Καμιά φορά, η θεωρία διαφέρει από την πράξη. Αυτό το κατανοεί κάποιος καλύτερα, πληροφορούμενος τι τραβάνε οι επενδυτές εξ Εσπερίας, όταν έρχονται να επενδύσουν στην Ελλάδα διαχρονικά. Το ίδιο ισχύει για τους Έλληνες που θέλουν π.χ. να πάνε να ανοίξουν μια μικρή επιχείρηση σε κάποιο άλλο νομό όπου λειτουργούν ομοειδείς επιχειρήσεις και βρίσκονται αντιμέτωποι με τον πόλεμο των ντόπιων, συμπεριλαμβανομένης της εφορίας. Οι περισσότεροι εγκαταλείπουν.
Η ιστορία που ακολουθεί, είναι αληθινή και έλαβε χώρα γύρω στο 2005, όπως μας ανέφερε εμπλεκόμενος. Ένας καθηγητής μηχανολογίας στο ΕΜΠ είχε κάνει έρευνα και είχε εφεύρει ένα σύστημα καθαρισμού του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται από την καύση πετρελαίου για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Ήταν κάτι σαν τα σημερινά συστήματα καθαρισμού (scrubbers) που χρησιμοποιούνται στα ποντοπόρα πλοία. Ο καθηγητής έπεισε μια μεγάλη πολυεθνική βρετανική εταιρεία πετρελαιοειδών να έλθει να επενδύσει στην Ελλάδα στην κατασκευή τέτοιων συστημάτων.
Η πολυεθνική πείστηκε, γιατί πάνω από 30 ελληνικά νησιά έκαιγαν πετρέλαιο για να έχουν ηλεκτρική ενέργεια. Θεώρησε λοιπόν ότι θα ήταν μια win-win επένδυση για την ίδια, τη ΔEΗ και τις τοπικές κοινωνίες. Γι’ αυτό τον λόγο έδωσε 3 εκατ. ευρώ για την κατασκευή μιας πιλοτικής μονάδας scrubber σε νησί του Βορείου Αιγαίου. Όταν όμως παρουσιάστηκε το πρότζεκτ σε ανοικτή εκδήλωση στο νησί εμφανίσθηκαν μερικοί που εξέφρασαν αντιρρήσεις γιατί, υποτίθεται, θα μολυνόταν το θαλασσινό νερό που θα χρησιμοποιούσε το scrubber, παρότι ο καθηγητής και άλλοι τούς διαβεβαίωναν ότι δεν ήταν έτσι.
Η ΔEΗ λειτούργησε τη μονάδα για κάποιο διάστημα αλλά αρνήθηκε να κάνει μετρήσεις για να πιστοποιηθεί ποιος είχε δίκιο. Ο τότε νομάρχης ένιψε τας χείρας του, αρνούμενος να πάει κόντρα στα τοπικά συμφέροντα. Οι Έλληνες που ήταν υπέρ της επένδυσης ρώτησαν και έμαθαν ότι θα μπορούσαν να αρθούν οι αντιρρήσεις με το κατάλληλο αντίτιμο, αλλά οι αγγλική πολυεθνική εταιρεία ήταν ανένδοτη σ’ αυτό. Εξάλλου κανείς δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι δεν θα ζητούσαν περισσότερα στο μέλλον.
Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η πολυεθνική 3 εκατ. ευρώ, να απολυθεί το στέλεχός της που είχε εγκρίνει την επένδυση και οι μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού στα νησιά να καίνε πετρέλαιο από τότε μέχρι σήμερα, μολύνοντας την ατμόσφαιρα και βάζοντας τη ΔEΗ μέσα, λόγω των εκπομπών του CO2.
Η ανωτέρω ιστορία όπως και άλλες δείχνουν ότι θα πρέπει κάποτε, τοπικοί άρχοντες, κομματάρχες, συνδικαλιστές και άλλοι να μάθουν από τα λάθη του παρελθόντος και να μην τα επαναλαμβάνουν. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος των οικονομικών πολιτικών που εφαρμόζουν όλα τα κόμματα και κυρίως τα κόμματα εξουσίας. Όχι μόνο στα λόγια αλλά κυρίως στις πράξεις. Και για να είναι η άνοδος βιώσιμη, χρειάζονται επενδύσεις. Τέτοιες που ενισχύουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και υπηρεσιών τα οποία παράγονται στη χώρα, ενίοτε υποκαθιστούν κάποιες εισαγωγές και συμβάλλουν στην προστασία του περιβάλλοντος.