Οι πολυεθνικές δεν έχουν πατρίδα, μόνιμους φίλους, ει μη μόνον συμφέροντα. Κανόνας απαράβατος, τον οποίο απ' ό,τι φαίνεται στην Αθήνα δεν ενθυμούνται ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν.
Δεν πάει πάνω από μήνας που η ελληνική πλευρά πρότασσε το ενδιαφέρον ξένων ομίλων, πέραν της Chevron, για θαλάσσια οικόπεδα νότια της Κρήτης. Μάλιστα ο αρμόδιος υπουργός υποστήριζε ότι η παρουσία κολοσσών -και μάλιστα αμερικανικών- εγγυάται την υλοποίηση των σχεδιασμών.
Ενδεικτικά όσα σημείωνε ο Γιώργος Φιντικάκης για τους «νέους ξένους όμιλους που κοιτάζουν Ελλάδα», με τον έμπειρο και γνώστη συνάδελφο να συμπεριλαμβάνει την παράμετρο της Λιβύης. Ακριβώς αυτή η... λεπτομέρεια ήταν που... διέφευγε της Αθήνας και ακριβώς αυτή είναι η αφορμή για την εμπλοκή των σχεδιασμών.
Παρεμπιπτόντως, η Chevron εδώ και δύο εβδομάδες είναι σε επαφές και με τη Λιβύη, μάλιστα έχει καταστήσει σαφή την πρόθεση να συμμετάσχει σε διαγωνισμούς που θα προκηρύξει η Τρίπολη (πιθανότατα από κοινού με τη Βεγγάζη).
Με την ελπίδα να διαψευστεί ο ΕΚΗ, αλλά πολύ φοβούμαι πως όπως και στις περιπτώσεις των θαλάσσιων αιολικών, πάρκων Natura, για να μην αναφερθώ στα σύνθετα των GSI, GR.EGY κ.α., και αυτός ο σχεδιασμός κινδυνεύει να μείνει στα χαρτιά.
Δυστυχώς, αναπόφευκτα η διολίσθηση επί των εθνικών έχει επιπτώσεις και επί των επιχειρηματικών, επενδυτικών.
Δυστυχώς, όσα αναφέρει σήμερα ο ΧΑΜαιλέων για την εκκωφαντική απουσία της Ελλάδας από τη Συρία -όπως την τεκμηριώνει ο Νικόλας Φαραντούρης- αλλά και τις νέες ενστάσεις του Γιάννη Μανιάτη είναι απολύτως ακριβή.