Τα μεθεόρτια της προαναγγελίας “κόμματος Τσίπρα” άρχισαν και θα συνεχίζονται με εντεινόμενο ρυθμό μέχρι να πάρει σάρκα και οστά το νέο εγχείρημα. Κυρίως, μέχρι να φανεί εάν αυτό θα έχει απήχηση στην κοινωνία.
Ο πρώην πρωθυπουργός σχεδιάζει με μεθοδικότητα που εκπλήσσει τους πολιτικούς παρατηρητές την επιστροφή του σε ηγετικό ρόλο, ενώ οι ηγεσίες της υπάρχουσας “προοδευτικής αντιπολίτευσης” προσπαθούν να την φρενάρουν και, όπως ελπίζουν, να την ακυρώσουν.
Εξαιτίας των βημάτων του Αλέξη Τσίπρα μάλιστα, όλοι ξαναμελετούν τις κινήσεις… του Ανδρέα Παπανδρέου, από την Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη και μετά, καθώς βλέπουν ανησυχητικές ομοιότητες - κατ' αναλογία βέβαια, αφού οι συνθήκες είναι διαφορετικές.
Η λέξη “αυτοοργάνωση” που πρόβαλε ο κ. Τσίπρας κατά την ομιλία του στο Παλλάς (“θύμισε την ‘πυρήνωση’ του Ανδρέα”, λέει έμπειρος παράγοντας), αλλά και η επιλογή του να φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ και να ηγηθεί νέου “κινήματος” (“όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ το ’74 που διέλυσε την παλιά Ένωση Κέντρου”), έκαναν πολλούς να μιλήσουν για παραλληλισμό και, κάποιους, να ανησυχήσουν.
Αυτό που επιχειρούν, τώρα, να πετύχουν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς είναι να πείσουν ότι η υπάρχουσα “προοδευτική αντιπολίτευση” μπορεί να παίξει τον ρόλο της και, άρα, δεν υπάρχει κανένα κενό για να καλύψει το νέο εγχείρημα.
Μόνο που το κάθε κόμμα βλέπει αυτό τον ρόλο από τη δική του σκοπιά: το ΠΑΣΟΚ εμμένει στην πολιτική αυτονομία και στην πρωτιά “με μία ψήφο διαφορά” στις εκλογές ώστε να ανοίξει το ίδιο, από ηγεμονική θέση, θέμα συνεργασιών την επομένη, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει κοινό προοδευτικό ψηφοδέλτιο στις εκλογές και η ΝΕ.ΑΡ. προβάλλει σταθερά τη λογική του “λαϊκού Μετώπου” χωρίς να αποκλείει την κοινή εκλογική κάθοδο με τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω ισχνής δημοσκοπικής παρουσίας.
Και για τα τρία κόμματα η ώρα της κρίσης θα έρθει όταν αρχίσει να αποκρυσταλλώνεται η απήχηση που θα έχει στο (δυνάμει) κοινό τους το νέο κόμμα/φορέας του Αλέξη Τσίπρα, με τις δημοσκοπήσεις να αρχίσουν ήδη να την μετρούν.
Στην ουσία αυτό προσπαθούν να προλάβουν, πυκνώνοντας κοινές πρωτοβουλίες στη Βουλή και προβάλλοντας με θέρμη, πια, κοινές εκδηλώσεις για την ανάγκη “εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης” όπου στο πάνελ κάθονται εκπρόσωποι τους.
Όπως αναφέραμε προ ημερών, στη σημερινή εκδήλωση στη Δράμα, ομιλητές είναι ο Γιώργος Μπουλμπασάκος (ΠΑΣΟΚ), ο Διονύσης Τεμπονέρας (ΣΥΡΙΖΑ) και ο Κωστής Καρπόζηλος (ΝΕ.ΑΡ.). Το γεγονός ότι στο πάνελ εντάχθηκε (“εκ των υστέρων”, όπως λέγεται) και ο Νίκος Μαραντζίδης (καθηγητής, Επιστημονικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου Τσίπρα) δεν σημαίνει… διεμβόλιση, αλλά προσπάθεια των διοργανωτών να ανοίξουν τη συζήτηση.
Ωστόσο, επειδή “οι λέξεις είναι σαν τις σφαίρες: όταν φύγουν δεν γυρίζουν πίσω”, παραμένει ερώτημα εάν θα πείσουν για τις ειλικρινείς προθέσεις τους, δεδομένου ότι όλο το προηγούμενο διάστημα τέτοιες συζητήσεις (κυρίως με τη συμμετοχή εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ) αντιμετωπίζοντας ως φοκλορ κινήσεις ή και επιζήμιες για την αυτοτέλεια των εν λόγω κομμάτων.
