Η εμπειρία της Ελλάδας από την κρίση δημόσιου χρέους του 2010 θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμη, υποστηρίζει ο Γ. Στουρνάρας σε συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung. Όπως εξηγεί:
- Πρώτον, η δράση πρέπει να είναι έγκαιρη και γρήγορη. Καθυστερημένη και άτολμη παρέμβαση συνεπάγεται κόστος. Τώρα είναι η ώρα για κοινή δράση, συντονισμό και αλληλεγγύη.
- Δεύτερον η πανδημία δεν θα πρέπει να εξελιχθεί σε πρόβλημα δημόσιου χρέους. Το Ταμείο Ανάκαμψης είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, στο βαθμό που θα περιλαμβάνει ένα βέλτιστο συνδυασμό επιχορηγήσεων και δανείων.
- Τρίτον, η διαφορά μεταξύ του ονομαστικού ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ και του επιτοκίου του δημόσιου χρέους πρέπει να παραμένει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη για όλα τα κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ, και οπωσδήποτε θετική.
- Τέταρτον, η συνολική ζήτηση πρέπει να διατηρείται σε ικανοποιητικό επίπεδο.
- Πέμπτον, οι ισολογισμοί των τραπεζών θα πρέπει το συντομότερο δυνατόν να απαλλαγούν από τα ΜΕΔ που δημιουργήθηκαν λόγω της πανδημίας.
- Έκτον, θα πρέπει να αποφευχθεί ο κατακερματισμός, έτσι ώστε να υπάρχουν απρόσκοπτες ροές ρευστότητας και χρηματοδότησης σε όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ.
- Έβδομον, θα πρέπει να αποφευχθούν οι προκυκλικές επιδράσεις που προκαλούνται από τις υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας.
Στην συνέντευξή του, ο επικεφαλής της ΤτΕ δηλώνει ότι πιστεύει πως «το success story της [ελληνικής] αγοράς ομολόγων του 2019 θα συνεχιστεί. Η συγκριτικά (με άλλες χώρες) επιτυχής μέχρι τώρα αντιμετώπιση της πανδημίας και η επιτυχής διαχείριση της έξαρσης του προσφυγικού έδειξαν ότι μια ορθολογική, αποφασιστική και πειθαρχημένη κυβέρνηση που ακολουθεί τις συμβουλές των ειδικών μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες και να δημιουργήσει αισιοδοξία. Η ίδια προσέγγιση θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην οικονομική πολιτική μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων».
Όπως επισημαίνει «η Ελλάδα είναι μια μικρή ανοικτή οικονομία. Επομένως, τόσο οι εξωτερικοί όσο και οι εξωγενείς κίνδυνοι έχουν σημασία γι αυτήν. Ένας τέτοιος κίνδυνος είναι η τυχόν αναζωπύρωση της προσφυγικής κρίσης. Ένας άλλος κίνδυνος αφορά έναν ενδεχόμενο δεύτερο γύρο της πανδημίας. Και γι’ αυτό το λόγο ο συντονισμός, η κοινή δράση και η αλληλεγγύη πρέπει να γίνουν μόνιμα χαρακτηριστικά της ζώνης του ευρώ. Όσον αφορά την προηγούμενη κρίση, του 2010, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξαν σφάλματα από την πλευρά της εγχώριας πολιτικής όσο και από την πλευρά των δανειστών της Ελλάδας. Σήμερα όμως η περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική: αντιμετωπίζουμε ένα συμμετρικό παγκόσμιο εξωτερικό κλονισμό, μια πανδημία, που επηρεάζει τη συνολική ζήτηση, τη συνολική προσφορά, τις χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς και τις διεθνείς αλυσίδες προσφοράς και αξίας. Η αντίδραση πολιτικής πρέπει τώρα να είναι διαφορετική από ό,τι στην κρίση του 2010. Αυτό που χρειάζεται είναι κοινή δράση και ευελιξία χωρίς την επιβολή όρων (conditionality), παράλληλα με τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι ίδιες οι χώρες».