της δυνάμεις. Η ελληνική κυβέρνηση θα κρατήσει το ευρώ, αλλά ενδεχομένως να αναγκαστεί να επιβάλει κεφαλαιακούς περιορισμούς. Βραχυπρόθεσμα, η κυβέρνηση μπορεί να συμπληρώσει το ευρώ με εγχώριους υποσχετικούς τίτλους (IOUs) που θα χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη των υποχρεώσεων στο ελληνικό κράτος. Θα έχει τότε μετατρέψει το ευρώ σε παράλληλο νόμισμα, σε προσωρινή ή ημιμόνιμη βάση.

Η άλλη μεγάλη επιλογή είναι η ευρωζώνη να συμφωνήσει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελέσει μόνιμο μέλος της ευρωζώνης. Η καλύτερη αιτιολόγηση της απόφασης αυτής μπορεί να βασίζεται στο ότι η ελληνική οικονομία είναι αδύνατον να γίνει ανταγωνιστική εντός της ευρωζώνης. Ωστόσο, η Ελλάδα δεν θα αφεθεί να καταρρεύσει, αλλά θα λάβει βοήθεια.

Η βοήθεια αυτή πρέπει να περιλαμβάνει οριστικές μείωσεις στην εξυπηρέτηση του χρέους. Θα χρειαστούν και εδώ έλεγχοι στις αναλήψεις από τις τράπεζες. Επιπρόσθετα, η Ελλάδα θα χρειαστεί επιπλέον δάνεια για να αποτρέψει την υπερβολική μεταβλητότητα στην αξία του νέου νομίσματος. Φυσικά θα παραμείνει στην Ε.Ε. Μπορεί να μείνει ανοιχτή και η δυνατότητα να επιστρέψει στο ευρώ στο μέλλον.

Καμία από τις επιλογές αυτές δεν είναι χωρίς ρίσκο. Όλες θα φέρουν σημαντικά προβλήματα. Αλλά υπάρχουν δύο βασικά σημεία που πρέπει να λάβουμε υπόψη:

Το πρώτο είναι πως η απόφαση πρέπει να γίνει έπειτα από περίσκεψη και να μην είναι το αποτέλεσμα της λήξης του διαθέσιμου χρόνου. Το δεύτερο είναι πως η επιλογή που θα γίνει να είναι στρατηγικής σημασίας, τόσο για την ευρωζώνη, όσο και για την Ελλάδα.

Στο τέλος, πιστεύω η σωστή επιλογή – και σίγουρα αυτή που θέλουν και οι Έλληνες – είναι να βρεθεί ένας κοινά αποδεκτός τρόπος για να μείνει η χώρα στην ευρωζώνη, μαζί με μια γενναιόδωρη, αλλά υπό όρους ελάφρυνση του χρέους και περαιτέρω βραχυπρόθεσμη στήριξη. Όμως μπορεί να σταθεί και το επιχείρημα για έξοδο, εφόσον γίνει με τρόπο που θα αποφεύγει το χάος και θα επιτυγχάνει μόνιμη βελτίωση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας. Αλλά και η λύση αυτή θα απαιτούσε σημαντική ελάφρυνση του χρέους.

Τώρα δεν είναι η ώρα να ληφθεί η μεγάλη απόφαση για το αν η Ελλάδα θα μείνει εντός της ευρωζώνης και αν ναι πώς θα γίνει αυτό. Αλλά θα έρθει γρήγορα. Οπότε προετοιμαστείτε κατάλληλα...

© The Financial Times Limited 2015. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation