Οι πληροφορίες ότι στην Ουκρανία γίνεται πάρτι διαφθοράς, με τα χρήματα της βοήθειας από τη Δύση, ήταν γνωστές εδώ και χρόνια σε όσους παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις. Τότε όμως όποιος τολμούσε να γράψει κάτι τέτοιο ήταν «πράκτορας» του Πούτιν.

Το ίδιο συνέβη και με τα φιλοναζιστικά ακροδεξιά στοιχεία, που έχουν «ιδρυματοποιηθεί» στο στρατιωτικό και παραστρατιωτικό σύστημα της χώρας. Ο συνεργάτης των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο και φανατικός αντισημίτης Στεπάν Μπαντέρα (δείτε εδώ την ιστορία του) και οι υποστηρικτές του «ξεπλύθηκαν» ολοκληρωτικά μετά την έναρξη του πολέμου. Ο Ζελένσκι, ακόμη και πρόσφατα, παρασημοφόρησε μέλη στρατιωτικής μονάδας, με τις απομιμήσεις σημάτων των SS να απαθανατίζονται από τον φακό, «στολίζοντας» τα χιτώνιά τους.

Στις 31 Μαρτίου, σε σημείωμα με τίτλο «Ουκρανία: Με ευθύνη της Ευρώπης η ειρήνη θα αργήσει», γράφαμε πολύ συγκεκριμένα: «Το βασικό σενάριο πλέον είναι ότι οι ειρηνευτικές διαδικασίες δεν θα λάβουν ουσιαστική μορφή τουλάχιστον έως τα τέλη του τρέχοντος έτους, οπότε θα ξέρουμε και το αποτέλεσμα των θερινών επιχειρήσεων.

Οι εξελίξεις ενδέχεται να επιταχυνθούν, εάν η Ουκρανία παρουσιάσει σημάδια στρατιωτικής κατάρρευσης».

Τα τρέχοντα γεγονότα, με την αιφνιδιαστική κατάθεση νέου ειρηνευτικού σχεδίου από τις ΗΠΑ, δικαιώνουν απόλυτα εκείνη την εκτίμηση, την οποία επαναλάβαμε και δύο μήνες αργότερα.

Παρά τις αισιόδοξες νότες των επισκέψεων Ζελένσκι σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως η Αθήνα, όλα δείχνουν ότι η κατάσταση στην Ουκρανία μοιάζει πλέον με «τέλεια καταιγίδα» σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Βρισκόμαστε μπροστά στα έσχατα -και ίσως ανυπέρβλητα- διλήμματα του πολέμου.

Σε πολιτικό επίπεδο, το καθεστώς Ζελένσκι εμφανίζεται ολοένα και πιο ευάλωτο. Η δημοφιλία του έχει πληγεί μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια πολέμου, ενώ το πρόσφατο μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς, με εγκέφαλο τον στενό συνεργάτη και φίλο του, Τιμούρ Μίντιτς, αγγίζει άμεσα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης. Ήδη παραιτήθηκαν ο υπουργός Ενέργειας και ο υπουργός Δικαιοσύνης, ενώ αίολη εμφανίζεται και η θέση του πρώην υπουργού Άμυνας και νυν Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας.

Δικαιολογημένα η κυβέρνηση προβάλλει όσο μπορεί τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στον ενεργειακό τομέα. Πρόκειται για συμφωνίες σημαντικής γεωπολιτικής και εν δυνάμει οικονομικής αξίας.

Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα μας, οι εξελίξεις συνοδεύτηκαν από υπέρμετρο ενθουσιασμό, με ορισμένους να μετρούν ήδη δεκάδες δισεκατομμυρίων στο ΑΕΠ ή να προβλέπουν κυρίαρχη γεωπολιτική θέση για τη χώρα μας.

Στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι πιο σύνθετη. Σε πολιτικό επίπεδο, καταλύτης των όσων συμβαίνουν είναι οι πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ. Όχι απλώς επειδή είναι οπαδός των εξορύξεων (το περίφημο «drill, baby, drill»), αλλά και διότι θέλει να εκμεταλλευτεί όσο μπορεί την επιθυμία των Βορειοευρωπαίων να απεξαρτηθούν πλήρως από το ρωσικό αέριο, πουλώντας τους το (ακριβότερο) αμερικανικό LNG.

Tο τέλος μιας εποχής, για το οποίο γράφαμε από αυτή τη στήλη τον Νοέμβριο του 2024, επισημοποιήθηκε πριν λίγες μέρες, σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, στη συνάντηση του Αμερικανού προέδρου Τραμπ με τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπίνγκ.

Κατά τη διάρκειά της, οι δύο υπερδυνάμεις συμφώνησαν ανακωχή στον εμπορικό πόλεμο μεταξύ τους, μια κίνηση που οδήγησε τους FT να γράψουν στο πρωτοσέλιδό τους ότι οι ΗΠΑ αναγνώρισαν πλέον την Κίνα ως ισότιμο ανταγωνιστή. Η εποχή της «μοναδικής υπερδύναμης», που με τις συμμαχίες της επιβάλλει κανόνες στο εμπόριο και στη γεωπολιτική, έχει πλέον κλείσει και… επισήμως.