«Στην Κύπρο, το κράτος είναι συνέταιρος μειοψηφίας. Στην Ελλάδα, είναι συνέταιρος πλειοψηφίας», ανέφερε πριν από καιρό ένας φίλος που πήρε των ομματιών του και πήγε να εργαστεί στη Μεγαλόνησο. Η παρατήρηση ήταν σωστή αλλά αφορούσε μόνο τους συνεπείς φορολογούμενους στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι δεν έχουν θέμα.
Γι’ αυτό τον λόγο, χιλιάδες Ελλαδίτες -συνήθως άτομα με πολύ υψηλά εισοδήματα- έχουν μεταφέρει τις δουλειές τους στην Κύπρο την τελευταία 7ετία, για να αποφύγουν την υψηλή φορολογία εισοδήματος στη χώρα μας. Ακόμη κι αν πρέπει να νοικιάζουν σπίτι στην Κύπρο και να πληρώνουν αεροπορικά εισιτήρια καθώς τον περισσότερο χρόνο βρίσκονται στην Ελλάδα, τους μένουν περισσότερα λεφτά στη τσέπη. Με 19,5 χιλ. ευρώ αφορολόγητο και επιπλέον μπόνους 5 χιλ. ευρώ για τα πρώτα 5 χρόνια εγκατάστασης, το ντιλ είναι πολύ καλό. Γίνεται μάλιστα πολύ καλύτερο με τους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές εισοδήματος. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στην Ελβετία, που το αφορολόγητο για κάποιον με δυο παιδιά ξεκινάει από τις 100 χιλ. ευρώ, καθώς εκεί οι μισθοί είναι μεγάλοι όπως άλλωστε το κόστος ζωής.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, τα στοχευμένα (!) μέτρα στήριξης της κοινωνίας από την ακρίβεια -για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση κλισέ- σταματάνε στο ετήσιο οικογενειακό εισόδημα των 30 χιλ. ευρώ συν κάτι έξτρα για παιδιά. Οι 30 χιλ. ευρώ χωρίζουν τους πλούσιους από τους υπόλοιπους. Δεν παραξενεύει λοιπόν που συμπατριώτες μας αναζητούν διέξοδο με καταβολή μέρους του μισθού τους κάτω από το τραπέζι.
«Οταν ξέρω ότι ο υδραυλικός και ο ηλεκτρολόγος στη γειτονιά που μένω βγάζουν περισσότερα από μένα και παίρνουν επιδότηση για τα καύσιμα και το ρεύμα από το κράτος που τους πληρώνω εγώ εκνευρίζομαι», μας έλεγε χθες μεσαίο στέλεχος ιδιωτικής επιχείρησης. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι ξεκίνησε να αναζητά τρόπους για να μειώσει το δηλωθέν εισόδημά του καθώς θεωρεί τον εαυτό του κορόιδο.
Αναμφισβήτητα, έχουν γίνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση τα τελευταία χρόνια. Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών συνιστά μια τέτοια εξέλιξη όπως και η προσωρινή κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Η τελευταία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είχε καταργηθεί από το 2014, αλλά παραμένει στη θέση της για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση έσπευσε να μειώσει τη φορολογία των μη μισθωτών, παρότι οι δηλώσεις τους είναι σε μεγάλο βαθμό ανακριβείς καθώς πάνω από το 90% δηλώνει εισόδημα μέχρι 10.000 ευρώ. Δεν είναι τυχαίο ότι πάνω από το 80% των δηλωθέντων εισοδημάτων είναι από μισθούς και συντάξεις. Οι υπόλοιποι εμφανίζονται να «λιμοκτονούν» και το κράτος τούς δίνει επιδόματα για τα καύσιμα, το ρεύμα, να αλλάξουν ηλεκτρικές συσκευές κ.λπ.
Φυσικά, η περιορισμένη βάση της φορολογίας εισοδήματος εξηγεί σε σημαντικό βαθμό το ανωτέρω φαινόμενο μαζί με τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Δυστυχώς, στην έλλειψη ορθολογισμού που χαρακτηρίζει τη φορολογική αντιμετώπιση των μισθωτών, το κράτος απάντησε με ακόμη μεγαλύτερο ανορθολογισμό, τιμωρώντας όσους έχουν εισόδημα πάνω από 30 χιλ. με την επιδοματική πολιτική του.
Ποιος όμως νοιάζεται στην κυβέρνηση όσο τα έσοδα «τρέχουν» γρήγορα; Θα το μάθουν όταν το βρουν μπροστά τους. Υπάρχει και η Κύπρος.