Με μία κίνηση στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να βρεθεί στο στόχαστρο της κυβέρνησης, της υπόλοιπης αντιπολίτευσης και… της κοινής λογικής: Το πρωί συμφώνησε δια της ψήφου του ότι η τροπολογία Πλεύρη στο μεταναστευτικό είναι αντισυνταγματική και το μεσημέρι απέφυγε να την καταψηφίσει δηλώνοντας “παρών”.
Για την ακρίβεια, υπερψήφισε την ένσταση αντισυνταγματικότητας που κατέθεσε η Πλεύση Ελευθερίας, αλλά όταν ήρθε η ώρα της ψήφου επί της τροπολογίας, κινήθηκε… στο ενδιάμεσο, δηλαδή δεν την καταψήφισε.
Η απορία από όλο το πολιτικό φάσμα ήταν προφανής, δεδομένου ότι το Σύνταγμα τίθεται υπεράνω όλων και, άρα, όταν μία νομοθετική διάταξη το παραβιάζει, η ψήφος δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική.
Αυτό ήταν το επιχείρημα όλων των κομμάτων, με το κυβερνών να μην θέτει, φυσικά, θέμα αντισυνταγματικότητας της εν λόγω τροπολογίας, αλλά να χαρακτηρίζει “Πόντιο Πιλάτο” το ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα που “έτρεξε” στους διαδρόμους της Βουλής ήταν εάν η στάση που επέλεξε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλεται στην προσπάθειά του να κερδίσει την Κρήτη, που κάποτε ήταν “πράσινη”, μετά έγινε “ροζ” και στις περσινές ευρωεκλογές βάφτηκε “μπλε”.
Ως ευκαιρία δε, προβάλλονται οι αποκαλύψεις για τις παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις μέσω του ΟΠΕΚΕΠΕ και την έκταση που πήρε η υπόθεση μετά την διαβίβαση στη Βουλής της δικογραφίας από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.
“Αν όχι τώρα, πότε;”, έλεγαν βουλευτές του κόμματος στη Βουλή όσο “έσκαγε” η μία αποκάλυψη μετά την άλλη, αλλά και οι πληροφορίες ότι “η Κρήτη βράζει πολιτικά”, με τους “ριγμένους” αγρότες/κτηνοτρόφους να είναι έξαλλοι με τους… λαθροεπιδοτούμενους και τους δεξιούς κομματάρχες.
Σ' αυτή τη χρονική στιγμή εκδηλώθηκαν οι μεταναστευτικές ροές από τη Λιβύη που ξεσήκωσαν την “τοπική κοινωνία”, η οποία δεν θέλει τους παράνομους μετανάστες να κυκλοφορούν στα τουριστικά θέρετρα και, δη, στην καρδιά του καλοκαιριού, όπως δεν θέλει και τη δημιουργία κλειστών δομών στην ενδοχώρα.
Ως εκ τούτου “δεν ήταν δυνατόν να καταψηφίσουμε την σκληρή τροπολογία Πλεύρη”, αφού “ό,τι χτίσαμε στο νησί (λόγω αποκαλύψεων για τον ΟΠΕΚΕΠ) θα το γκρεμίζαμε σε μία ημέρα”, έλεγαν στελέχη του κόμματος.
Μήνυμα στο «κέντρο»
Πέραν της… μάχης της Κρήτης, όμως συνυπολογίστηκε και η ανάγκη να σταλεί μήνυμα στο “πολιτικό κέντρο” που εμφανίζει τάσεις απομάκρυνσης από “τη ΝΔ του Μητσοτάκη”, ότι “το σύγχρονο ΠΑΣΟΚ δεν είναι μία άλλη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ”.
Η κατάσταση όμως μπερδεύτηκε μετά την ένσταση αντισυνταγματικότητας της τροπολογίας και, κυρίως, μετά την (διπλή) παρέμβαση του Ευάγγελου Βενιζέλου ο οποίος έθεσε θέμα παραβίασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και, συνεπώς, συνταγματικότητας της τροπολογίας.
Δεδομένου ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να τον αγνοήσει έκανε… το ακροβατικό: υπερψήφισε την ένταση αντισυνταγματικότητας, αλλά ανέχθηκε, με το “παρών” την… αντισυνταγματική διάταξη χωρίς να την υπερψηφίσει.
Μπροστά στον φόβο το επικοινωνιακό αλαλούμ να εξελιχθεί σε πολιτικο-εκλογικό, οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ επιχειρούν από την Παρασκευή να παραμείνουν… και στις δύο βάρκες, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης “κατεβαίνει” στην Κρήτη σήμερα και αύριο, για περιοδεία σε Ιεράπετρα (με αφορμή της πρόσφατες πυρκαγιές) και Ηράκλειο.
Αναθάρρησε η Κουμουνδούρου
Αυτή η στάση του ΠΑΣΟΚ γέννησε προσδοκίες στο αριστερό στρατόπεδο ότι θα καταφέρει να ανακτήσει τα ηνία της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Για τον λόγο αυτό, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν (ανεπισήμως) και ένα επιπλέον ερώτημα: μήπως με τη στάση αυτή “ψήνεται” συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, εάν δεν υπάρξει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές;
Δεν είναι τυχαία η επιλογή του νέου εκπροσώπου Τύπου της Κουμουνδούρου, Κώστα Ζαχαριάδη, να συνδέσει την τακτική της Χ. Τρικούπη με τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη: “Έπαθαν Φλωρίδη – Σκέρτσο – Χρυσοχοΐδη- Πιερρακάκη – Λιβάνιο – Κοντογιώργη – Μενδώνη στην Χαριλάου Τρικούπη;”, ήταν το ερώτημα.
Αμφισβητώντας, εν τέλει, τη δυνατότητα του ΠΑΣΟΚ “να εκφράσει τον Δημοκρατικό κόσμο”.
Προσφορά στην «επιστροφή Τσίπρα»;
Σε μία άλλη ανάγνωση πάντως το εν λόγω πολιτικό αλαλούμ θεωρείται “καύσιμο στη μηχανή Τσίπρα”, την οποία… θερμαίνει ο πρώην πρωθυπουργός για να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή με νέο κόμμα ή φορέα, αλλά με επιπλέον εφόδια την εμπειρία και την ωριμότητα των τελευταίων δέκα χρόνων.
Η ανακίνηση (από τον ίδιον) του δημοψηφίσματος του 2015 και το αίτημά του να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτική του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, έγινε - κατά τις εκτιμήσεις - για να αναδείξει ότι “δεν έπαιξε τη χώρα στα ζάρια” ούτε είχε σχέδιο εξόδου από το ευρώ, ενώ ο συμβιβασμός με τους θεσμούς είχε το πράσινο φως όλων των (τότε) αρχηγών - πλην του Δημήτρη Κουτσούμπα για λόγους προφανείς.
Η προβολή, στη συνέχεια και με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ, των “καθαρών χεριών” που είχε η κυβέρνηση του, καθώς, παρά τα λάθη ή την απειρία, δεν κατηγορήθηκε ότι “έβαλε το δάκτυλο στο μέλι”, ήρθαν να λειτουργήσουν ως πρώτα καύσιμα στην παραπάνω “μηχανή”.
Μένει να φανεί εάν τα ακροβατικά της Χ. Τρικούπη θα λειτουργήσουν υποστηρικτικά στην επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Με την έννοια ότι θα αποφασίσει να τον “ακούσει” ένα προοδευτικό κοινό που δεν εκφράζεται από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις του χώρου.