Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Τα ζητήματα κυριαρχίας δεν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, απάντησε χθες η Ελλάδα στις αντιδράσεις της Τουρκίας στην ανακήρυξη θαλάσσιων πάρκων στο Ιόνιο και στις Νότιες Κυκλάδες.
Το έπραξε δε κατά τρόπο επίσημο και όχι μέσω «διαρροών», όπως συνηθίζει εσχάτως το ΥΠΕΞ, καθώς αφορούσε τη στοιχειώδη και επιβεβλημένη αντίδραση ενός κράτους η κυριαρχία του οποίου αμφισβητείται ευθέως από την Τουρκία και -πλέον- τη «δορυφόρο» της, Λιβύη.
Διότι η Τουρκία δεν αρκέστηκε να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας αλλά προχώρησε σε ζητήματα κυριαρχίας, για ακόμη μία φορά, επαναφέροντας τη θεωρία των γκρίζων ζωνών και κάνοντας λόγο για γεωγραφικούς σχηματισμούς των οποίων «η κυριότητα δεν έχει μεταβιβαστεί στην Ελλάδα με διεθνείς συνθήκες». Επανέλαβε δε, στην ολίγων γραμμών ανακοίνωσή της, αυτόν τον ισχυρισμό της, αναφερόμενη στο «καθεστώς ορισμένων νησιών, νησίδων και βραχονησίδων των οποίων η κυριαρχία δεν έχει μεταβιβαστεί στην Ελλάδα με διεθνείς συνθήκες».
Όμως, αυτή η στάση της χώρας μας, όσο προσήκουσα κι αν κρίνεται υπό τις περιστάσεις, δεν αρκεί. Υπό τις παρούσες συνθήκες ακραίας αμφισβήτησης της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, εκ μέρους κρατών που τελούν ακόμη και σε αποσύνθεση και εμφύλιο πόλεμο, όπως η Λιβύη, η Ελλάδα οφείλει να κάνει τα λόγια της πράξη και να ασκήσει, επιτέλους, τα κυριαρχικά της δικαιώματα, κατά ακριβώς τον τρόπο που προβλέπει το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας. Όσο δεν τα ασκεί -και έχει ήδη παρέλθει σχεδόν μία τριακονταετία από το διαβόητο casus belli-, μπορεί να μην αποδυναμώνεται η νομική τους βάση αλλά στην πραγματικότητα απαξιώνονται.
Η Τουρκία έχει καταθέσει ενώπιον του ΟΗΕ, από πολλών ετών, τα απώτατα όρια της ΑΟΖ της, όπως έπραξε εσχάτως και η Λιβύη, διαγράφοντας όχι μόνον την επήρεια των ελληνικών νησιών αλλά την ίδια την ύπαρξή τους. Αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση της Ελλάδας να ανακοινώσει τη δική της ΑΟΖ στον ΟΗΕ και ας καθίσει μετά στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους γείτονές της για να συζητήσει.
Αντίστοιχα, για ποιο λόγο δεν προχωρά η Ελλάδα στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ., αν όχι στο Αιγαίο, υπό την απειλή του τουρκικού casus belli, τουλάχιστον στα νότια της Κρήτης ή ακόμη και στο Καστελόριζο; Υφίσταται απειλή πολέμου εκ μέρους της γείτονος σε αυτά τα γεωγραφικά σημεία και εντέλει έως πού μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μας ο κατευνασμός της;
Φίλτατοι, ας μην κρυβόμαστε. Η Τουρκία και πλέον και η Λιβύη αμφισβητούν τον σκληρό πυρήνα της ελληνικής κυριαρχίας. Του δικαιώματος, δηλαδή, της Ελλάδας να κατέχει σειρά νησιών, που είτε ανέκτησε με τους αγώνες της είτε της παραχωρήθηκαν βάσει συνθηκών. Πρόκειται, δε, για μία στάση στην οποία έχει καταλήξει η γείτονα υπό το φως της συνεχούς υποχωρητικότητας που επιδεικνύει η πατρίδα μας, αρνούμενη, επί της ουσίας, να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και παραπέμποντας διαρκώς το θέμα της τουρκικής προκλητικότητας στις ελληνικές καλένδες.
Όχι μόνον οφείλει η χώρα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα αναφορικά με την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της και την ανακοίνωση της ΑΟΖ της, αλλά και να αναλάβει ενεργή δράση για τον οριστικό τερματισμό της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας στην ΕΕ και τον αποκλεισμό της από τα ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα.
Όποιο κι αν είναι το ειδικό βάρος της στις παρούσες γεωπολιτικές συνθήκες, δεν παύει να είναι μια χώρα η οποία συνεχίζει να κατέχει παράνομα το 37% της Κύπρου και να απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο. Τυχόν συνέχιση της πολιτικής κατευνασμού της εκ μέρους της χώρας μας ισοδυναμεί με ανοικτή πρόσκληση σε νέες προκλήσεις και αξιώσεις αλλά και σε απαξίωση της εθνικής κυριαρχίας μας.