Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Σήμερα και για το προβλέψιμο μέλλον, η χώρα μας αντιμετωπίζει ανοικτά μέτωπα σχεδόν σε όλες τις κατευθύνσεις.
Στο πεδίο του πληθωρισμού και των ενεργειακών τιμών, που απειλούν ευθέως το εισόδημα των εργαζομένων, στο πεδίο της πανδημίας, η οποία εξακολουθεί να μας κατατρέχει, όπως βεβαίως και από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις απολήξεις του, που σπρώχνουν ολόκληρη τη γειτονιά μας σε αποσταθεροποίηση. Ας μην αναφερθούμε καν στα ελληνοτουρκικά…
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, οι προβλέψεις για την ελληνική οικονομία και άρα για την ευμάρεια όσων διαβιούν στον τόπο μας αναθεωρούνται προς τα κάτω, περικόπτοντας τις ελπίδες για ταχεία και έντονη ανάκαμψη από τα μακρόχρονα οικονομικά προβλήματα που μας συνοδεύουν.
Κάποια στιγμή, δε, στο επόμενο δωδεκάμηνο, η χώρα μας θα διέλθει -κατά πάσα βεβαιότητα- τη «βάσανο» της διπλής εκλογικής αναμέτρησης, υπό το φως του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής με το οποίο βρίσκεται ακόμη αντιμέτωπη και θα εισέλθει σε μία διαδικασία πολιτικής διαπραγμάτευσης για τον σχηματισμό κυβέρνησης, η οποία θα οδηγήσει, επίσης κατά πάσα βεβαιότητα, στη δεύτερη κάλπη, αυτήν της ενισχυμένης αναλογικής. Εάν δεν υπάρξει αυτοδυναμία για τον νικητή αυτής της κάλπης, τότε και πάλι τα κόμματα θα οδηγηθούν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.
Πρόκειται για μία διαδικασία η οποία αποτελεί κανόνα για σειρά ευρωπαϊκών κρατών και μπορεί να διαρκέσει από ημέρες έως και εβδομάδες ή και μήνες για χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία ή το Βέλγιο, όπως έχει επανειλημμένως διαπιστωθεί. Με μία διαφορά, σε ό,τι αφορά στη χώρα μας. Δεν είμαστε ούτε Γερμανία, ούτε Ιταλία, ούτε Βέλγιο και καταστάσεις όπως αυτές, και πάλι κατά κανόνα, οδηγούν τη χώρα μας σε αχρείαστη αναστάτωση και ενδεχομένως αναταραχή. Κάτι ιδιαιτέρως επικίνδυνο στους καθόλα ύποπτους καιρούς που διανύουμε.
Έτσι, λοιπόν, όταν ο -άρτι αναδειχθείς- επικεφαλής ενός πολιτικού κόμματος, εν προκειμένω του ΚΙΝΑΛ, κ. Ν. Ανδρουλάκης, διαμηνύει εκ των προτέρων, ότι «... από εμάς πρωθυπουργική καρέκλα δεν θα δει ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε ο κ. Μητσοτάκης…», όχι μόνον αγνοεί και αδιαφορεί για τη βούληση του εκλογικού σώματος αλλά οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, τη χώρα σε μία περίοδο δυνητικής αστάθειας και αναταραχής.
Όταν ο κάθε πολίτης προσέλθει στην κάλπη, θα επιλέξει ψηφοδέλτιο το οποίο θα αναγράφει ευκρινώς και ρητώς το πρόσωπο που ηγείται του συνδυασμού, ως πρόεδρος του κόμματος. Είναι το μόνο πρόσωπο δε για το οποίο είναι γνωστός εκ των προτέρων ο ρόλος που θα διαδραματίσει σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης από τον συγκεκριμένο συνδυασμό. Εκείνον του επικεφαλής.
Έτσι, λοιπόν, το να διακηρύττει ο κ. Ανδρουλάκης ως δεδομένη την άρνησή του να συναινέσει, όχι στη συνεργασία του με κάποιο εκ των δύο ισχυρών πόλων της ελληνικής πολιτικής ζωής, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην ανάδειξη των επικεφαλής τους, κ.κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα, στη θέση του πρωθυπουργού, αποτελεί σαφή αποδοκιμασία -και μάλιστα εκ προοιμίου- της λαϊκής βούλησης.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, προφανώς έχει δίκιο μία «ψυχή» όταν λέει ότι «τους πρωθυπουργούς τους εκλέγουν οι πολίτες και όχι οι παρακάμαρες» και καλεί το τρίτο -βάσει των δημοσκοπήσεων- κόμμα σε συζήτηση με αντικείμενο αν όχι την προγραμματική σύγκληση, τουλάχιστον την εξεύρεση κοινού τόπου.
Ωστόσο, δεν είμαστε ακόμη εκεί και οι λόγοι για αυτό είναι σαφείς…