Η συκοφαντική καμπάνια του Brexit σπιλώνει τους Τούρκους

Ρίξτε μια ματιά στο υλικό των υπέρμαχων του Brexit στο πλαίσιο της εκστρατείας πριν το δημοψήφισμα και θα βρείτε ένα βίντεο από ένα τσακωμό στο κοινοβούλιο στην Άγκυρα.

Έπειτα, μια αφίσα που απεικονίζει ένα βρετανικό διαβατήριο να δηλώνει ότι «η Τουρκία (πληθυσμός 76 εκατ.) μπαίνει στην ΕΕ». Μετά, στατιστικά στοιχεία για τον υψηλό δείκτη γεννητικότητας της Τουρκίας. Και μια προειδοποίηση πως το βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας σύντομα θα γεμίσει με Τουρκάλες εγκύους.

Στην συνέχεια, ακολουθεί ο ισχυρισμός -ανεπιβεβαίωτος φυσικά- πως η Τουρκία εμφανίζει υψηλά επίπεδα εγκληματικότητας και υποφέρει από το οργανωμένο έγκλημα. Και ένας χάρτης που δείχνει ότι η υποτιθέμενα άμεση ένταξη της Άγκυρας θα επεκτείνει τα ευρωπαϊκά εξωτερικά σύνορα μέχρι την κατακερματισμένη από τον πόλεμο Συρία.

Τίποτα από αυτά δε χρειάζεται αποκωδικοποίηση. Τα συγκαλυμμένα μηνύματα έχουν δώσει τη θέση τους σε βροντερές δηλώσεις. Αυτό που υποτίθεται πως πρέπει να καταλάβουμε, είναι ότι οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για την ευρωπαϊκή συμμετοχή σύντομα θα οδηγήσουν στην κατάληψη της Βρετανίας από εκατομμύρια (μουσουλμάνους) Τούρκους –οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εγκληματίες ή τσαμπατζήδες του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, υποστηρίζει πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε όλους τους μουσουλμάνους σαν να είναι ύποπτοι για κάποιο έγκλημα. Η καμπάνια των Τόρις υπέρ του Brexit, με τους Μπόρις Τζόνσον και Μάικλ Γκοουβ επικεφαλής, έχει επιλέξει να δώσει σε ολόκληρο το τουρκικό έθνος το ρόλο του εχθρού. Ο κ. Τραμπ σχεδιάζει να απαγορεύσει σε μουσουλμάνους να μπαίνουν στις ΗΠΑ. Η απάντηση της Βρετανίας στην τουρκική «απειλή», ισχυρίζονται όσοι είναι υπέρ του Brexit, θα έπρεπε να ήταν να εγκαταλείψει την ΕΕ και να «σηκώσει τις γέφυρες» κόβοντας την πρόσβαση από τη Μάγχη.

Πάντα υπήρχε ο κίνδυνος η εκστρατεία για το δημοψήφισμα να επηρεαστεί από την ξενοφοβία. Το βρετανικό κόμμα της Ανεξαρτησίας, με ηγέτη τον Νάιτζελ Φάρατζ, δεν έκανε ποτέ τον κόπο να δώσει σημασία στο όριο μεταξύ του ενημερωμένου διαλόγου για τη μετανάστευση και του ξεκάθαρου ρατσισμού. Είναι πραγματικά αναπάντεχος ο ενθουσιασμός της καμπάνιας Vote Leave με επικεφαλής τους Συντηρητικούς, που κάποτε παρουσίαζε τον εαυτό της ως το λογικό πρόσωπο του ευρωσκεπτικισμού, στο να εμπλακεί στο εθνικιστικό έδαφος του Ukip.

Ο κ. Τζόνσον είναι πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, της πιο κοσμοπολίτικης από τις σπουδαιότερες πόλεις του κόσμου, του οποίου μοναδική φιλοδοξία είναι να αντικαταστήσει τον Ντέιβιντ Κάμερον ως πρωθυπουργός. Ο κ. Γκόουβ είναι ο αρμόδιος υπουργός για την εποπτεία του κράτους δικαίου στο υπουργικό συμβούλιο του κ. Κάμερον. Και οι δύο είχαν στο παρελθόν παρουσιάσει τους εαυτούς τους ως φιλελεύθερους σοσιαλιστές. Ο κ. Τζόνσον μέχρι που είχε καυχηθεί για την τούρκικη καταγωγή της οικογένειάς του –ο προπάππους του από την πλευρά του πατέρα του ονομαζόταν Αλί Κεμάλ Μπέι- και πριν από λίγο καιρό ήταν δυναμικός υποστηρικτής της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ.

Τώρα, παρουσιάζει τους πολίτες της πατρίδας των προγόνων του ως πολιτισμική απειλή. Όπως το θέτει η καμπάνια Leave, «δολοφόνοι, τρομοκράτες και απαγωγείς από χώρες όπως η Τουρκία θα μπορούσαν να κατακλύσουν τη Βρετανία αν παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Όσο αποκρουστικές κι αν είναι, οι απόψεις του κ. Τραμπ για το Ισλάμ δηλώνονται ευθαρσώς. Ο κ. Τζόνσον αφήνει την ισλαμοφοβία να διαχέεται στην ατμόσφαιρα.

