Μετά την αμερικανική επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του, η μπάλα βρίσκεται πλέον στο γήπεδο του Ιράν, που αναμένεται να αντιδράσει. Η πρόβλεψη των επόμενων εξελίξεων δεν είναι όμως εύκολη, για μια σειρά από λόγους που θα παραθέσουμε στη συνέχεια.

Το σίγουρο είναι ότι η επίθεση των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με τον πόλεμο Ισραήλ-Ιράν, θα έχει βαριές συνέπειες, που θα αποτυπωθούν διεθνώς, όποια κι αν είναι η τροχιά των επόμενων εξελίξεων.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν την πρωτοβουλία του Ισραήλ και επιτέθηκαν στο Ιράν χωρίς οποιαδήποτε απόφαση επίσημου διεθνούς οργάνου ή έστω μιας ευρύτερης «συμμαχίας προθύμων», παραβιάζοντας τις διεθνείς νόρμες που υπερασπίζεται η Δύση. Αυτό δεν αλλάζει, είτε πιστεύει κάποιος ότι ήταν απαραίτητη η ενέργεια είτε όχι.

Μετά από τρεις «γεμάτες» μέρες εχθροπραξιών στον ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, η έντονη προπαγάνδα που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες συρράξεις, εντός και εκτός κοινωνικών δικτύων (σε συνδυασμό με τη στρατιωτική λογοκρισία των δύο χωρών), δεν επιτρέπει την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για τη διαμόρφωση ισοζυγίου και την τροχιά των εξελίξεων στο επόμενο διάστημα.

Θα είναι χρήσιμο ωστόσο να γίνει κατανοητό ότι το Ιράν είναι μια τεράστια χώρα, 2,73 φορές μεγαλύτερη σε έκταση από την Ουκρανία (τη δεύτερη σε μέγεθος χώρα της Ευρώπης, μετά τη Ρωσία) και έχει περίπου 87 εκατ. πληθυσμό, ενώ το Ισραήλ είναι μια μικρή χώρα, πολύ μικρότερη σε σχέση με την Ελλάδα και με μόλις 9,3 εκατ. πληθυσμό.

Πουθενά δεν είναι ίσως περισσότερο ορατή η ακλόνητη πεποίθηση των φιλελεύθερων γκλομπαλιστών στις ιδέες τους, απ' ό,τι στο θέμα της μετανάστευσης. Θεωρούν ότι το παιχνίδι του δημογραφικού είναι χαμένο ανεπιστρεπτί και άρα η μετανάστευση αποτελεί τη μόνη λύση για την «αναζωογόνηση» των γερασμένων δυτικών κοινωνιών.

To γεγονός ότι τα μεταναστευτικά κύματα έχουν ήδη αλλοιώσει τη φυσιογνωμία πολλών δυτικών πόλεων, προκαλώντας μεγάλες ανατροπές στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα, από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία έως τη Γερμανία, τη Βόρεια και την Κεντρική Ευρώπη, δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα. Εκείνοι είναι οι «πεφωτισμένοι» που ξέρουν καλύτερα.

Τα τελευταία 20 χρόνια, σε πολλές μεγάλες οικονομίες της Δύσης εκδηλώθηκε πραγματική εκτόξευση των κρατικών χρεών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Μεγάλη Βρετανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία και το Βέλγιο, με δημόσιο χρέος που κινείται πέριξ του 100% του ΑΕΠ. Σε αρκετές από τις παραπάνω περιπτώσεις φτάνει στο 120%-130%, ενώ στην περίπτωση της Ιαπωνίας κινείται κοντά στο… 250%.

Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες (αλλά όχι σε όλες), σημείο εκκίνησης για αυτή την εκτίναξη ήταν η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Το φαινόμενο, όμως, εντάθηκε με την πανδημία, καθώς τα «λοκντάουν» οδήγησαν σε τεράστιες κρατικές δαπάνες στήριξης επιχειρήσεων και εργαζομένων.

Τα σημάδια ήταν ορατά εδώ και χρόνια, σχεδόν σε όλη τη Δύση. Αυξανόμενη υπερχρέωση και μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, μειούμενη συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομική «πίτα», μετατόπιση της παραγωγής στην Ασία, μείωση αμυντικών δυνατοτήτων και αυξανόμενη κοινωνικοπολιτική αναταραχή.

Για πολλούς, σημείο καμπής αποτελεί η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Για άλλους, είναι η κατάρρευση των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης το 2001.

Υπάρχουν κι εκείνοι που μιλούν για τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν οι ΗΠΑ (και η Δύση συνολικά) πήραν την ιστορικά πρωτοφανή απόφαση να μετατρέψουν την Κίνα σε βιομηχανικό κολοσσό, δημιουργώντας τον μεγάλο αντίπαλό τους.