Κρίσιμες ώρες για την ΕΒΖ

Μπορεί η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) να μην ιδιωτικοποιήθηκε, έχασε όμως μεγάλο μέρος της παραγωγής της παραδίδοντας τα "κλειδιά" της αγοράς στους "μνηστήρες" της και βρίσκεται στην "εντατική" αφού η ένεση ρευστότητας των 30 εκατ. ευρώ που έλαβε πέρυσι η εταιρεία -σ.σ. υπήρξε σχετική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την οποία ζητά εξηγήσεις η ΕΕ- εξανεμίσθηκε σε χρόνο dt.

Απλήρωτοι τευτλοπαραγωγοί, στους οποίους η εταιρεία οφείλει από πέρυσι 8 εκατ. ευρώ. Παραγωγή η οποία μετά βίας καλύπτει πλέον το 30% της εγχώριας κατανάλωσης, αφού πάνω από τους μισούς τευτλοπαραγωγούς έχουν εγκαταλείψει την καλλιέργεια αλλά και υψηλό κόστος παραγωγής, το οποίο αυξάνεται γεωμετρικά τα τελευταία χρόνια.

Ζημίες εκατομμυρίων ευρώ. Κακοδιαχείριση και αποχρώσες ενδείξεις για ατασθαλίες ύψους 50 εκατ. ευρώ από προηγούμενες διοικήσεις της επιχείρησης (σ.σ. ο εισαγγελέας διαφθοράς Θεσσαλονίκης Αχιλλέας Ζήσης παρήγγειλε προκαταρκτική έρευνα για τα πεπραγμένα παλαιότερων διοικήσεων της ΕΒZ στην Οικονομική Αστυνομία). Xρέη 150 εκατ. ευρώ προς την Πειραιώς και μια συμφωνία με την τελευταία, η οποία οδήγησε πριν λίγες ημέρες σε παραίτηση στελέχη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΒZ και σε κατάληψη του εργοστασίου στο Πλατύ από τους τευτλοπαραγωγούς, οι οποίοι ζητούν να πληρωθούν.

Όλα αυτά συνθέτουν ένα ζοφερό τοπίο για τη βιομηχανία και όχι μόνο. Και αυτό γιατί τα προβλήματα της ΕΒZ, αν δεν λυθούν, κτυπάνε την πρωτογενή παραγωγή και δη την τευτλοπαραγωγή, τη στιγμή που η χώρα αναζητά την ανάπτυξη μέσα από τη διασύνδεση της πρωτογενούς παραγωγής με τη δευτερογενή, προκειμένου να προσδώσει υπεραξία σε αγροτικά προϊόντα.

Η περίπτωση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) απλά επιβεβαιώνει τον νόμο του Μέρφυ, που λέει "ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά". Διότι μόνο με τον νόμο του Μέρφυ μπορεί να εξηγηθεί πώς ένα κατ' ουσίαν μονοπώλιο για δεκαετίες, όπως ήταν η ΕΒZ, κατάφερε να περιέλθει σε αυτή την κατάσταση.

Οι ευθύνες, οι καταγγελίες και το διά ταύτα

Αυτό που έχει γίνει στην ΕΒΖ είναι πέρα από κάθε λογική, σημείωναν άνθρωποι με γνώση της εταιρείας, οι οποίοι επιρρίπτουν ευθύνες στις πολιτικές ηγεσίες των περασμένων δεκαετιών, καταγγέλλοντας ότι έκαναν κοινωνική και μικροπολιτική με το ταμείο της ΕΒZ. Αν και με δεμένα χέρια φέρεται να ήταν και η τελευταία διοίκηση, στέλεχος της οποίας δήλωσε σε τευτλοπαραγωγούς ότι δεν μπορούσε να απολύσει υπαλλήλους που δεν εργάζονται και να προσλάβει στελεχιακό δυναμικό που θα βοηθούσε την επιχείρηση, αφού η οποία πρόσληψη περνά από το ΑΣΕΠ και η διαδικασία χαρακτηρίζεται χρονοβόρα.