Ο σχεδιασμός του Τσίπρα
Ο κ. Τσίπρας είχε… προβλέψει τα παραπάνω, γι΄αυτό και από το βήμα του Παλλάς μίλησε για “πρόχειρες, καθυστερημένες και όψιμες συγκολλήσεις, κινήσεις μικροκομματικής επιβίωσης”, για “ελίτ και γραφειοκρατίες σε κομματικά αξιώματα” και τόνισε εμφατικά ότι “ο κύκλος τους έχει κλείσει” - “όσο δεν μοιράζονται την ίδια αγωνία για μια εναλλακτική προοπτική για τη χώρα”, όπως πρόσθεσε.
Η άποψη είναι πως εάν εκδηλωθούν άρον άρον νέες προσπάθειες “συγκολλήσεων” ή “συμμαχιών”, θα εκληφθούν ως κινήσεις υπονόμευσης του κ. Τσίπρα.
Είναι προφανές ότι όσο η απήχηση του “κόμματος Τσίπρα” παραμένει ερώτημα τόσο τα προγνωστικά για το πολιτικό σκηνικό την άνοιξη προσαρμόζονται στις επιθυμίες της κάθε πλευράς.
Προς το παρόν, οι σταθεροί συνομιλητές του περιορίζονται στης ακόλουθες επισημάνσεις:
- Πρώτον, ο κ. Τσίπρας έχει απορρίψει την εκδοχή της εκλογικής συμμαχίας με υπάρχοντα κόμματα (δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕ.ΑΡ.) που θα διατηρούν την αυτοτέλεια τους. “Είναι δυνατόν να είπε τα παραπάνω και μετά να ηγηθεί ενός εκλογικού σχήματος με τα πρόσωπα και τις δομές που τόσο εμφατικά επέκρινε;”, η επισήμανση.
- Δεύτερον, σαφώς δεν στέλνει στον πολιτικό Καιάδα όσους οδηγήθηκαν στον περίφημο… εξώστη του Παλλάς. “Η παρουσία τους στα ορεινά, πάνω από τη γαλαρία, ήθελε αφενός να σηματοδοτήσει ‘τη μη συγκόλληση’ και, αφετέρου, να στείλει το μήνυμα ότι ‘με κάποιους θα ξαναβρεθούμε αλλά όχι στους ρόλους που έχουν σήμερα στα κόμματα τους’”, η εξήγηση. Έτσι κι αλλιώς, όπως προσθέτουν, το εγχείρημα θα κριθεί και από τους νέους παίκτες που θα ενταχθούν στο παιχνίδι στο αμέσως επόμενο διάστημα. Σ΄αυτό το πλαίσιο, σημειώνουν πως η ενόχληση (έως οργή) που έβγαλαν κάποια στελέχη των νυν κομμάτων για τον εξώστη και το “τσουβάλιασμα” της κριτικής του, φαίνεται ως αντισυσπείρωση στον Τσίπρα και του κάνουν μεγάλο δώρο. “Όσα είπε στο Παλλάς τα είχε πει και σε εκδηλώσεις του Ινστιτούτου και, πιο πρόσφατα, στη συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών, επομένως προς τι η έκπληξη τώρα;”, λένε.
- Τρίτον, η περίφημη αυτοοργάνωση θα στηριχθεί σε ένα βαθμό σε απλό κόσμο από την (πρώην;) βάση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή δεν θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, όπως η “πράσινη” το ’74. Και θα εκδηλωθεί με τις άφθονες αφορμές που δίνει η κυβέρνηση, ώστε να σχηματοποιηθεί όταν υπάρξει η αντίστοιχη Διακήρυξη του νέου εγχειρήματος.
Ως προς το τελευταίο, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά πότε θα μπει η σφραγίδα. Ακριβώς επειδή το χτίσιμο θα γίνει από το ισόγειο και όχι από τον τελευταίο όροφο”, λένε οι συνομιλητές.
Το βέβαιο είναι πως θα πρόκειται για “αρχηγικό κόμμα με πυραμιδική μορφή”, αλλά όχι με τις γραφειοκρατικές δομές που έχουμε συνηθίσει, ειδικά στα κόμματα της Αριστεράς.
Η κατακλείδα: "Ο Τσίπρας έμεινε εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής 2,5 χρόνια δίνοντας άφθονο χρόνο και χώρο στις ηγεσίες των σημερινών κομμάτων να πετύχουν τους στόχους τους και την προοδευτική συνεργασία. Δεν φταίει ο ίδιος που δεν τα κατάφεραν"…