Εδώ και αρκετές ημέρες είναι εμφανής η διαφοροποίηση του Βερολίνου έναντι των Βρυξελλών. Η κυβέρνηση Μερτς (που δοκιμάζεται στο εσωτερικό της χώρας του) έχει καταστήσει σαφή την πρόθεση της για συμφωνία Ε.Ε-Ουάσιγκτον γνωρίζοντας πως όσο περνά ο χρόνος δίχως αποτέλεσμα και τους επιτελείς των Βρυξελλών να επιδίδονται σε... λεονταρισμούς το τελικό κόστος για την γερμανική/ευρωπαϊκή οικονομία, επιχειρηματικότητα θα είναι επαχθέστερο.
Συνοπτικότατα, και με το δικό του ύφος ο ΧΑΜαιλέων είναι ξεκάθαρος «Ντράγκι θα λέμε, και θα κλαίμε...», καθώς ουδείς εχέφρων θεωρεί ότι με παράγοντα αυξημένου ειδικού βάρους όπως ο Ιταλός στην θέση της Γερμανίδας ή και της Εσθονής το αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο. Πιθανότατα αρκετά καλύτερο.
Η χθεσινή συνεδρίαση στην Φρανκφούρτη ήταν ακόμη μία ηχηρή προειδοποίηση, μίνι sell off στις αυτοκινητοβιομηχανίες (BMW, Mercedes, Volkswagen, Porsche, VW, Daimler) και στοχευμένες εισροές στην Rheinmetall.
Πάγια θέση μας, σχεδόν από την ορκωμοσία Τραμπ, πως ζητούμενο για τις Βρυξέλλες δεν ήταν να απαντούν -να απειλούν για αντίμετρα- που θα έπαιρναν πίσω την επομένη- αλλά εξ' αρχής να συμφωνούσαν σε μία όσο γινόταν κοινή γραμμή διαπραγμάτευσης με την Ουάσιγκτον προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία-με λιγότερο επαχθείς όρους- .
Δυστυχώς, με την ευρωπαϊκή οικονομία μεταξύ οριακής ανάπτυξης και ύφεσης, και τις κοινωνίες υπό την ασφυκτική πίεση που θα προκαλέσει ο δανεισμός για τις αμυντικές δαπάνες (με αναπόφευκτη περικοπή κοινωνικών) και το πρόβλημα της μετανάστευσης σε παρόξυνση, τα περιθώρια ελιγμών ήταν- εξ' αρχής- περιορισμένα από τις αρχές του 2025.
Περισσότερο δε τώρα που η τεχνητή/ελεγχόμενη διολίσθηση του δολαρίου έναντι του ευρώ, έχει ως συνέπεια την υπερτίμηση του ευρω-νομίσματος, πρόβλημα για το οποίο προειδοποιούσε μόλις εχθές και η Katie Martin/Financial Times.