Είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην Ελλάδα να υπερβάλλουμε σε χαρές και λύπες. Το ίδιο συμβαίνει και στη Σοφοκλέους. Τρία - τέσσερα χρόνια τώρα το ”μαγαζί” χάριζε αποδόσεις που ξεχώριζαν σε διεθνές επίπεδο, δίκαια ή άδικα.

Τώρα πέφτει δυνατά, πράγμα σύνηθες όταν οι ξένοι ”μας” πουλάνε. Ακόμη κι όταν αγοράζουν (επειδή αγοράζουν σε ποσότητες) δημιουργούν ”κουρνιαχτό” στην αγορά, που, όπως και να το κάνουμε, μικρή είναι η… καημένη.

Πόσο μάλλον όταν πουλάνε, γιατί στις πωλήσεις ο συνωστισμός στην περιστρεφόμενη πόρτα (εισόδου και εξόδου) είναι συνήθως πολύ πιο μεγάλος απ’ ό,τι στις αγορές.

Όποιος προλάβει, βλέπετε, πιάνει την καλύτερη τιμή και τέτοιες ώρες η φιλοσοφία τους λέει ”πούλα (αν είναι δυνατόν με κέρδος) και… μετάνιωνε”!

Έχουμε κατά καιρούς επισημάνει ότι η έλλειψη εγχώριου επενδυτικού στοιχείου (Ταμεία, Θεσμικοί, ιδιώτες) είναι κακό χαρακτηριστικό. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η ύπαρξή του θα ήταν... θεραπεία.

Μη νομίζουμε ότι κι αν ακόμη υπήρχαν αυτά τα στοιχεία, σε τέτοιες μέρες η εικόνα θα ήταν πολύ διαφορετική.

Στις αγορές, αλτρουιστές να δίνουν στήριξη... αφιλοκερδώς όταν βρέχει... μετοχές δεν υπάρχουν. Κι όταν εμφανίζονται (βλέπε την περιβόητη στήριξη του 2000 που είχε άλλα κριτήρια), χάνουν τελικά τα αβγά και τα πασχάλια.

Επί του πρακτέου, λοιπόν, η υπόθεση θέλει ψυχραιμία. Πολλές οι ημέρες του πτωτικού ”σερί”, που σημαίνει ότι ένα ανοδικό τίναγμα είναι κοντά, ίσως και σήμερα.

Ούτε αυτό όμως σημαίνει πολλά πράγματα.

Το κλίμα διεθνώς είναι δύσκολο (επ’ αυτού, αν θυμάστε, η στήλη έχει πάρει σαφή θέση από τον Νοέμβριο, ειδικά στο θέμα της ύφεσης στις ΗΠΑ αλλά και των επιπτώσεων από τυχόν μειώσεις επιτοκίων στο αδύναμο δολάριο) και οι επαγγελματίες είναι πολύ συγκρατημένοι.

Που σημαίνει ότι τσεπώνουν κέρδη όπου έχουν και μειώνουν το leverage (οι fund managers), προσέχουν πού δανείζουν και τι λεφτά ξοδεύουν (οι τραπεζίτες).

Προφανώς, όμως, το τέλος του κόσμου δεν έχει έρθει ακόμη (μέσα στην πτώση οι Ολλανδοί του ABP αγόραζαν ΑLPHA, όπως αγόραζε το καλοκαίρι ΟΤΕ η MIG).

Ίσως να ήρθε το τέλος της αγοράς των ταύρων, αλλά και γι’ αυτό δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι.

Ο χρυσός κανόνας, λοιπόν, εξακολουθεί να ισχύει.

Αυξημένη ρευστότητα, κυνήγι ευκαιριών (όταν αυτές είναι ξεκάθαρες), διασπορά και ”stop loss” σε κινήσεις που έχουν γίνει και δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.

Προς Θεού, όμως, όχι κινήσεις πανικού. Η πώληση μετοχών σε ημέρες μεγάλης πτώσης είναι συνήθως... αντιπαραγωγική, τουλάχιστον για ιδιώτες που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τίποτε ”καραβιές” να ξεφορτώσουν.

Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι κερδισμένοι δεν βγαίνουν όσοι ”πιάνουν” τις κινήσεις της αγοράς (έχει αποδειχτεί ότι κανένας δεν τις πιάνει… συνεχώς), αλλά εκείνοι που αγοράζουν καλές μετοχές φτηνά - και τις πουλάνε… ψηλότερα!

Θέλει (και) ψυχραιμία αυτό το... άθλημα!

Υ.Γ.: Όσοι δεν ξέρουν πότε μια μετοχή είναι πραγματικά φτηνή και πότε όχι, καλύτερα να επενδύουν σε μετοχικά αμοιβαία.