Η ουσία είναι ότι σε λιγότερο από μια 10ετία η ΕΒZ έχασε την ελληνική αγορά αφού πλέον καλύπτει μόλις το 30% της εγχώριας κατανάλωσης, κατά δήλωση στελεχών της, ενώ επειδή η παραγωγή μειώνεται χρόνο με τον χρόνο, η εταιρεία κάνει εισαγωγές για να διατηρείται στην αγορά.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Εφέτος, αν και εφόσον οι εξελίξεις δεν την προλάβουν, μετά βίας θα λειτουργήσει το εργοστάσιο στο Πλατύ. Και αυτό γιατί, για να μην μπει "μέσα" το συγκεκριμένο εργοστάσιο και κατά συνέπεια και η εταιρεία, θα έπρεπε να είχαν σπαρεί περί τις 65.000 στρέμματα τεύτλα, για να είναι βιώσιμη η λειτουργία του εργοστασίου, και όχι 50.000 στρέμματα που είναι η φετινή σπορά, όπως είπαν τευτλοπαραγωγοί αλλά και εργαζόμενοι στο Euro2day.gr.

Βέβαια ενός κακού μύρια έπονται. Όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι αλλά και στελέχη του υπουργείου Οικονομίας, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος σε θέση-κλειδί της επιχείρησης δουλεύει σε ανταγωνίστρια εταιρεία ξένων συμφερόντων, η οποία κατά το παρελθόν είχε εμφανισθεί ως διεκδικητής σε έναν από τους άγονους διαγωνισμούς ιδιωτικοποίησης της ΕΒZ.

Βέβαια το μεμπτό δεν είναι ότι ο συγκεκριμένος εργαζόμενος εργάζεται σε κάποια άλλη εταιρεία, αλλά ότι η ΕΒZ δεν είχε προνοήσει να βάλει σχετική ρήτρα, προκειμένου να μην μπορεί να εργαστεί σε ανταγωνιστή της, ως είθισται. 

Και αν η "ζημία" από τη συγκεκριμένη μεταγραφή δεν μπορεί να αποτιμηθεί, έχει αποτιμηθεί το κόστος από τη λειτουργία για δέκα ημέρες πέρυσι του εργοστασίου της Ορεστιάδας -είναι ένα από τα εν Ελλάδι τρία εργοστάσια της επιχείρησης.

Σύμφωνα με τευτλοπαραγωγούς, εργαζόμενους της επιχείρησης αλλά και κυβερνητικά στελέχη, η λειτουργία του εν λόγω εργοστασίου κόστισε στην εταιρεία περί τα 2,5 εκατ. ευρώ. Η συγκεκριμένη μονάδα μαζί με αυτή των Σερρών είχαν διακόψει τη λειτουργία τους το καλοκαίρι του 2014, προκειμένου να μειωθούν τα κόστη της εταιρείας.

Παρά τη διακοπή των συγκεκριμένων εργοστασίων, η εταιρεία δεν προχώρησε σε μείωση του προσωπικού ούτε σε μείωση του μισθολογικού κόστους, το οποίο όπως καταγγέλλεται από τους τευτλοπαραγωγούς αλλά και στελέχη με γνώση της κατάστασης, είναι υπέρογκο. Κάνουν λόγο για μεσοσταθμικούς μισθούς 1.800 ευρώ -σ.σ. σύμφωνα με τους ίδιους υπάρχουν και κάποιοι υπάλληλοι από τους 250 της εταιρείας που λαμβάνουν έως και 5.000 ευρώ- σε μια εταιρεία με ζημιογόνες χρήσεις και υψηλές οφειλές.

Αυτή όμως δεν είναι η μοναδική ένστασή τους. Η εταιρεία, αν και λειτουργεί εποχικά, μόλις 3-4 μήνες το έτος max, έχει στο μισθολόγιό της (14 μήνες) 250 άτομα, όταν θα μπορούσε να λειτουργεί με πολύ λιγότερο προσωπικό, όπως συμβαίνει σε άλλες εποχικές δραστηριότητες όπως π.χ. στα εργοστάσια παγωτού. Επίσης όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι, παρά το γεγονός ότι η εταιρεία έχει συνεχείς ζημιογόνες χρήσεις τα τελευταία χρόνια, καμία διοίκηση δεν προχώρησε σε μειώσεις μισθών, κάτι που επιχειρείται να γίνει με το σχέδιο της Τράπεζας Πειραιώς που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι. Μεσοσταθμικές μειώσεις μισθών 35%, τις οποίες φέρεται να έχουν αποδεχθεί οι εργαζόμενοι.

Εν αναμονή του νέου Δ.Σ.

