Η στήλη θεωρεί ότι ο κορυφαίος Ελληνας πολιτικός με διαφορά είναι ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας. Δεν έδωσε απλώς την περιουσία του αλλά και τη ζωή του για την Ελλάδα, χωρίς να τύχει της ανάλογης αναγνώρισης.
Οταν λοιπόν συγκρίνουμε τους σύγχρονους επαγγελματίες της πολιτικής με αυτόν, μας πιάνει θλίψη. Βάλτε όποιο όνομα πολιτικού θέλετε δίπλα του. Βενιζέλος, Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Σαμαράς, Τσίπρας κ.λπ.
Τα γράφουμε όλα αυτά για να κατανοηθεί η οπτική γωνία από την οποία βλέπουμε και κρίνουμε πολιτικούς και καταστάσεις, με την προσθήκη ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν τους.
Ας πάμε πίσω στο 2014. Η ελληνική οικονομία είναι βαριά τραυματισμένη από τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας που είχαν στόχο να κλείσουν το θηριώδες έλλειμμα του προϋπολογισμού, ίσο με 15% του ΑΕΠ το 2009. Ομως, η οικονομία δείχνει σημάδια σταθεροποίησης, οι τράπεζες αντλούν νέα κεφάλαια 8 δισ. ευρώ και η Ελλάδα ξαναβγαίνει στις αγορές κάπου δύο χρόνια και κάτι μετά τη χρεοκοπία του 2012.
Τον Μάιο του 2014, έχουμε ευρωεκλογές, με τον ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνει 1ος με 26,5%, τη ΝΔ να ακολουθεί με 22,7%, τη Χρυσή Αυγή με 9,3% και την Ελιά Δημοκρατική Παράταξη με 8%. Οι εθνικές εκλογές είναι προγραμματισμένες για το καλοκαίρι του 2016, αλλά μεσολαβεί η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2015 και αν δεν εκλεγεί κάποιος, η χώρα πηγαίνει σε πρόωρες εκλογές.
Γνωρίζοντας όλα αυτά, ο τότε πρωθυπουργός κ. Σαμαράς προχωρά σε ανασχηματισμό της κυβέρνησης τον Ιούνιο του 2014, με την είσοδο ορισμένων βουλευτών της «λαϊκής δεξιάς», για να ενισχύσει το φιλολαϊκό προφίλ της. Ηδη, έχει επίσης υποσχεθεί κάποια μέτρα ανακούφισης όπως η μείωση του φόρου αλληλεγγύης κατά 30% από το 2015.
Ταυτόχρονα, ενθαρρυμένος από τον δανεισμό της χώρας στις αγορές και θέλοντας να κερδίσει πόντους πολιτικά, ξεκινάει μια εκστρατεία για την «καθαρή έξοδο» της Ελλάδας από τα μνημόνια με αποπομπή του ΔΝΤ και την υπαγωγή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή γραμμή πιστωτικής στήριξης (ECCL) από το 2015. Ως εδώ αυτά συμβαδίζουν με όσα γράφει ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του.
Και μπορεί ο Ντέκλαν Κοστέλο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να μην ήθελε την έξοδο του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα γιατί θα έλειπαν λεφτά, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Ιθάκη», όμως οι του ΔΝΤ δεν την έβλεπαν με κακό μάτι. «Ακόμη και ο Πόουλ Τόμσον δεν είχε αντίρρηση υπό έναν όρο. Να πρόκειται για βελούδινο διαζύγιο και να μη φαίνεται ότι αποπέμφθηκε το ΔΝΤ λόγω απαίτησης της Ελλάδας», μας είχε αναφέρει συνομιλητής του εκείνη την εποχή.
Είναι προφανές ότι ο κ. Σαμαράς έκανε όλα αυτά για να επωφεληθεί πολιτικά ο ίδιος και το κόμμα του και όχι να υπονομεύσει την επικείμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να υπονομεύσει τη χώρα, όπως αναφέρει το βιβλίο. Άλλωστε, δεν είχε αποκλεισθεί ακόμη η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας ευρύτερης αποδοχής και επομένως η συνέχιση της διακυβέρνησής του. Αλλά, ας πούμε ότι είναι θέμα διαφορετικής ερμηνείας.
