Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Έχει λεχθεί επανειλημμένως και είναι αυτονόητο. Κατά τα φαινόμενα, όμως, στην Ευρώπη, πρέπει να το επαναλαμβάνουμε. Τους το είπε χθες και ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, μήπως και το αντιληφθούν. Τα σύνορα της Ευρώπης δεν τελειώνουν στο Λουξεμβούργο ή ακόμη και στην Ουγγαρία. Φθάνουν μέχρι την Στρογγύλη και την Γαύδο αλλά βεβαίως και την Κύπρο.
Κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Ελλάδα και η Κύπρος και αντιμετωπίζουν εξίσου ή και ακόμη εντονότερες απειλές με εκείνες που ανησυχούν τους βορειο-Ευρωπαίους, οι οποίοι με καθυστέρηση δεκαετιών αφυπνίστηκαν στην ανάγκη επανεξοπλισμού τους, έναντι του δυνητικού κινδύνου που θέτει έναντί τους η Ρωσία.
Δεν υφίσταται -με κάθε επισημότητα και με την “βούλα” της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας- casus belli, κατά κανενός άλλου κράτους μέλους της ΕΕ, πλην της Ελλάδος, σε περίπτωση που η χώρα μας ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της για την επέκταση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο. Το έδαφος ουδεμίας άλλης χώρας, πλην Κύπρου, δεν κατέχεται παρανόμως από μία τρίτη χώρα, την Τουρκία.
Έτσι, λοιπόν, ο Έλληνας πρωθυπουργός, έπραξε άριστα χθες θυμίζοντας στους κοινοτικούς μας εταίρους ότι «...οποιοδήποτε κοινό ευρωπαϊκό έργο άμυνας αφορά την Ευρώπη δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα ανατολικά σύνορα της ηπείρου. Πρέπει να βλέπει την ασφάλεια της Ευρώπης συνολικά. Προφανώς, πρέπει να καλύπτονται και τα νοτιοανατολικά σύνορα, αλλά και τα νότια σύνορα της Ευρώπης, έτσι ώστε η ήπειρός μας να είναι θωρακισμένη έναντι οποιασδήποτε πιθανής μελλοντικής απειλής».
Όμως, άνθρωποι που δεν ζουν με καθημερινές παραβιάσεις και παραβάσεις των ουρανών της χώρας τους, που δεν αντιμετωπίζουν συνεχώς απειλές κατά της κυριαρχίας τους, που δεν υφίστανται όσα η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν από την Τουρκία, δύσκολα αντιλαμβάνονται το μέγεθος και το είδος των απειλών αυτών. Ακόμη κι αν τις κατανοούν, δε, κατά κανόνα επιλέγουν να τις αγνοούν, είτε με το σύνηθες “βρείτε τα”, είτε επειδή, πλέον, το “ειδικό βάρος” της γείτονος και η γεωστρατηγική της σημασία, υπερτερούν των ελληνόφωνων “φωνασκιών”!
Εάν, όμως, σε αυτήν την συγκυρία, η Ευρώπη επιλέξει και πάλι να κωφεύσει έναντι όλων αυτών, τότε, ευλόγως, υπονομεύει τα ίδια της τα θεμέλια. Είναι αδιανόητη η επίδειξη μόνον επιλεκτικής αλληλεγγύης στην Ευρώπη και στον βαθμό που θα συντελεστεί, εμπεριέχει και τον σπόρο της διάλυσής του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, όπως υποστήριξε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ευρωπαϊκά αμυντικά έργα, όπως η αντιπυραυλική προστασία ή το τείχος άμυνας απέναντι σε διείσδυση από drones, θα όφειλαν, κατά τρόπο αυτονόητο, να αφορούν και τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ, πολύ περισσότερο δε εκείνα τα οποία αντιμετωπίζουν υπαρκτές και άμεσες απειλές, από τρίτες χώρες.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο ρωσικός αναθεωρητισμός που τον συνοδεύει, αφύπνισε τους Ευρωπαίους στην ανάγκη επανεξοπλισμού τους. Ακριβώς την ίδια μορφή αναθεωρητισμού όμως αντιμετωπίζει και η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες από την γειτονική της Τουρκία.
Δεν χωρούν δυο μέτρα και δυο σταθμά σε αυτήν την υπόθεση. Όπως επίσης δεν χωρούν ενδοιασμοί ως προς την ανάγκη από κοινού δανεισμού και συλλογικής χρηματοδότησης των Ευρωπαϊκών αμυντικών έργων, οπουδήποτε κι αν πραγματοποιούνται αυτά, στην επικράτεια των κρατών μελών της ΕΕ.
Ας τα έχουν, επιτέλους, υπόψη τους όλα αυτά οι “δημοσιονομικά εγκρατείς” του ευρωπαϊκού Βορρά, πριν πάρουν τις αποφάσεις τους.