Εξαιρετικά φιλόδοξο, αλλά όχι αδύνατο, είναι το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που ανακοίνωσε χθες ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς.
Η διεθνής εμπειρία διδάσκει ότι η μεγάλη πλειονότητα αυτών των σχεδίων ανάπτυξης, είτε είναι ελληνικά, είτε είναι ξένα, είναι πρακτικά ασκήσεις επί χάρτου.
Υπό αυτήν την έννοια, οι οιωνοί δεν είναι καλοί.
Όμως, δεν ήταν όλα τα σχέδια ασκήσεις επί χάρτου.
Υπάρχουν κάποια που αποδείχθηκαν πετυχημένα όπως της Νότιας Κορέας, που σχεδιάσθηκε τη δεκαετία του 1960 και κατάφερε να μετατρέψει τη χώρα σε μια μικρή Ιαπωνία στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας, δίνοντας μεγάλη ώθηση στις εξαγωγές της.
Το βασικό ερώτημα για το σχέδιο ανάπτυξης που παρουσίασε χθες ο πρωθυπουργός είναι απλό:
Πόσο εφικτό είναι αυτό το σχέδιο που βρίσκεται υπό επεξεργασία για έναν περίπου χρόνο και ίσως περισσότερο αφού συμπεριλαμβάνει μελέτη της McKinsey που έγινε για λογαριασμό του ΣΕΒ ακόμη πιο πριν;
Επειδή έχει πολλές πτυχές δεν μπορούμε να δώσουμε ξεκάθαρη απάντηση.
Όμως, μπορούμε να προσεγγίσουμε το θέμα της χρηματοδότησης, και ειδικότερα των ιδιωτικών επενδύσεων.
Από τα διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι μόλις το 13%, δηλαδή κάπου 24 δισ. ευρώ περίπου του ΑΕΠ, κατευθύνθηκε σε επενδύσεις το 2013.
Είναι το χαμηλότερο ποσοστό που μπορούμε να βρούμε με βάση τα ιστορικά στοιχεία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επενδύσεις αντιστοιχούσαν στο 27% περίπου του ΑΕΠ το 2007 και στο 24% το 2008, δηλαδή στην αρχή της κρίσης.
Κανένα άλλο τμήμα της εσωτερικής ζήτησης δεν έχει υποστεί τέτοιο χτύπημα. Ούτε η ιδιωτική, ούτε η δημόσια κατανάλωση, παρά τα μέτρα λιτότητας.
Αν πάμε πιο πίσω, θα δούμε πως οι επενδύσεις αντιστοιχούσαν στο 23%-24% το διάστημα 2000-2006.
Τη δεκαετία του 1990 ήταν στο 18% το 1993, για να ανέβουν στο 24% το 1999. Το 1980 ήταν στο 25% και έναν χρόνο αργότερα, το 1981, στο 20%.
Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι το 20% είναι ένα ρεαλιστικό μερίδιο για τις επενδύσεις στο ΑΕΠ.
Αυτό σημαίνει ότι επιπρόσθετες επενδύσεις ίσες με 7% του ΑΕΠ ή 12-14 δισ. ευρώ ετησίως είναι εφικτές.
Όμως, δεν είναι δυνατόν να πάμε από το 13% του ΑΕΠ στο 20% μονοκούκι.
Λογικά, αυτό θα γίνει σταδιακά.
Πολύ περισσότερο όταν οι τράπεζες δεν θα είναι τόσο γαλαντόμες όπως στο παρελθόν.
Θα χρειαστεί λοιπόν μεγάλη προσπάθεια από όλους για να βρεθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση του εθνικού σχεδίου ανάπτυξης.
Όμως, ακόμη κι αν τα 2/3 του σχεδίου γίνουν πραγματικότητα θα είναι επιτυχία.
Αν πάντως διδάσκει κάτι η περίπτωση της Νότιας Κορέας, αυτό είναι η συστράτευση όλων σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων προς αυτόν τον σκοπό.