Γιώργος Παπανικολάου

Διευθυντής του Euro2day.gr και της Media2day, σκοπευτής, σύζυγος και πατέρας. Στο χρόνο που περισσεύει, σκέφτομαι, συζητάω και διαβάζω, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Αποποίηση ευθυνών
Η Δικαιοσύνη και η γυναίκα του Καίσαρα

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 77% των πολιτών απάντησε ότι βλέπει προσπάθεια συγκάλυψης των πολιτικών ευθυνών στην τραγωδία των Τεμπών, προκαλώντας πληθώρα δημοσιευμάτων. Ωστόσο στην ίδια δημοσκόπηση υπήρχε κι ένα άλλο, εξίσου ανησυχητικό, εύρημα.

Σε ερώτηση για το πόσο εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη να αποδώσει ποινικές ευθύνες για τα Τέμπη, το 38% απάντησε «καθόλου» και το 29% «λίγο», ενώ «πολύ» απάντησε μόλις το 5% και «αρκετά» το 22%.

Ανατρέχοντας μάλιστα σε παλαιότερες έρευνες, της περιόδου 2010-2015, για την εμπιστοσύνη των Ελλήνων στους θεσμούς, προκύπτει εμμέσως (καθώς τα ερωτήματα είτε τίθενται λίγο διαφορετικά είτε με διαφορετικό τρόπο ομαδοποίησης) πως η εμπιστοσύνη των πολιτών εξακολουθεί να κινείται σε χαμηλά επίπεδα, ίσως και χαμηλότερα από ό,τι την ταραγμένη περίοδο των μνημονίων!

Σύνδρομο «υπερβολικής αυτοπεποίθησης» απειλεί την κυβέρνηση

Η νέα κυβέρνηση δεν έχει ακόμη κλείσει χρόνο και από το 41% του Ιουνίου, έχει πέσει αισθητά κάτω από το 30% (27-28% στην τελευταία δημοσκόπηση) στην πρόθεση ψήφου.

Τα ποιοτικά στοιχεία είναι ακόμη χειρότερα. Σύμφωνα με την ALCO, μόνο το 23% των πολιτών δηλώνει ικανοποιημένο αρκετά/πολύ από το έργο της.

Η ακρίβεια που κατατρώει την αγοραστική δύναμη των πολιτών δεν είναι ο μόνος μεγάλος εχθρός της. Η υπόθεση των Τεμπών, που έχει ιδιαίτερη σημασία για την κοινή γνώμη, εξελίσσεται σε νάρκη πρώτου μεγέθους. Το 77% των πολιτών πιστεύει ότι γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης πολιτικών ευθυνών, ποσοστό που εξηγεί και τις περισσότερες από 1.300.000 υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί για το ίδιο θέμα. Ασφαλώς η συμπεριφορά της πλειοψηφίας στην Εξεταστική Επιτροπή έχει συμβάλει σε αυτά.

Ο απειλητικός θρίαμβος της «παράταξης» απέναντι στην κριτική σκέψη

Λένε πως η ποιότητα του αντιπάλου καθορίζει και την αξία της νίκης. Αν είναι έτσι, το μέλλον της πολιτικής στις Δημοκρατίες μας είναι μάλλον ζοφερό.

Γιατί όπου κι αν κοιτάξεις, θριαμβεύουν τα κοσμητικά επίθετα επί της ουσίας των επιχειρημάτων. Κι αν αυτό συνέβαινε από καιρό στην Ελλάδα (και τότε οι παλαιότεροι ελπίζαμε σε άνοδο του επιπέδου), εδώ και αρκετά χρόνια συμβαίνει σχεδόν αδιακρίτως στις ανεπτυγμένες χώρες, ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού.

Ίσως να φταίνε οι μάλλον δυσδιάκριτες πλέον διαφορές σε θέματα «μεγάλης πολιτικής», ανάμεσα σε πολιτικές παρατάξεις που διεκδικούν εθνική εξουσία. Διότι δρουν μέσα στις άτεγκτες παραμέτρους ενός παγκοσμιοποιημένου οικονομικού και γεωπολιτικού συστήματος, που αδιαφορεί για τις κατά τόπους πολιτικές αναγκαιότητες.

Η δύσκολη εποχή της «πολεμικής» οικονομίας

Τα σημάδια είναι ορατά παντού. Σε δημοσιεύματα ειδικών, σε δηλώσεις πολιτικών εντός και εκτός της Ανατολικής Ευρώπης, σε άρθρα γνώμης μεγάλων οικονομικών και πολιτικών ΜΜΕ, ακόμη και στις πρόσφατες δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι, που έχει αναλάβει να καταθέσει σχέδιο για την αύξηση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, στον οικονομικό τομέα.

Η Ευρώπη ετοιμάζεται να κάνει την οικονομία της «πολεμική», όχι μόνο για τους αμυντικούς λόγους που προσεγγίσαμε στο προηγούμενο σημείωμα αλλά και ευρύτερα, σε διάφορους τομείς αιχμής, προκειμένου να αντιμετωπίσει απειλές πολύ διαφορετικής φύσης, από το διαρκώς αυξανόμενο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας έως την κλιματική αλλαγή.

Ευρωπαϊκή και Ελληνική Αμυνα: Ολα εδώ πληρώνονται

Πίσω από τον καταιγισμό δημοσιευμάτων για τη μελλοντική απειλή της Ρωσίας κατά της Ευρώπης, δεν κρύβονται μόνο οι προσπάθειες κοινωνικοπολιτικής συναίνεσης για τη συνεχιζόμενη υποστήριξη της Ουκρανίας, ούτε απλώς οι φόβοι για επικράτηση του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρότι δεν ομολογείται ανοικτά από πολιτικές ηγεσίες, υπάρχει και η -καθυστερημένη- διαπίστωση ότι έχοντας παραχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της άμυνάς της στις ΗΠΑ, η «ενωμένη» Ευρώπη εμφανίζει στην τρέχουσα συγκυρία δύο σημαντικά μειονεκτήματα.

v