Η στήλη έχει δηλώσει επανειλημμένα πως προτιμά να είναι χρήσιμη και δυσάρεστη παρά το αντίθετο. Δυστυχώς, θα πρέπει να είμαστε ακόμη μια φορά δυσάρεστοι, αν και δεν μας χαροποιεί, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά.
Ως συνήθως, υπάρχει μια πλειοδοσία για κρατικές δαπάνες κατά την περίοδο της πανδημίας με τα λεφτά των άλλων -Ελλήνων φορολογούμενων και άλλων Ευρωπαίων- για την έξοδο της οικονομίας από την ύφεση. Ως ένα σημείο αυτές δικαιολογούνται, γιατί επιχειρήσεις και εργαζόμενοι σε κλάδους που πλήττονται αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Όμως, φαίνεται πως κάποιοι εξέλαβαν τη συγκυρία της πανδημίας ως ευκαιρία για να περνάνε κι άλλα, μόνιμα, μέτρα κάτω από το ραντάρ, με αποτέλεσμα η μεγάλη πλειοψηφία να τα αγνοεί.
Δεν θα αναφερόμασταν στο σημερινό θέμα αν, κατά σύμπτωση, δεν γινόμασταν κοινωνοί μιας ανακοίνωσης Τύπου που εξέδωσε πριν λίγες μέρες βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος που εκλέγεται σε περιφέρεια της επαρχίας. Σύμφωνα μ’ αυτή, πέρασε υπουργική τροπολογία στο νομοσχέδιο για τις μικροχρηματοδοτήσεις με την οποία οι μόνιμοι κάτοικοι ορεινών περιοχών και μειονεκτικών γεωργικών περιοχών θα εισπράττουν ετήσιο επίδομα 300 έως 600 ευρώ. Και μάλιστα αναδρομικά από το 2018. Ο καθορισμός των περιοχών θα γινόταν με ευρωπαϊκά κριτήρια και οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να αποδείξουν πως είναι μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών, με βάση τις φορολογικές δηλώσεις των δύο τελευταίων ετών.
Θα πρέπει εδώ να δηλώσουμε ότι η στήλη πιστεύει πως οι κάτοικοι των ανωτέρω περιοχών θα πρέπει να τύχουν στήριξης, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει εισοδήματα από αλλού, π.χ. τον τουρισμό, ούτε μειωμένο ΦΠΑ, ούτε επιδοτούμενο ηλεκτρικό ρεύμα όπως τα νησιά. Όμως, εδώ τίθενται διάφορα θέματα.
Κατ’ αρχάς τίθεται θέμα διαφάνειας καθώς διαχρονικά παρατηρείται το φαινόμενο να μπαίνουν τροπολογίες της τελευταίας στιγμής σε σχετικά ή άσχετα νομοσχέδια, για να εξυπηρετούν άτομα ή ομάδες ατόμων. Έπειτα τίθεται θέμα τιμολόγησης των μέτρων που είναι συνάρτηση των περιοχών και των κατοίκων τους. Πόσα θα κοστίσουν στον προϋπολογισμό και από πού θα προέλθουν. Τα μόνιμα μέτρα έχουν μόνιμες δημοσιονομικές επιπτώσεις.
Φυσικά, κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί πως το ίδιο ισχύει για κάμποσα προσωρινά -υποτίθεται- μέτρα που επιβεβαιώνουν το γνωστό ρητό «ουδέν μονιμότερον» του προσωρινού. Όμως, κάποτε θα πρέπει να μπει ένα τέλος σ’ αυτή την πρακτική.
Αν κατά σύμπτωση πληροφορηθήκαμε γι’ αυτή την τροπολογία, πόσες άλλες τροπολογίες που έχουν μόνιμο δημοσιονομικό κόστος μάς έχουν διαφύγει; Μάλλον αρκετές και δεν συμπεριλαμβάνουμε προεδρικά διατάγματα κατά την περίοδο της πανδημίας για πρότζεκτ που ειδήμονες του εξωτερικού χαρακτηρίζουν «φουσκωμένα».