Η ιδιότυπη σύγκρουση της Ευρώπης με τον πρόεδρο Τραμπ και οι εξαγγελίες τεράστιων αμυντικών δαπανών, αμφότερα με επίκεντρο την Ουκρανία, παρουσιάζονται από το βορειοευρωπαϊκό κατεστημένο ως «βήματα» για τη στρατηγική αυτονόμηση της Ευρώπης.

Ομοίως, τα τερτίπια με τις συνθήκες, τα οποία χρησιμοποιεί η Κομισιόν, μέσω του άρθρου 122 (1), για να δοθούν ρωσικά χρήματα ως βοήθεια στην Ουκρανία και η επακόλουθη αντικατάσταση του βέτο με πλειοψηφικούς μηχανισμούς, παρουσιάζονται ως προσπάθεια για τη δημιουργία μιας πιο ενωμένης Ευρώπης, μεταξύ «προθύμων».

Τις προηγούμενες μέρες, οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες δέχτηκαν διπλό σοκ. Το πρώτο επήλθε από την ανακοίνωση της Νέας Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ αναλυτικά). Το δεύτερο, από την πρόθεση των ΗΠΑ να χειραφετηθεί η συμβατική ευρωπαϊκή ασφάλεια, στους κόλπους του ΝΑΤΟ, τάχιστα, έως το… 2027.

Το σοκ όμως των ευρωπαϊκών φιλελεύθερων ηγεσιών δεν οφείλεται σε τίποτα άλλο, παρά στον στρουθοκαμηλισμό, την άρνησή τους να δεχτούν την πραγματικότητα. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ο υπογράφων, ένας δημοσιογράφος από την Ελλάδα, μπορούσε να περιγράψει με ακρίβεια τις προδιαγραφές αυτής της στρατηγικής ήδη από τον Ιανουάριο του 2025 στο σημείωμα με τίτλο «Το δόγμα Τραμπ, η ταπείνωση της Ευρώπης και οι αγωνίες της Ελλάδας».

Οι πληροφορίες ότι στην Ουκρανία γίνεται πάρτι διαφθοράς, με τα χρήματα της βοήθειας από τη Δύση, ήταν γνωστές εδώ και χρόνια σε όσους παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις. Τότε όμως όποιος τολμούσε να γράψει κάτι τέτοιο ήταν «πράκτορας» του Πούτιν.

Το ίδιο συνέβη και με τα φιλοναζιστικά ακροδεξιά στοιχεία, που έχουν «ιδρυματοποιηθεί» στο στρατιωτικό και παραστρατιωτικό σύστημα της χώρας. Ο συνεργάτης των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο και φανατικός αντισημίτης Στεπάν Μπαντέρα (δείτε εδώ την ιστορία του) και οι υποστηρικτές του «ξεπλύθηκαν» ολοκληρωτικά μετά την έναρξη του πολέμου. Ο Ζελένσκι, ακόμη και πρόσφατα, παρασημοφόρησε μέλη στρατιωτικής μονάδας, με τις απομιμήσεις σημάτων των SS να απαθανατίζονται από τον φακό, «στολίζοντας» τα χιτώνιά τους.

Στις 31 Μαρτίου, σε σημείωμα με τίτλο «Ουκρανία: Με ευθύνη της Ευρώπης η ειρήνη θα αργήσει», γράφαμε πολύ συγκεκριμένα: «Το βασικό σενάριο πλέον είναι ότι οι ειρηνευτικές διαδικασίες δεν θα λάβουν ουσιαστική μορφή τουλάχιστον έως τα τέλη του τρέχοντος έτους, οπότε θα ξέρουμε και το αποτέλεσμα των θερινών επιχειρήσεων.

Οι εξελίξεις ενδέχεται να επιταχυνθούν, εάν η Ουκρανία παρουσιάσει σημάδια στρατιωτικής κατάρρευσης».

Τα τρέχοντα γεγονότα, με την αιφνιδιαστική κατάθεση νέου ειρηνευτικού σχεδίου από τις ΗΠΑ, δικαιώνουν απόλυτα εκείνη την εκτίμηση, την οποία επαναλάβαμε και δύο μήνες αργότερα.

Παρά τις αισιόδοξες νότες των επισκέψεων Ζελένσκι σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως η Αθήνα, όλα δείχνουν ότι η κατάσταση στην Ουκρανία μοιάζει πλέον με «τέλεια καταιγίδα» σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Βρισκόμαστε μπροστά στα έσχατα -και ίσως ανυπέρβλητα- διλήμματα του πολέμου.

Σε πολιτικό επίπεδο, το καθεστώς Ζελένσκι εμφανίζεται ολοένα και πιο ευάλωτο. Η δημοφιλία του έχει πληγεί μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια πολέμου, ενώ το πρόσφατο μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς, με εγκέφαλο τον στενό συνεργάτη και φίλο του, Τιμούρ Μίντιτς, αγγίζει άμεσα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης. Ήδη παραιτήθηκαν ο υπουργός Ενέργειας και ο υπουργός Δικαιοσύνης, ενώ αίολη εμφανίζεται και η θέση του πρώην υπουργού Άμυνας και νυν Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας.