Αστραψε και βρόντηξε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ JD Vance απαντώντας σε ανάρτηση του συγγραφέα Niall Ferguson.
Ο τελευταίος σε ανάρτησή του στο X έκανε σύγκριση της στάσης του Ντόναλντ Τραμπ στο Ουκρανικό με εκείνη του George HW Bush τον Αύγουστο του 1990, όταν μετά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ δήλωσε ότι «δεν θα περάσει».
Αναλυτικά η ανάρτηση:
Αυτά είναι ηθικολογικές αηδίες, οι οποίες δυστυχώς αποτελούν τη ρητορική των γκλομπαλιστών, επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν.
Για τρία χρόνια, ο Πρόεδρος Τραμπ και εγώ είχαμε δύο απλά επιχειρήματα: πρώτον, ο πόλεμος δεν θα είχε ξεκινήσει αν ο Πρόεδρος Τραμπ ήταν στην εξουσία· δεύτερον, ότι ούτε η Ευρώπη, ούτε η κυβέρνηση Μπάιντεν, ούτε οι Ουκρανοί είχαν κάποιο μονοπάτι προς τη νίκη. Αυτό ήταν αλήθεια πριν από τρία χρόνια, ήταν αλήθεια πριν από δύο χρόνια, ήταν αλήθεια πέρυσι και παραμένει αλήθεια σήμερα.
Και για τρία χρόνια, οι ανησυχίες ανθρώπων που ήταν προφανώς σωστοί αγνοήθηκαν. Ποιο είναι το πραγματικό σχέδιο του Νίαλ για την Ουκρανία; Άλλο πακέτο βοήθειας; Γνωρίζει την πραγματικότητα στο έδαφος, το αριθμητικό πλεονέκτημα των Ρώσων, τις εξαντλημένες αποθήκες των Ευρωπαίων ή την ακόμη πιο εξασθενημένη βιομηχανική τους βάση;
Αντίθετα, παραθέτει από ένα βιβλίο για τον George HW Bush από μια διαφορετική ιστορική περίοδο και μια διαφορετική σύγκρουση. Αυτό είναι ένα άλλο «νόμισμα» αυτών των ανθρώπων: η εξάρτηση σε άσχετη ιστορία.
Ο Πρόεδρος Τραμπ αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, που σημαίνει αντιμετώπιση των γεγονότων. Και ορίστε μερικά γεγονότα:
Πρώτον, ενώ η ασφάλεια των δυτικοευρωπαϊκών μας συμμάχων έχει ωφεληθεί πολύ από την γενναιοδωρία των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτοί επιδιώκουν εσωτερικές πολιτικές (για τη μετανάστευση και τη λογοκρισία) που προσβάλλουν την ευαισθησία των περισσότερων Αμερικανών και πολιτικές άμυνας που προϋποθέτουν συνεχόμενη υπερεξάρτηση.
Δεύτερον, οι Ρώσοι έχουν τεράστιο αριθμητικό πλεονέκτημα σε ανθρώπινη δύναμη και όπλα στην Ουκρανία, και αυτό το πλεονέκτημα θα παραμείνει ανεξάρτητα από τα μελλοντικά πακέτα βοήθειας της Δύσης. Και πάλι, η βοήθεια «προς το παρόν» ρέει.
Τρίτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν σημαντική επιρροή και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης.
Τέταρτον, η λήξη της σύγκρουσης απαιτεί να μιλήσουμε με τους ανθρώπους που εμπλέκονται στην έναρξη και τη διατήρησή της.
Πέμπτον, η σύγκρουση έχει θέσει -και συνεχίζει να θέτει- πίεση στα εργαλεία της αμερικανικής πολιτικής, από τις στρατιωτικές αποθήκες έως τις κυρώσεις (και πολλά άλλα). Πιστεύουμε ότι η συνεχιζόμενη σύγκρουση είναι κακή για τη Ρωσία, κακή για την Ουκρανία και κακή για την Ευρώπη. Αλλά το πιο σημαντικό, είναι κακή για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεδομένων των παραπάνω γεγονότων, πρέπει να επιδιώξουμε την ειρήνη, και πρέπει να την επιδιώξουμε τώρα. Ο Πρόεδρος Τραμπ έθεσε αυτό ως αίτημα, κέρδισε με αυτό και έχει δίκιο σε αυτό. Είναι τεμπέλικη, ανιστορητή ανοησία να χαρακτηρίζουμε ως «κατευνασμό» κάθε αναγνώριση ότι το αμερικανικό συμφέρον πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις πραγματικότητες της σύγκρουσης.
Αυτό το συμφέρον -όχι ηθικολογίες ή ιστορική αγραμματοσύνη- θα καθοδηγήσει την πολιτική του Προέδρου Τραμπ τις επόμενες εβδομάδες.
Και δόξα τω Θεώ γι' αυτό.