Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων στη Βρετανία έχει αυξηθεί απότομα - από 15 το 1990 σε 165 το 2024 - τη στιγμή που η ανισότητα στη συνολική κατανομή πλούτου στη χώρα έχει αυξηθεί δραματικά, σύμφωνα με ανάλυση του ιδρύματος Equality Trust. Ο μέσος πλούτος των... όχι απλώς πλούσιων εκτοξεύτηκε κατά περισσότερο από 1.000% την ίδια περίοδο, γράφει ο Guardian.
Οι 50 πλουσιότερες οικογένειες στο Ηνωμένο Βασίλειο κατέχουν πλέον περισσότερο πλούτο από το φτωχότερο μισό του πληθυσμού, που αποτελείται από 34 εκατ. ανθρώπους. Το 2024, οι δύο πλουσιότεροι δισεκατομμυριούχοι της χώρας κατείχαν μαζί περισσότερο πλούτο απ' όλους τους δισεκατομμυριούχους της αντίστοιχης λίστας πλουσίων του 1990 μαζί.
«Η ανάλυσή μας δείχνει τη βαμπιρική φύση του ακραίου πλούτου, η οποία είναι εντελώς ασύμβατη με την υγεία και την ευημερία της χώρας», δήλωσε η Priya Sahni-Nicholas, συν-εκτελεστική διευθύντρια του Equality Trust. «Η περιουσία, οι κληρονομιές και τα χρηματοοικονομικά αντιπροσωπεύουν πάνω από το ήμισυ του συνολικού τρέχοντος πλούτου των δισεκατομμυριούχων: πηγές δημιουργίας πλούτου που ευθύνονται για την μεγάλης κλίμακας πλανητική καταστροφή», σημειώνει, προσθέτοντας:
«Η αισχρή αύξηση του πλούτου των πιο πλούσιων οφείλεται στο ότι επωφελούνται από τους αγώνες της κοινωνίας, ενώ παράλληλα τους προκαλούν πρόσθετη ζημιά και υπονομεύουν τους στόχους για την απαλλαγή από άνθρακα, την κατανομή πλούτου και ανάπτυξης, τον τερματισμό της στεγαστικής κρίσης, την ενθάρρυνση της ανάπτυξης νέων - και συχνά πιο οικολογικών - βιομηχανιών και ισχυρότερων κοινοτήτων. Είναι ζήτημα υπαρξιακό. Για την ίδια μας την επιβίωσή, πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με την αλλαγή των οικονομικών δομών».
Η Τζούλια Ντέιβις, μέλος των Patriotic Millionaires UK, δήλωσε ότι είναι λάθος να αποκαλούνται οι πλούσιοι «δημιουργοί θέσεων εργασίας». «Είναι εξολοθρευτές θέσεων εργασίας: όταν συγκεντρώνονται επιχειρήσεις στα χέρια όλο και λιγότερων ανθρώπων, εξαφανίζονται οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις αλυσίδες που τις υπονομεύουν».
«Αυτοί οι άνθρωποι επίσης πληρώνουν πολύ χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές απ' ό,τι οι εργαζόμενοι ή οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις».
Η Φερνάντα Μπαλάτα, οικονομολόγος στο New Economics Foundation, υπογραμμίζει ότι το Λονδίνο έχει θέσει τους υπερπλούσιους υπεράνω όλων:
«Υπάρχουν τόσες πολλές συνδέσεις πλέον μεταξύ των πλουσίων και των ισχυρών, που αυτό επεκτείνεται και στους δημόσιους θεσμούς», είπε. «Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικοί σήμερα πρέπει να βασίζονται ολοένα και περισσότερο σε ψέματα για να διατηρήσουν το σύστημα σε λειτουργία».
Ο Μπέντζαμιν Τίπετ, λέκτορας οικονομικών και ανισότητας στο King's College London, έχει μοντελοποιήσει τι θα είχε αποφέρει ένας φόρος 2% σε όσους περιλαμβάνονται στη λίστα των πλουσίων, εάν η εν λόγω πολιτική είχε τεθεί σε ισχύ από τα μέσα της δεκαετίας του '90.
«Ενας φόρος 2% στους βαθύπλουτους θα είχε αποφέρει το ισοδύναμο των 6 δισεκατομμυρίων λιρών ετησίως: 155 δισ. λίρες», είπε. «Επενδυμένο, αυτό θα είχε αξία περίπου 325 δισ. λιρών σε σημερινά χρήματα - πολύ πάνω από 11.000 λίρες ανά νοικοκυριό. Αυτό θα ήταν σημαντική εθνική πηγή πλούτου. Ακόμη κι έτσι, το πλουσιότερο 0,001% θα είχε αυξήσει την περιουσία του».