Χθες, ήταν η σειρά του στριμωγμένου Γάλλου πρωθυπουργού Φρανσουά Μπαϊρού να την επικαλεσθεί. Οι Γάλλοι δεν θα πρέπει να ξεχάσουν την εμπειρία της Ελλάδας, η οποία χρειάσθηκε πολλαπλή διεθνή διάσωση και πολύχρονη πολιτική λιτότητας για να σταθεί ξανά στα πόδια της, δήλωσε χθες ο κ. Μπαϊρού.
«Είναι αργά αλλά υπάρχει ακόμη χρόνος», τόνισε ο κεντρώος βετεράνος πολιτικός, προσπαθώντας να πείσει τους συμπατριώτες του να δεχθούν περικοπές 43,8 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό του 2025. Το υψηλό χρέος αποτελεί «θανάσιμο» κίνδυνο καθώς αυξάνεται κατά 5.000 ευρώ κάθε δευτερόλεπτο, πρόσθεσε.
Για να πάρετε μια ιδέα, το έλλειμμα του γαλλικού προϋπολογισμού (Γενική Κυβέρνηση) ανήλθε σε 5,8% του ΑΕΠ το 2024, δηλαδή ήταν σχεδόν διπλάσιο από το ανώτατο όριο 3% του ΑΕΠ στην ευρωζώνη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να ανέβει στο 113% του ΑΕΠ πέρυσι από 110,6% του ΑΕΠ το 2023.
Για φέτος, το ΔΝΤ προβλέπει δημοσιονομικό έλλειμμα ίσο με 5,4% του ΑΕΠ, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι οικονομικές επιπτώσεις από την ενδεχόμενη επιβολή δασμών από τις ΗΠΑ.
Όπως ήταν φυσικό, υπήρξαν αντιδράσεις και πιθανόν θα υπάρξει πρόταση μομφής στο κοινοβούλιο για τις περικοπές. Όμως, το πρόβλημα της Γαλλίας δεν είναι καινούργιο. Η 2η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ ταλανίζεται από τα δημοσιονομικά ελλείμματα εδώ και χρόνια, ενώ αναπτύσσεται με υποτονικό ρυθμό.
Όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη για επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Κάποιες προσπάθειες έγιναν π.χ. στο συνταξιοδοτικό, αλλά δεν ήταν αρκετές για να δώσουν αναπτυξιακή ώθηση και να μειώσουν δραστικά το δημοσιονομικό έλλειμμα. Δυστυχώς, το συμμάζεμα των δημόσιων οικονομικών σε μια χώρα με ήδη υψηλούς φόρους δεν είναι εύκολο πράγμα και ενέχει μεγάλο πολιτικό κόστος για όποιο κόμμα το επιχειρήσει.
Έτσι, η βασική επιλογή διαδοχικών κυβερνήσεων ήταν να κλωτσήσουν το τενεκεδάκι πιο κάτω. Όμως, αυτή η τακτική που έχουμε δει και στην Ελλάδα επιδεινώνει το πρόβλημα, αυξάνοντας το χρέος.
Αναπόφευκτα, θα έλθει κάποια στιγμή η ώρα της αλήθειας. Κι αυτό γιατί οι ιδιώτες δανειστές θα αρχίσουν να ζητάνε υψηλότερα επιτόκια από εκείνα που καθιστούν το χρέος βιώσιμο. Στη Γαλλία δεν είμαστε ακόμη κάπου εκεί, αλλά το κόστος δανεισμού για 10 χρόνια έχει φθάσει στο υψηλότερο σημείο από το 2011.
Όμως, με τη νοοτροπία που επικρατεί σε μεγάλο μέρος της γαλλικής κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου, η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή είναι εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιηθεί, κατά την άποψή μας.
Επομένως, το πιο πιθανό είναι να δούμε φτιασιδώματα, που όμως δεν αποτελούν μακρόπνοη λύση. Και για να ακριβολογούμε, το πακέτο των 44 δισ. ευρώ περίπου του κ. Μπαϊρού είναι φτιασίδωμα μπροστά στο δημοσιονομικό πρόβλημα της Γαλλίας.
Αυτό όμως δεν θα έχει συνέπειες μόνο για τη Γαλλία. Θα έχει συνέπειες και για την υπόλοιπη ΕΕ. Μάλιστα, θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή για άλλες χώρες. Ειδικότερα για την Ελλάδα, η οποία εκτιμάται πως έχει δημοσιονομικό χώρο για φέτος και του χρόνου αλλά ταυτόχρονα και ένα υψηλό δημόσιο χρέος προς το ΑΕΠ, παρά τη σημαντική μείωσή του τα τελευταία χρόνια.