Από ό,τι καταλάβαμε, η απάντηση που πήρε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Παναγιώτης Καμμένος από την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Νούλαντ στα περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου σε ποσοστά 70-30 με τους Αμερικανούς ήταν άλλα... λόγια αγαπιόμαστε.Ο κ. Καμμένος αν καταλάβαμε καλά μιλούσε για μια συμφωνία μεταξύ κρατών «government to government» και η κ. Νούλαντ για «government to company», δηλαδή κράτους με επιχείρηση.
Δηλαδή για ό,τι ισχύει σήμερα. Μέχρι στιγμής όμως δεν είδαμε καμία αμερικάνικη εταιρία να συμμετέχει σε διαγωνισμούς που προκήρυξε η ελληνική κυβέρνηση για έρευνες (Ιωάννινα, Πατραϊκός, Κατάκολο, Αρτα - Πρέβεζα, Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα). Και μάλλον δεν θα δούμε και στον μεγάλο διαγωνισμό για τις 20 θαλάσσιες περιοχές σε Ιόνιο και Νότια Κρήτη.
Το θέμα είναι άλλο. Το κόμμα του κ. Καμμένου προεκλογικά διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους ότι στην άμεση προτεραιότητά του είναι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, ώστε στη συνέχεια να προχωρήσει σε διαγωνισμούς παραχωρήσεων για έρευνες υδρογονανθράκων. Ό,τι δηλαδή έκανε η Κύπρος.
Μέχρι στιγμής για το θέμα αυτό επικρατεί σιγή και πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει να επικρατεί. Από τις προτάσεις όμως του υπουργού Εθνικής Άμυνας τίθενται μια σειρά ερωτήματα. Τα συνοψίζουμε ως εξής:
Πρώτον ποιες περιοχές αφορά η πρόσκληση για συνεκμετάλλευση;
Δεύτερον, μήπως με τις προτάσεις του για εμπλοκή ενός ξένου κράτους, εν προκειμένω των ΗΠΑ, αναγνωρίζει εμμέσως την ύπαρξη «γκρίζων» ζωνών στο Αιγαίο;
Τρίτον, ποιος τον εξουσιοδότησε να μιλά για μοίρασμα 70-30. Γιατί όχι 80-20, ή 60-40;
Τέταρτον σε τι βαθμό οι προτάσεις του συμπλέουν με το κοινοτικό δίκαιο στα συγκεκριμένα θέματα που απαγορεύει απευθείας αναθέσεις, παρά μόνο εφόσον γίνονται για λόγους εθνικής άμυνας ή μεταξύ κρατών;
Πέμπτον. Εάν και εφόσον γίνει δεκτή η πρόταση για συμφωνία G to G, τότε οι δύο πλευρές θα πρέπει να ορίσουν τους εθνικούς εκπροσώπους, εταιρίες ή δημόσιους φορείς, που θα κληθούν να την υλοποιήσουν. Η ελληνική εταιρία τουλάχιστον δεν θα έχει δικαίωμα να λειτουργεί εμπορικά, δηλαδή να βγαίνει στην ευρωπαϊκή αγορά.
Τέλος, και το σημαντικότερο, στην περίπτωση αυτή ποιος θα πληρώσει για το κόστος της έρευνας αναλαμβάνοντας και το ρίσκο της αποτυχίας;
Μιλάμε για 200 εκατομμύρια δολάρια η μία θαλάσσια γεώτρηση. Το ελληνικό δημόσιο; Δεν βλέπουμε τι έγινε στην Κύπρο που δύο συνεχόμενες γεωτρήσεις ήταν... τζούφιες;