Εκεί που κάνει ξεκάθαρα λάθος ο κ. Τσίπρας λόγω ελλιπούς ενημέρωσης είναι αλλού. Πράγματι, ο κ. Σαμαράς με τους συνεργάτες του επισκέφθηκε την κα Μέρκελ στο Βερολίνο στις 23 Σεπτεμβρίου 2014. Εκεί, γράφει στο βιβλίο του, της ζήτησε να ολοκληρωθεί η τελευταία αξιολόγηση του 2ου προγράμματος χωρίς να υλοποιηθούν τα δύσκολα μέτρα και εκείνη αρνήθηκε.
Ομως, δεν είναι έτσι, σύμφωνα με άτομο που ήταν παρών. Η κα Μέρκελ κοίταξε το σχέδιο που της υποβλήθηκε από ελληνικής πλευράς, εξέτασε τα νούμερα και έκανε ερωτήσεις. Στο τέλος εκείνης της συνάντησης, η κα Μέρκελ φέρεται να είπε στην ελληνική αντιπροσωπεία ότι εκείνη δεν είχε αντίρρηση αλλά θα έπρεπε να πάρουν το πράσινο φως κι από τον κ. Σόιμπλε.
Η Γερμανίδα καγκελάριος φέρεται να είπε επίσης ότι η ίδια είχε πάει κόντρα στον Σόιμπλε στο αίτημα της Πορτογαλίας για έξοδο από το μνημόνιο λίγους μήνες νωρίτερα (Μάιο του 2014) αλλά δεν ήταν διατεθειμένη να το ξανακάνει για την Ελλάδα. «Να πάτε να δείτε τον Σόιμπλε», τους είπε.
Ομως, εκείνοι, όντως χαρούμενοι για το αποτέλεσμα της συνάντησης με την κα Μέρκελ, δεν το έκαναν. Πιθανόν, δεν γινόταν να δουν άμεσα τον κ. Σόιμπλε. Κατά την επιστροφή τους στην Αθήνα, η ατμόσφαιρα μέσα στο αεροπλάνο περιγράφεται ως χαρούμενη. Μέχρις ότου κάποιος έθεσε το ερώτημα: «Τι θα γίνει με τον Σόιμπλε; Ποιος θα πάει να τον συναντήσει;» όπως μας είχε αναφέρει ένας από τους επιβαίνοντες. Στο άκουσμα της ερώτησης, ο ενθουσιασμός υποχώρησε.
Τελικά, ο τότε ΥΠΕΘΟ κ. Χαρδούβελης ήταν εκείνος που επισκέφθηκε τον κ. Σόιμπλε τον Οκτώβριο, αλλά ο τελευταίος ήταν ανένδοτος. Το επιχείρημα ότι θα «έλθει ο Τσίπρας», που όντως χρησιμοποιούσε η Αθήνα ως μπαμπούλα, δεν τον συγκινούσε.
Ισα ίσα που αν ερχόταν ο Τσίπρας στην εξουσία, όπως φαινόταν εκείνη την εποχή, ο κ. Σόιμπλε θα είχε την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα για τους υπόλοιπους στην ευρωζώνη. Είτε ο κ. Τσίπρας, ο οποίος ήταν ιδεολογικά αντίπαλός του, θα εφάρμοζε τα μέτρα λιτότητας στα οποία αντιτίθετο προεκλογικά και θα εκτίθετο στους ψηφοφόρους του, είτε δεν θα τα εφάρμοζε και η Ελλάδα θα έφευγε από το ευρώ, που ήταν ΟΚ με τον ίδιο.
Ο κ. Τσίπρας έχει δίκιο όταν γράφει ότι ο κ. Σαμαράς ήθελε να δει «μια αριστερή παρένθεση» στην Ελλάδα. Μόνο που ο ιθύνων νους των γεγονότων που ακολούθησαν ήταν άλλος.