Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Για ποια αλλαγή στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας μπορούμε να μιλάμε, όταν τα τρία στα τέσσερα ευρώ που επενδύονται προέρχονται από τα ίδια κεφάλαια των επιχειρήσεων;
Για ποια ώθηση στην ανάπτυξη μπορούμε να κάνουμε λόγο, όταν ο Αναπτυξιακός νόμος αντί να διευκολύνει, επιβραδύνει τις επιχειρήσεις;
Φίλτατοι, ας μην το κουράζουμε το πράγμα, διότι εντέλει, είναι απλό: Αποτελεί κοινό τόπο σε αυτήν την χώρα ότι το παραγωγικό της μοντέλο πρέπει να αλλάξει ώστε το ΑΕΠ της να μην στηρίζεται τόσο βαριά στην κατανάλωση και στις υπηρεσίες, και -μεταξύ πολλών άλλων – να μην είναι έρμαιο της κάθε ...αναποδιάς, γεωπολιτικής, κλιματικής ή άλλης.
Όμως, όπως καταδεικνύεται από μελέτες και όπως μαρτυρά ο ίδιος ο επιχειρηματικός κόσμος, η μεταποίηση και βεβαίως η βιομηχανία έχουν αφεθεί στην … μοίρα τους.
Σύμφωνα με έρευνα που παρουσίασε χθες ο ΣΒΕ, όσοι επενδύουν σε αυτόν τον τόπο το κάνουν κυρίως με δικά τους μέσα, χωρίς συστηματική βοήθεια από το κράτος, το διάφορα χρηματοδοτικά προγράμματα ή το τραπεζικό σύστημα. Το κάνουν κυρίως βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Την ίδια ώρα, δε, είναι αναγκασμένοι να επιχειρούν καθημερινά σε ένα “περιβάλλον ασταθές, φορολογικά αβέβαιο και διοικητικά δυσλειτουργικό”, όπως επισημάνθηκε χθες κατά την παρουσίαση αυτής της μελέτης.
Όμως δίχως επενδύσεις είναι αδύνατον να υπάρξει αύξηση παραγωγικότητας σε αυτήν την χώρα και κατά προέκταση, δίχως αύξηση παραγωγικότητας δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πολλές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, όπως ευαγγελίζεται μία “ψυχή”.
Όπως αντίστοιχα, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει και αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, εξαγώγιμων και μη και ως εκ τούτου, αφενός αποκλίνουμε από την Ευρώπη, αφετέρου, διαιωνίζουμε το διαβόητο εμπορικό έλλειμμα, το οποίο αποτέλεσε, από κοινού με το δημοσιονομικό έλλειμμα, τις αιτίες για τις οποίες χρεοκόπησε η χώρα πριν 15 χρόνια.
Αποτελεί ομολογία ήττας της πολιτείας το γεγονός ότι μόνον 3 στις 10 επιχειρήσεις αξιοποίησαν τον Αναπτυξιακό νόμο και ότι η συντριπτική πλειονότητα από αυτές (ποσοστό 74%) ανέφερε ότι “σκόνταψε” στην γραφειοκρατία και τις καθυστερήσεις κάθε λογής.
Ακόμη χειρότερα, δε, από εκείνες τις επιχειρήσεις που κατόρθωσαν να κάνουν επενδύσεις, μόνον οι μεγαλύτερες στράφηκαν στην καινοτομία και τις εξαγωγές, καθώς οι μικρότερες έθεσαν ως προτεραιότητά τους, δικαίως, τις πιο άμεσες ανάγκες τους και τη μείωση του λειτουργικού τους κόστους.
Εάν, όμως, είναι όντως έτσι τα πράγματα, και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε, τότε τραβάμε λάθος δρόμο. Η πολυδιαφημισμένη λεωφόρος για την ανάπτυξη αποτελεί στην πραγματικότητα ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, το οποίο μπορούν να διαβούν μόνον οι “μεγάλοι” και όσοι έχουν ήδη γεμάτο πορτοφόλι.
Το παιχνίδι της παραγωγής, οπουδήποτε και πολύ περισσότερο στη χώρα μας, είναι ήδη δύσκολο και περίπλοκο. Απαιτεί όχι μόνον πνεύμα επιχειρηματικότητας, εμπειρία, όραμα και σχέδιο αλλά και κεφάλαια και πρόσβαση στο κατάλληλο στελεχιακό και εργατικό δυναμικό.
Αντί όλων αυτών, στην Ελλάδα βρίσκει εμπόδια, γραφειοκρατία, απουσία χρηματοδότησης και στρεβλώσεις στην αγορά που καθιστούν την έννοια του υγιούς ανταγωνισμού ανέκδοτο.
Όλα αυτά, δε, από μία κυβέρνηση η οποία αυτοδιαφημίζεται ως φιλοεπιχειρηματική και ευαγγελίζεται την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας ως προτεραιότητά της.
Φίλτατοι, όπως δείχνουν όσα μας λένε οι εκ βορρά επιχειρηματίες, οι οποίοι σημειωτέον επενδύουν περισσότερο από τους … νότιους, τραβάμε σε λάθος δρόμο για την ανάπτυξη.