Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Επί χρόνια η Ελλάδα μεμψιμοιρούσε για την τύχη της ναυπηγικής της βιομηχανίας. Σήμερα, τα κυριότερα ναυπηγεία της χώρας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Ελευσίνας, του Νεωρίου, του Σκαραμαγκά και της Σαλαμίνας, βρίσκονται, μετά από μία μακρά χρονική περίοδο στασιμότητας, σε τροχιά ανάκαμψης και προόδου.
Διαθέτουν κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και συνεχίζουν να επενδύουν, έχουν τεχνογνωσία και αναπτύσσουν τμήματα R&D και είναι ικανά να εκτελέσουν απαιτητικές εργασίες μετασκευής, επισκευής και κτισίματος νέων πλοίων. Αναγκάζονται όμως να περιοριστούν κυρίως στις δύο πρώτες δραστηριότητες, την επισκευή και τη μετασκευή, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Πλοία για τη διεθνή ναυτιλία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν παραδίδουν. Ο λόγος για αυτό είναι, δε, κυρίως, οι εγγυήσεις αποζημιώσεων, τα refundment guarantees.
Οι κυριότερες ναυπηγικές βιομηχανίες της υφηλίου, μεταξύ αυτών εκείνες της Κίνας, της Κορέας, της Ιαπωνίας, κ.α., στηρίζονται από μία κρατική οντότητα, έναν φορέα που εκδίδει εγγυήσεις αποζημίωσης για τους πελάτες των ναυπηγείων των χωρών τους, ώστε αυτοί να είναι καλυμμένοι σε περίπτωση μη εκτέλεσης ή σημαντικής καθυστέρησης στην παράδοση των παραγγελιών τους. Αυτός ο μηχανισμός δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, αποτελεί δε την κυριότερη αιτία για την οποία παραμένει περιορισμένος ο όγκος εργασιών των ελληνικών ναυπηγείων.
Όπως εξηγεί άνθρωπος που βρίσκεται στην καρδιά της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, η ύπαρξη ενός τέτοιου μηχανισμού, ο οποίος θα μπορεί να εγγυηθεί, προφανώς υπό προϋποθέσεις, ότι ο κάθε πελάτης ενός ελληνικού ναυπηγείου δεν θα χάσει τα χρήματά του σε περίπτωση φερειπείν μίας μακράς απεργίας, είναι καταλυτικής σημασίας για την απελευθέρωση της δυνατότητας κτισίματος νέων εμπορικών πλοίων στην Ελλάδα. Γεγονός με δυνητικά σημαντικό όφελος για το ΑΕΠ της χώρας.
Πρόκειται για μία πρακτική, αντίστοιχη, φερειπείν, των εξαγωγικών πιστώσεων (export credits), την οποία εφαρμόζει σειρά κρατών που δραστηριοποιούνται στη ναυπηγική βιομηχανία και βεβαίως η γείτονα Τουρκία, η οποία έχει παρουσιάσει, χάρη και σε αυτή την κρατική στήριξη, αξιοσημείωτες επιδόσεις στην κατασκευή πλοίων.
Η αναβίωση της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, όπως σημειώνουν οι ίδιες πηγές, διέρχεται διαμέσου του χαμηλού κόστους, που ήδη διαθέτει η χώρα μας, και της υψηλής ποιότητας που είναι σε θέση να παραδώσει. Διέρχεται όμως και διαμέσου χρηματοδοτικών εργαλείων τα οποία απουσιάζουν σήμερα και κόβουν τις -όντως βάσιμες- ελπίδες ταχείας ή και αλματώδους ανάπτυξής της.
«Εάν η κυβέρνηση έβρισκε έναν τρόπο να φτιάξει αυτόν τον μηχανισμό, το ΑΕΠ θα ανέβαινε πολύ σημαντικά», σημειώνει ο ίδιος άνθρωπος, αναφερόμενος στην κατασκευή εμπορικών πλοίων, τα οποία σήμερα οι Έλληνες εφοπλιστές αναζητούν κυρίως από τις ασιατικές αγορές.
Η Ελλάδα είναι σε θέση και μπορεί να μπει με αξιώσεις στον στίβο της κατασκευής εμπορικών πλοίων και η ύπαρξη ενός μηχανισμού στήριξης αυτής της προσπάθειας, διαμέσου των εγγυήσεων αποζημίωσης, θα της έδινε την απαραίτητη ώθηση. Θα δημιουργούσε, με άλλα λόγια, εχέγγυα και μία αίσθηση ασφάλειας, δίχως την οποία δύσκολα θα την προσεγγίσουν ενδιαφερόμενοι πελάτες για την κατασκευή εμπορικών πλοίων, διακινδυνεύοντας είτε ίδια, είτε δανειακά κεφάλαια για αυτόν τον σκοπό, είτε βεβαίως διαφυγόντα κέρδη σε ναύλους.
Αντίστοιχα παραδείγματα κρατικών φορέων υπάρχουν πολλά στις κυριότερες ναυπηγικές χώρες παγκοσμίως και η Ελλάδα δεν έχει παρά να επιλέξει εκείνο που κρίνει ως το καλύτερο μεταξύ αυτών. Οφείλει, όμως, να κάνει αυτό το βήμα διασφαλίζοντας την ανάπτυξη του ναυπηγικού της τομέα και τη σημαντική αύξηση του ΑΕΠ της διαμέσου αυτού.