Συζητιέται σε κυβερνητικούς κύκλους ότι ρόλο στη τελική κατανομή των θώκων στο οικονομικό επιτελείο έπαιξε η επιθυμία των πρωταγωνιστών να έχουν την ευθύνη για τις διαπραγματεύσεις που αφορούν τη διευθέτηση του χρέους.
Ο λόγος είναι κατανοητός. Είναι ένα από τα λίγα θέματα που μπορούν να αποφέρουν πολιτικά και οικονομικά οφέλη σε όσους το χειρισθούν.
Είναι επίσης σιγουράκι.
Ολοι πλέον συμφωνούν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και η ΕΕ δεσμεύθηκε για δεύτερη φορά στο νέο μνημόνιο, μετά την απόφαση του Eurogroup τον Νοέμβρη του 2012, να λάβει μέτρα για την ελάφρυνσή του υπό προϋποθέσεις.
Η υπόθεση έχει απλουστευθεί περισσότερο από τη στιγμή που το «κούρεμα» βγήκε από το τραπέζι. Ηταν λοιπόν λογικό να θέλουν όλοι, π.χ. Τσακαλώτος, Χουλιαράκης, την ευθύνη για το χρέος, σε αντίθεση με την υλοποίηση του μνημονίου.
Η δημιουργία ενός υπουργείου που θα είχε την ευθύνη της παρακολούθησης της εφαρμογής του μνημονίου κατά τα πρότυπα της Πορτογαλίας έβγαζε νόημα. Όμως, όποιος το αναλάμβανε, δεν θα ήταν το πιο δημοφιλές πρόσωπο, γιατί θα έκανε τη βρώμικη δουλειά.
Αν μάλιστα ήταν υπό τον πρωθυπουργό ή τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, θα έκανε διπλή ζημιά από πολιτικής σκοπιάς. Όμως, ένα τέτοιο υπουργείο θα διευκόλυνε τον υπουργό Οικονομικών.
Στο τέλος, βρέθηκε η Σολομώντειος λύση.
Το υπουργείο του μνημονίου υποβαθμίστηκε σε διεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών και το τελευταίο έχει την ευθύνη για τη διαπραγμάτευση του χρέους. Ο κ. Χουλιαράκης έγινε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, με ευθύνη το Γενικό Λογιστήριο και το χρέος.
Ο κ. Τσακαλώτος έγινε υπουργός Οικονομικών και επομένως επιβλέπων τα του χρέους, ενώ ο κ. Δραγασάκης, ως αντιπρόεδρος, έχει συντονιστικό ρόλο επί των οικονομικών, συμπεριλαμβανομένου του χρέους.