Οι αγορές χρυσού από την Κίνα που δεν έχουν γνωστοποιηθεί μπορεί να είναι περισσότερο από δέκα φορές υψηλότερες από αυτές που δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, καθώς η χώρα επιχειρεί διακριτικά να διαφοροποιηθεί από το δολάριο των ΗΠΑ, σύμφωνα με αναλυτές. Γεγονός που αναδεικνύει τις ολοένα και πιο αδιαφανείς πηγές ζήτησης που βρίσκονται πίσω από το ράλι-ρεκόρ του χρυσού, εξηγούν οι Financial Times.
Οι δημόσια αναφερόμενες αγορές από την κεντρική τράπεζα της Κίνας είναι τόσο χαμηλές φέτος -1,9 τόνοι τον Αύγουστο, 1,9 τόνοι τον Ιούλιο και 2,2 τόνοι τον Ιούνιο- που λίγοι στην αγορά πιστεύουν τα επίσημα στοιχεία.
Αναλυτές της Société Générale εκτιμούν, με βάση εμπορικά στοιχεία, ότι οι συνολικές αγορές της Κίνας θα μπορούσαν να φτάσουν έως τους 250 τόνους φέτος, δηλαδή περισσότερο από το ένα τρίτο της συνολικής παγκόσμιας ζήτησης από κεντρικές τράπεζες.
Το μέγεθος των μη αναφερθέντων αγορών της χώρας υπογραμμίζει τις αυξανόμενες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι traders που προσπαθούν να καταλάβουν προς τα πού κατευθύνονται οι τιμές σε μια αγορά που κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο από τις κεντρικές τράπεζες.
«Η Κίνα αγοράζει χρυσό στο πλαίσιο της στρατηγικής της για αποδολαριοποίηση», δήλωσε ο Τζεφ Κάρι, επικεφαλής στρατηγικής στην Carlyle, ο οποίος συμπληρώνει ότι δεν επιχειρεί να μαντέψει πόσο χρυσό αγοράζει η Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας.
«Σε αντίθεση με το πετρέλαιο, όπου μπορείς να το παρακολουθήσεις με δορυφόρους, με τον χρυσό δεν μπορείς. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις πού πηγαίνει αυτό το υλικό και ποιος το αγοράζει».
Οι traders λένε ότι στρέφονται σε εναλλακτικές πηγές δεδομένων για να εκτιμήσουν τη ζήτηση, όπως παραγγελίες για φρεσκοχυτευμένες ράβδους 400 ουγκιών με συνεχόμενους σειριακούς αριθμούς για αποδείξεις των αγορών της χώρας.
«Φέτος, ο κόσμος πραγματικά δεν πιστεύει τα επίσημα στοιχεία, ειδικά για την Κίνα», δήλωσε ο Μπρους Ικεμίτζου, διευθυντής της Ένωσης Αγοράς Χρυσού της Ιαπωνίας, ο οποίος πιστεύει ότι τα τρέχοντα αποθέματα χρυσού της Κίνας ανέρχονται σε σχεδόν 5.000 τόνους, διπλάσια από το επίπεδο που γνωστοποιεί δημόσια.
Οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν τεράστιες ποσότητες χρυσού τα τελευταία χρόνια, τροφοδοτώντας ένα ράλι που έχει ωθήσει την τιμή πάνω από τα 4.300 δολάρια ανά ουγκιά. Την τελευταία δεκαετία, το μερίδιο του χρυσού στα παγκόσμια αποθέματα εκτός ΗΠΑ έχει αυξηθεί από 10% σε 26%, σύμφωνα με στοιχεία του World Gold Council, καθιστώντας τον το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό περιουσιακό στοιχείο μετά το δολάριο.
Ωστόσο, όλο και λιγότερες από αυτές τις αγορές αναφέρονται στο ΔΝΤ, το οποίο συλλέγει τα δεδομένα σε εθελοντική βάση.
Στο πιο πρόσφατο τρίμηνο, μόνο το ένα τρίτο των επίσημων αγορών καταγράφηκε δημόσια, από περίπου 90% πριν από τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με εκτιμήσεις του WGC που βασίζονται σε στοιχεία της Metals Focus.
Οι κεντρικές τράπεζες μπορεί να επιλέξουν να μην αναφέρουν τη δραστηριότητά τους στον χρυσό για να αποφύγουν front-running στην αγορά ή για πολιτικούς λόγους. Ορισμένες φοβούνται ότι η δημόσια αγορά χρυσού, που συχνά αποτελεί αντιστάθμισμα έναντι του δολαρίου, θα μπορούσε να επιδεινώσει τις σχέσεις με την κυβέρνηση Τραμπ.
«Έχει νόημα να αναφέρεται το απολύτως ελάχιστο, αν χρειάζεται, από φόβο αντιποίνων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ», δήλωσε η αναλύτρια της ελβετικής εταιρείας διύλισης MKS Pamp, Νίκι Σιλς. «Ο χρυσός θεωρείται καθαρό αντιστάθμισμα έναντι των ΗΠΑ. Σε πολλές αναδυόμενες αγορές, είναι προς το συμφέρον των κεντρικών τραπεζών να μην αποκαλύπτουν πλήρως τις αγορές τους».
Οι πωλητές μπορεί επίσης να μην επιθυμούν να επηρεάσουν αρνητικά τις τιμές ανακοινώνοντας τις προθέσεις τους. Οι ευρέως δημοσιοποιημένες δηλώσεις του τότε υπουργού Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου Γκόρντον Μπράουν το 1999, ότι η Τράπεζα της Αγγλίας θα πουλούσε τα μισά της αποθέματα χρυσού, βοήθησαν στην περαιτέρω πτώση των τιμών, και η πώληση απέφερε μόλις 275 δολάρια ανά ουγκιά κατά μέσο όρο, περίπου το ένα δέκατο της σημερινής τιμής.
Ο Μάικλ Χέιγκ, αναλυτής της Société Générale, είπε ότι αυτή η αδιαφάνεια καθιστά την αγορά χρυσού «μοναδική και δύσκολη» σε σύγκριση με εμπορεύματα όπως το πετρέλαιο, όπου ο OPEC παίζει ρόλο στη ρύθμιση της παραγωγής.