Η συζήτηση που ακολουθεί, είναι πραγματική και προσφέρεται για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων.
Η ηλικιωμένη κυρία μάς ρώτησε καλόπιστα χθες το απόγευμα: «Για τους συνταξιούχους θα δώσει τίποτα ο Μητσοτάκης;».
Η απάντησή μας ήταν μάλλον αφελής: «Πως μπορεί να δώσει, όταν το έλλειμμα του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη;».
Ομως, η ανταπάντηση της ηλικιωμένης ήταν αποστομωτική. «Τότε πού βρίσκει τα λεφτά και δίνει παροχές σε άλλους;».
Το πρώτο πράγμα που σκεφθήκαμε όταν το ακούσαμε, ήταν πως το επιχείρημά της ήταν λογικό. Μετά κατανοήσαμε τις προσδοκίες που καλλιεργούνται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, όταν ακούνε τον εκάστοτε πρωθυπουργό να ανακοινώνει μέτρα-παροχές στη ΔΕΘ κι αλλού.
Οι παροχές και οι προσδοκίες που καλλιεργούν οι κυβερνήτες οδηγούν στην άσκηση πιέσεων από οργανωμένες ομάδες προς την κυβέρνηση για την ικανοποίησή τους.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Οι πολιτικοί δεν έχουν πρόβλημα να ξοδέψουν το χρήμα -ακόμη κι αν είναι δανεικό- αφού δεν είναι δικό τους και επιπλέον αυξάνει τις πιθανότητες παραμονής τους στην εξουσία.
Η αύξηση του χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, από τη στιγμή που υπάρχει τελικός αγοραστής στη δευτερογενή αγορά (ΕΚΤ) για τα ελληνικά ομόλογα και η χώρα έχει καβάντζα αρκετά δισ. ευρώ.
Εξάλλου όταν έρθει η ώρα της αποπληρωμής του χρέους, κάποιος άλλος θα βρίσκεται στην εξουσία. Οπότε τι μας νοιάζει;
Πρόκειται για την κλασική συνταγή χρεοκοπίας της χώρας και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε θα είναι η τελευταία.
Αυτό συμβαίνει γιατί έχει μπει στο DNA του μέσου Ελληνα. Δεν θα γινόταν το ίδιο π.χ. στη Νορβηγία, που ακολουθεί άλλο δρόμο.
Η τελευταία έχει το μεγαλύτερο επενδυτικό κρατικό ταμείο στον κόσμο, με ενεργητικό υπό διαχείριση που ξεπερνάει το 1,1 τρισ. δολάρια. Μόνο το 1ο εξάμηνο του 2021, η απόδοση του ταμείου ξεπέρασε το 9%, δηλ. πάνω από 100 δισ. δολάρια.
Θα μπορούσε λοιπόν η νορβηγική κυβέρνηση να διανείμει τα 100 δισ. δολάρια και πλέον στους κατοίκους της ως έκτακτο μέρισμα ή και ακόμη μεγαλύτερο μέρος του ενεργητικού του ταμείου για να τους καλοπιάσει.
Όμως, ούτε το έκανε, ούτε θα το κάνει, ούτε οι Νορβηγοί ζητάνε κάτι τέτοιο από τους πολιτικούς τους (απ’ όσο γνωρίζουμε), παρότι έχουν ανάγκες.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, οι πολιτικοί δεν χάνουν την ευκαιρία να διανείμουν δανεικά καθώς μεγάλες ομάδες του πληθυσμού πιέζουν.
Στη ΔΕΘ, το πακέτο του κ. Μητσοτάκη έφθασε τα 3,5 δισ. ευρώ, εκ των οποίων ένα μέρος αφορά χαρίσματα των επιστρεπτέων προκαταβολών της πανδημίας.
Κι αυτό όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι ένα μέρος αυτών των χρημάτων κατέληξε σε τραπεζικούς λογαριασμούς οντοτήτων που δεν τα χρειάζονταν.
Ομως, η Νορβηγία δεν χρεοκοπεί. Η Ελλάδα χρεοκοπεί.
Θα κλείσουμε το σημερινό άρθρο με μια αναφορά στην πρώτη συνεδρίαση του Εurogroup μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009.
Μας ήλθε στο νου τι φέρεται να είχε πει ο Β. Σόιμπλε στον Ελληνα ΥΠΟΙΚ Γ. Παπακωνσταντίνου, όταν ο τελευταίος έθεσε θέμα οικονομικής ενίσχυσης των φτωχότερων νοικοκυριών στην Ελλάδα.
«Εχουμε κι εμείς φτωχούς στη Γερμανία, κ. υπουργέ, αλλά δεν μοιράζουμε επιδόματα όταν έχουμε μεγάλα ελλείμματα και πολύ υψηλό χρέος», φέρεται να είχε δηλώσει ο κ. Σόιμπλε.
Από το 1 δισ. ευρώ που επρόκειτο να διανεμηθεί, τελικά διανεμήθηκαν τα 500 εκατ. ευρώ κι αυτό το ποσό μετ’ εμποδίων, καθώς το έπαιρναν κι άτομα που δεν ήταν φτωχά.