Για μια ακόμη φορά οι Δυτικοί δεν φαίνεται να κατανοούν τη φύση της σύγκρουσης Ρωσίας Ουκρανίας. Για αυτό η βελόνα έχει κολλήσει στις δεσμεύσεις ασφάλειας για την Ουκρανία πού ζητούν οι Δυτικοί.
Όμως και οι Ρώσοι χρειάζονται δεσμεύσεις για την δική τους ασφάλεια υποστηρίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Rhode Island Νικολάι Πέτρο σε άρθρο του στο Responsible Statecraft. Kαι αυτές οι δεσμεύσεις περιλαμβάνουν την εγκατάλειψη κάθε στόχου επέκτασης του ΝΑΤΟ -τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή.
Τα επιχειρήματα υπέρ της επέκτασης του ΝΑΤΟ αφορούσαν πάντοτε ένα ιδεατό κόσμο όπως θα «όφειλε» να είναι. Όμως για να κατανοήσουμε γιατί η Ρωσία βλέπει το ΝΑΤΟ ως απειλή, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε μεταξύ του ιδεατού και του πραγματικού κόσμου.
Στον ιδεατό κόσμο η επέκτασή του ΝΑΤΟ είναι πάντοτε καλή γιατί τα μέλη του είναι δημοκρατίες. Το να αντιτίθεται λοιπόν κανείς στην επέκταση του ΝΑΤΟ είναι συνώνυμο με το να αντιτίθεται κανείς στην επέκταση της δημοκρατίας.
Όμως στην πραγματικότητα το ΝΑΤΟ παραμένει μία στρατιωτική συμμαχία η οποία μάλιστα αυτή την στιγμή επεξεργάζεται πολεμικά σενάρια. Επιπλέον παραμένει μια συμμαχία με σαφή αντιρωσικό προσανατολισμό όπως φαίνεται από το γεγονός ότι τέσσερις φορές αρνήθηκε την συμμετοχή της Ρωσίας σε αυτήν.
Η απόφαση του Κλίντον στις αρχές της δεκαετίας του 1990 να επεκτείνει το ΝΑΤΟ αποκλείοντας παράλληλα την Ρωσία είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ψυχρός Πόλεμος στην πραγματικότητα ποτέ δεν τελείωσε και σήμερα έχει εξελιχθεί σε στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία.
Τότε ο Μπόρις Γιέλτσιν είχε πει στον Κλίντον ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν είναι το πρόβλημα όμως «η Ρωσία θα πρέπει να είναι η πρώτη χώρα που θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ». Κάτι φυσικά το οποίο δεν έγινε.
Το θέμα λοιπόν σήμερα δεν είναι πώς θα δοθούν εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία, αλλά πώς η Ρωσία και η Ουκρανία θα βρεθούν να συνυπάρχουν στα πλαίσια ενός κοινού πλαισίου ασφαλείας. Αυτό που απαιτείται είναι ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο ασφάλειας το οποίο θα περιλαμβάνει τόσο την Ρωσία, όσο και τους γείτονες αντί να αποκλείει ορισμένους εξ αυτών.
Η άρνηση των Ευρωπαίων ηγετών να συζητήσουν το θέμα εντός αυτών των ευρύτερων πλαισίων δείχνει ότι εξακολουθούν να σκέπτονται με όρους της δεκαετίας του 1950 πώς δηλαδή να «περιορίσουν» την Ρωσία.
«Ίσως να φαίνεται αφελές να σκέφτεται κανείς σήμερα για ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο ασφαλείας που να περιλαμβάνει τόσο την Ρωσία, όσο και την Ουκρανία. Όμως αν κανείς επιθυμεί τόσο να τερματίσει τον πόλεμο όσο και να διασφαλίσει μία ειρήνη διαρκείας για την Ευρώπη είναι η μόνη ρεαλιστική λύση».