Δείτε εδώ την ειδική έκδοση

Όνομα: Χαμαιλέων
Περιοχή: Euro2day

Αποποίηση ευθυνών
Ιουν 8 2007

Παραμύθι με τραπεζικά… θαλασσοδάνεια

Ας υποθέσουμε ότι μία τράπεζα έχει έναν πελάτη στον οποίο έχει δώσει δάνειο για την αγορά πλοίων.

Ας υποθέσουμε ότι συνολικά, στον ίδιο πελάτη, έχει μαζέψει μια ”πίστωση” που αρχίζει –λόγω ύψους, συγκέντρωσης, ενδεχομένως και άλλων παραγόντων- να δημιουργεί ανησυχίες.

Τι μπορεί να γίνει σε αυτή την περίπτωση, αν η τράπεζα και ο πελάτης έχουν αυτό που λέμε ”ιδιαίτερη σχέση”;

Πολύ απλά, ο πελάτης πρέπει να βρει έναν αγοραστή και γρήγορα. Ας είναι κι άφραγκος αυτός ο αγοραστής. Για ένα διάστημα τουλάχιστον, δεν έχει σημασία.

Ο αγοραστής αυτός προκειμένου να πάρει το πλοίο λαμβάνει δάνειο από την... ίδια τράπεζα που έχει δανείσει τον πωλητή, οπότε έτσι δίνει ένα μεγάλο μέρος του τιμήματος ”μπροστά” κι αγοράζει το πλοίο.

Το υπόλοιπο μέρος του τιμήματος (διότι πρέπει και ο πωλητής να εμφανίσει κέρδος) συμφωνεί με τον πωλητή να του το δώσει μελλοντικά. Σε… δόσεις, που λέει κι ο λαός μας.

Τι γίνεται λοιπόν με αυτή την ωραία ρύθμιση; Όλοι εκ πρώτης όψεως είναι μια χαρά.

Ο πωλητής δίνει πίσω στην τράπεζα τα λεφτά που πήρε από τον αγοραστή, εξοφλεί το δάνειο και μειώνει το συνολικό ύψος των υποχρεώσεών του προς την τράπεζα.

Η τράπεζα πάλι μειώνει την έκθεσή της στον συγκεκριμένο πελάτη κι ανοίγει παρτίδες με έναν άλλο. Στα βιβλία τουλάχιστον, ο κίνδυνος έχει επιμεριστεί από έναν σε δύο πελάτες, παρότι το ύψος των δανείων είναι πρακτικά το ίδιο.

Επιπροσθέτως, η τράπεζα κλείνει την υποθήκη στο πλοίο που είχε με τον έναν πελάτη (τον πωλητή της ιστορίας μας) κι ανοίγει νέα υποθήκη πάνω στο… ίδιο πλοίο, το οποίο βέβαια ανήκει πλέον στον αγοραστή και μπορεί να ταξιδεύει σε άλλες γαλάζιες, μαύρες ή… κόκκινες θάλασσες!

Το πρόβλημα επί της ουσίας προκύπτει αν το τίμημα που πρέπει να πάρει ο πωλητής είναι μεγαλύτερο από το ποσό δανείου που λαμβάνει ο αγοραστής. Εκεί, αν ο αγοραστής δεν έχει λεφτά (και δεν βγάλει λεφτά), αρχίζει η δυσκολία.

Τα λεφτά που χρωστάει και θα πρέπει να πληρώσει μελλοντικά περνούν εξαρχής στις απαιτήσεις του πωλητή κι ο τελευταίος εγγράφει με τη σειρά του υποθήκη στην αξία του πλοίου.

Μόνο που αυτή η υποθήκη είναι η λεγόμενη ”δεύτερη” υποθήκη. Που σημαίνει ότι αν ο αγοραστής δεν έχει λεφτά να πληρώσει, πρώτα θα πάρει η τράπεζα το πλοίο, κι αν περισσέψει κάτι, θα ικανοποιηθεί και ο πωλητής.

Σε αυτή την περίπτωση, αν τα πλοία πουλήθηκαν στην πραγματική τους αξία, έχει καλώς. Αν όμως έγινε υπερτιμολόγηση της πώλησης, τότε ο πωλητής πολύ απλά έχει να λαμβάνει… αέρα κοπανιστό!

Καλή ιστορία δεν είναι;

Αρκεί να μην τη βρείτε… μπροστά σας!

ΣΧΟΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ

blog comments powered by Disqus
v