Η ουσία πάντως είναι ότι σήμερα, μετά την παραίτηση μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΕΒΖ, η εταιρεία έχει μείνει ακέφαλη και το εργοστάσιο στο Πλατύ Ημαθίας τελεί από τη Δευτέρα σε επ' αόριστον κατάληψη από τους τευτλοπαραγωγούς.

Οι τελευταίοι ζητούν να πληρωθούν για τα τεύτλα που παρέδωσαν στην ΕΒΖ την περασμένη χρονιά και τα οποία η εταιρεία έκανε ζάχαρη την οποία έχει πουλήσει. "Αναγκαζόμαστε να παρακαλάμε τους πολιτικούς προϊστάμενους για το αυτονόητο, να πληρωθούμε για προϊόν που έχουμε παραδώσει στην εταιρεία. Αυτά δεν γίνονται ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες», έλεγε τευτλοπαραγωγός στο Euro2day.gr. «Έχουμε καταντήσει οι μπαταχτσήδες της Βόρειας Ελλάδας. Χρωστάμε το 50-60% των χρημάτων που μας οφείλει η εταιρεία σε γεωπόνους και εφόδια», σημείωνε στο Euro2day.gr έτερος τευτλοπαραγωγός.

Την ίδια στιγμή "κόκκινο πανί" για εργαζόμενους, τευτλοπαραγωγούς, για τα παραιτηθέντα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΒZ αλλά και για στελέχη της κυβέρνησης αποτελεί το σχέδιο της Τράπεζας Πειραιώς που βρίσκεται στο τραπέζι. Οι σημαντικότερες ενστάσεις που προβάλλονται επί του συγκεκριμένου σχεδίου είναι αφενός η τμηματική καταβολή του "κουρεμένου", με βάση την αρχική πρόταση, κεφαλαίου κίνησης -η εταιρεία ζητούσε 15 εκατ. ευρώ και η Τράπεζα δίνει 12 εκατ. ευρώ σε τρεις δόσεις- και αφετέρου η πώληση των δύο εργοστασίων που διαθέτει η εταιρεία στη Σερβία και τα οποία φαίνεται να είναι τα μόνα που θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να απεγκλωβίσουν την επιχείρηση.

Αυτά όμως δεν είναι τα μοναδικά προβλήματα. Η μητρική εταιρεία φέρεται να οφείλει 12 εκατ. ευρώ στη θυγατρική της στη Σερβία, τα οποία υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουν άμεσα απαιτητά από τον επόμενο ιδιοκτήτη των εργοστασίων, όταν και αν πουληθούν οι συγκεκριμένες μονάδες. Θέμα για το οποίο, όπως υποστηρίζουν οι εργαζόμενοι, δεν υπάρχει πρόνοια στο σχέδιο που έχει κατατεθεί. Πάντως στέλεχος με γνώση της εταιρείας έλεγε στο Euro2day.gr πως και η θυγατρική χρωστά στην ΕΒZ αντίστοιχου ύψος ποσό, άρα δεν βλέπει να υπάρχει πρόβλημα, αφού τα ποσά αυτά συμψηφίζονται.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι το κόστος παραγωγής της ΕΒZ. Όπως αναφέρεται στην εξαμηνιαία οικονομική έκθεση της ΕΒΖ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής ζάχαρης αυξήθηκε 21,28%, από 811,58 ευρώ/τόνο ζάχαρης την παραγωγική περίοδο 2014/2015 σε προϋπολογιζόμενο κόστος παραγωγής 984,29 ευρώ/τόνο ζάχαρης την παραγωγική περίοδο 2015/2016. Την ίδια ώρα, η εταιρεία εισάγει ζάχαρη από τα εργοστάσια της Σερβίας προς 350 ευρώ τον τόνο, όπως λένε οι τευτλοπαραγωγοί, δηλαδή πάνω από 2,5 φορές φθηνότερα, και την πουλάει προς 560 ευρώ τον τόνο.

Η ουσία είναι ότι οι επόμενες ημέρες είναι κρίσιμες για το μέλλον της ΕΒZ, η οποία χρειάζεται αφενός κεφάλαιο κίνησης, για να πληρώσει τους τευτλοπαραγωγούς προκειμένου να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο στο Πλατύ, και αφετέρου μια νέα διοίκηση, η οποία να μπορέσει να τρέξει το προκριθέν από το υπουργείο Οικονομίας σχέδιο για τη χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση της επιχείρησης.