Λάθος συζήτηση σε λάθος ώρα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δημοκρατία έχουμε και μπορούμε να συζητάμε ελεύθερα για οτιδήποτε επιθυμούμε.

Τη στιγμή που θα χάσουμε το δικαίωμα αυτό, πολύ απλά, δεν θα είμαστε πια μία δημοκρατική χώρα και ο καθένας από εμάς θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του.

Οφείλουν, όμως, όλοι- και ιδίως όσοι κατέχουν θέσεις ευθύνης- να γνωρίζουν τις συνέπειες των λεγομένων τους και να είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα επίχειρα των επιλογών τους.

Έτσι, στην καθόλα ύποπτη περίοδο που διανύουμε, η ανακίνηση μίας συζήτησης περί ενδεχόμενης νομισματικής αλλαγής, όπως αυτή που- εκ των υστέρων- αρνείται ότι άνοιξε χθες ο φίλτατος κ. Ν. Ξυδάκης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ,  όχι μόνο εντείνει το ήδη διάσπαρτο κλίμα αβεβαιότητας το οποίο διακατέχει την ελληνική οικονομία, αλλά μπορεί ευθέως να ερμηνευτεί ως προάγγελος, και συνάμα προοίμιο, διαδικασίας μετάβασης σε εθνικό νόμισμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασθμαίνουσα οικονομία μας.

Η παντελής απουσία τοποθέτησης επί αυτού του θέματος, δε, από το Μέγαρο Μαξίμου, ελάχιστη υπηρεσία προσφέρει προς την κατεύθυνση της άρσης αυτής της περιρρέουσας αβεβαιότητας.

Πώς είναι δυνατόν να ευελπιστούμε ότι θα υπάρξει έστω και ένας άνθρωπος που θα βάλει μία δεκάρα τσακιστή σε αυτήν την οικονομία, όταν το φάντασμα του Grexit και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, αφήνεται να πλανάται ελεύθερα στους ελληνικούς ουρανούς;

Πώς είναι δυνατόν να ενισχυθεί το αποταμίευμα, να επιστρέψουν οι καταθέσεις από το εξωτερικό ή να γίνουν επενδύσεις σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας, όταν τόσο θεμελιώδη ερωτήματα τίθενται δίκην διλλήματος «βουνό ή θάλασσα» κατά τις θερινές διακοπές μας ή ευρύτερων αναζητήσεων φιλοσοφικού χαρακτήρα;  

Η συζήτηση για το νομισματικό μέλλον της χώρας, κατά την τρέχουσα συγκυρία και ενώ η αβεβαιότητα σχετικά με την ταχεία ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης του ελληνικού «προγράμματος» κυριαρχεί, προκαλεί τεράστια βλάβη.

Όχι μόνον οικονομική, αλλά, κυριότερα, εθνική, καθώς οδηγεί τους λοιπούς εταίρους μας στην Ευρωζώνη, είτε να δυσπιστούν ως προς τις πραγματικές προθέσεις μας έναντι του ενιαίου νομίσματος, είτε -εάν είναι εκφρασμένοι πολέμιοι της παραμονής μας στο ευρώ- να επιχαίρουν.

Πρόκειται για μία δυσπιστία, η οποία εκφράστηκε χθες για ακόμη μία φορά, τόσο στο χρηματιστηριακό ταμπλό, όσο και στην αγορά ομολόγων, καταδεικνύοντας ότι μετά από τόσα χρόνια δημοσιονομικής προσαρμογής, ελάχιστα έχουμε καταφέρει να πείσουμε σχετικά με την αξιοπιστία μας και τη βούλησή μας να ανταποκριθούμε στα «συμπεφωνημένα».

Είναι δυνατόν να ομολογεί ο κ. Τσακαλώτος ότι εκ των δεσμεύσεών μας έναντι εταίρων και δανειστών έχει εκπληρωθεί ποσοστό μόνο 30%, ενώ η τρέχουσα αξιολόγηση όφειλε να έχει ολοκληρωθεί εδώ και μήνες;

Είναι δυνατόν να φέρεται ότι συνδέεται από τον ίδιο –και βεβαίως συνολικά την κυβέρνηση- η εκπλήρωση ενός τμήματος αυτών των -ήδη ανειλημμένων- δεσμεύσεων, με την επίτευξη συμφωνίας επί άλλων ζητημάτων που αποτελούν τμήμα της τρέχουσας διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές μας;

Εάν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο οδηγηθήκαμε στο μνημόνιο και στη σημερινή κατάντια μας, αυτός αφορά στο γεγονός ότι δεν μας πίστευαν.

Τώρα, με όλα αυτά, γιατί να μας πιστέψουν;

Τι από όσα λέμε ή κάνουμε, ως χώρα, μπορούν να πείσουν ότι είμαστε αποφασισμένοι να βάλουμε σε τάξη τον οίκο μας;