Ο λανθασμένος υπολογισμός του ΔΝΤ για τον περιβόητο δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή έγινε αντικείμενο κριτικής των πολιτικών λιτότητας εντός κι εκτός Ελλάδας.
Είναι ειρωνικό αλλά ο πρώτος που μίλησε για το λάθος ήταν ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ κ. Μπλανσάρ.
Επιπλέον, πολλοί από τους πολιτικούς και άλλους που έχουν άποψη για το θέμα δεν γνωρίζουν ότι ο πολλαπλασιαστής δείχνει τις επιπτώσεις που έχει η εφαρμογή των επεκτατικών ή περιοριστικών δημοσιονομικών πολιτικών στην οικονομία.
Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί θεωρούν ότι το λάθος με τον πολλαπλασιαστή οδήγησε σε μεγαλύτερη ύφεση την ελληνική οικονομία.
Όμως, το τελευταίο δεν ισχύει.
Αν ίσχυε, δεν θα ήταν τόσο εύκολο να βγει η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, και να δηλώσει δημοσίως ότι είναι «ζήτημα τιμής» για το Ταμείο να αναγνωρίσει το λάθος του στο ζήτημα του πολλαπλασιαστή της Ελλάδας και άλλων χωρών.
Η κ. Λαγκάρντ κατανοεί ότι η αναγνώριση του λάθους είναι ανέξοδη. Δεν είναι έτσι επειδή γίνεται κατόπιν εορτής. Για το Ταμείο και όσους καταλαβαίνουν, το λάθος του πολλαπλασιαστή δεν σημαίνει αποδοχή της άποψης ότι οι οικονομικές πολιτικές που εφαρμόσθηκαν ήταν λανθασμένες.
Η επικεφαλής του ΔΝΤ φρόντισε να το τονίσει πρόσφατα, μιλώντας στην ευρωπαϊκή οικονομική και κοινωνική επιτροπή στις Βρυξέλλες. Οι οικονομικές συστάσεις του Ταμείου δεν θα ήταν διαφορετικές αν το λάθος επισημαινόταν εγκαίρως, δήλωσε.
Έχει δίκιο.
Αν το ΔΝΤ και γενικότερα η τρόικα είχαν κάνει σωστό υπολογισμό του πολλαπλασιαστή και επομένως έβλεπαν ότι η προτεινόμενη δημοσιονομική πολιτική οδηγούσε σε μεγαλύτερη ύφεση, δύο λύσεις υπήρχαν.
Πρώτον, να ληφθούν ακόμη περισσότερα μέτρα λιτότητας εμπροσθοβαρώς ώστε να επιτευχθεί ο στόχος για το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Δεύτερον, να μη ληφθούν περισσότερα μέτρα, αλλά να επιμηκυνθεί χρονικά η διάρκεια της δημοσιονομικής προσαρμογής ώστε ο τελικός στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα να πάει μερικά χρόνια πίσω.
Το ΔΝΤ θα προέκρινε τη δεύτερη λύση, όπως διευκρίνισε η κ. Λαγκάρντ. Όμως, η επιμήκυνση θα σήμαινε περισσότερα δάνεια προς την Ελλάδα που μάλλον θα έπρεπε να βάλει η ευρωζώνη, αφού το ίδιο δεν θέλει να βάλει κι άλλο το χέρι στην τσέπη. Κοινώς, το ΔΝΤ θα προτιμούσε την εφαρμογή μιας πολιτικής που χρειαζόταν τον κόλυβο της Ε.Ε.
Η Ελλάδα είναι άμεσα ενδιαφερόμενη και λογικά θα προτιμούσε τη δεύτερη λύση. Όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας, ένα τμήμα του οποίου θεωρεί ότι το λάθος του πολλαπλασιαστή οδήγησε σε μεγαλύτερη ύφεση.
Ποτέ δεν είναι αργά όμως για να μάθουν.