Προφανής εύστοχη απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική η Τουρκία να προσχωρήσει στην ΕΕ στο άμεσο μέλλον. Ο κ. Κάμερον έχει χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα. Η Άγκυρα αιτήθηκε για πρώτη φορά να μπει κατά τη δεκαετία του 1960 και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες το 2005. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας μόνο ένα από τα 35 ενταξιακά κεφάλαια έχει ολοκληρωθεί. Καθένα από τα μέλη της ΕΕ έχει δικαίωμα άσκησης βέτο και οποιαδήποτε απόφαση θα πάει σε δημοψήφισμα σε κάποια άκρως αντίθετα στην προσχώρηση της Τουρκίας μέλη. Ακόμη κι αν, με έναν ανεξήγητο τρόπο, ξεπεραστούν κάπως όλα αυτά τα εμπόδια, μετά την είσοδο θα ακολουθήσουν εκτενείς μεταβατικές συμφωνίες. Μιλάμε, αν ποτέ συμβεί αυτό, για πολλές δεκαετίες από τώρα.

Και όμως, τίποτε από αυτά δεν εμποδίζει τους κ. Τζόνσον και Γκόουβ να επιμένουν, εντελώς παράλογα, πως η Τουρκία θα μπορούσε να είναι πλήρες μέλος της ΕΕ μέχρι το 2020. Οι υποστηρικτές δε λειτουργούν στο πλαίσιο κάτι τόσο παλιομοδίτικου όσο η αλήθεια. Έντονα ενάντιοι στη λογική και δανειζόμενοι σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις του κ. Τραμπ, κρίνουν πως καλύτερη απάντηση στο λογικό επιχείρημα είναι η αναίσχυντη ανειλικρίνεια.

Έχουν εκμεταλλευτεί, θα ήταν δίκαιο να πούμε, τον κυνισμό των διαδοχικών βρετανικών κυβερνήσεων σε ότι αφορά το θέμα της Τουρκίας. Ο κ. Κάμερον δεν είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που αναζητά ένα πλεονέκτημα στηρίζοντας δημοσίως την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ γνωρίζοντας σε ένα βαθμό πως άλλοι θα διασφαλίσουν ότι αυτό δε θα συμβεί. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έχει υιοθετήσει την ίδια απωθητική ρεαλπολιτίκ, κλείνοντας συμφωνία με την Άγκυρα για να σταματήσει η ροή Σύρων προσφύγων.

Η απότομη απολυταρχική στροφή 180 μοιρών της κυβέρνησης του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει στο μεταξύ ανησυχήσει τους ένθερμους υποστηρικτές της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Ο αναγνωρισμένος πριν από μια δεκαετία δημοκράτης, τώρα κατοικεί σε ένα παλάτι που θα ταίριαζε στον Λουδοβίκο ΙΔ' και επιθυμεί να παραμερίσει όλους τους περιορισμούς στην προσωπική του εξουσία –άλλος ένας λόγος για τον οποίο η προοπτική της εισόδου στην ΕΕ έχει ξεθωριάσει.

Οι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, ωστόσο, δεν κατευθύνουν τα πυρά τους στον κ. Ερντογάν. Στόχος τους είναι ο τουρκικός λαός. Ο ωμός υπολογισμός είναι πως η δαιμονοποίηση των Τούρκων προσθέτει ένα χρήσιμο ξενοφοβικό πλεονέκτημα σε μια λαϊκίστικη καμπάνια κατά των ελίτ που στηρίζουν τις Βρυξέλλες. Στόχος είναι να ισχυροποιηθεί η στήριξη στον αντιευρωπαϊσμό από ψηφοφόρους της εργατικής τάξης που έχουν βρεθεί στο περιθώριο εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης. Η Μαρίν Λεπέν, ηγέτιδα του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου και γνωστή υποστηρίκτρια του Brexit, έχει κάνει περίπου το ίδιο στη Γαλλία.

Η οδυνηρή ειρωνεία είναι ότι «παίζοντας το χαρτί της Τουρκίας», οι υποστηρικτές της εξόδου διαφθείρουν τη δημοκρατία που ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν από τα νύχια της ΕΕ. Τροφοδοτώντας την προκατάληψη κατά των Τούρκων συγκεκριμένα και των μουσουλμάνων γενικότερα, πετάνε στα σκουπίδια τη φιλελεύθερη ανεκτικότητα που για πολύ καιρό έχει καθορίσει τη βρετανικότητα. Ο κ. Τζόνσον μπορεί να νομίζει ότι με αυτό τον τρόπο θα κερδίσει στο δημοψήφισμα και μετά θα διεκδικήσει τα κλειδιά της Ντάουνινγκ Στριτ. Αλλά με ποιο τίμημα;

© The Financial Times Limited 2016. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation