Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η τροπολογία που κατέθεσε χθες βράδυ στη Βουλή η κυβέρνηση για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη προβλέπει τα στοιχειωδώς αυτονόητα για την προστασία ενός μνημείου εθνικής μνήμης και τιμής προς όσους έδωσαν τη ζωή τους για αυτή τη χώρα.
Ωστόσο, με μόνη την εξαίρεση της υπαγωγής του μνημείου αυτού και του περιβάλλοντος χώρου του στη δικαιοδοσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, τι νέο κομίζει η συγκεκριμένη τροπολογία, η οποία σημειωτέον κατατέθηκε με ιδιαίτερη σπουδή, το βράδυ της μίας ημέρας, ώστε να ψηφιστεί το πρωί της επομένης από την Ολομέλεια;
Δεν όφειλε η πολιτεία, μέσω των εντεταλμένων φορέων της, όπως η Αστυνομία, να τηρεί την έννομη τάξη, πατάσσοντας όσους βεβηλώνουν αυτό το εθνικό κενοτάφιο, με πάσης φύσεως επιγραφές ή ακόμη και με την καταστροφή τμημάτων του, όπως για παράδειγμα έχει συμβεί, κατά το παρελθόν, με τα φυλάκια των Ευζώνων, που -υποτίθεται ήδη- εντέλλονται να τα φρουρούν ή με τμήματα των τοιχίων που το αποτελούν;
Δεν όφειλε η πολιτεία να αποκαθιστά τόσο την τάξη όσο και τις ζημίες που τυχόν προκάλεσαν οι όποιες έκνομες ενέργειες γύρω από αυτό το ιστορικής σημασίας μνημείο; Αυτονόητα δεν είναι όλα αυτά;
Προς τι λοιπόν η σπουδή ως προς τη νέα νομοθέτηση σχετικά με το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, αν όχι για την εξυπηρέτηση σειράς σκοπιμοτήτων που σχετίζονται με τις πράξεις και παραλείψεις της ίδιας της πολιτείας και ειδικά όσων κρατούν τα ηνία της, ως προς όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα γύρω από αυτό το μνημείο;
Η νομοθέτηση, όμως, δεν αποτελεί επικοινωνιακό «πλυντήριο» για την έως τώρα στάση της κυβέρνησης έναντι του αιτήματος του Π. Ρούτσι, γονέα θύματος του πολύνεκρου δυστυχήματος των Τεμπών, για την εκταφή της σορού του παιδιού του ώστε να γίνουν νέες εξετάσεις DNA και τοξικολογικές υπό την παρουσία ανεξάρτητων τεχνικών συμβούλων.
Όπως αντίστοιχα δεν αποτελεί «εργαλείο» για την προώθηση των όποιων τυχόν εσωκομματικών σκοπιμοτήτων, με την υπαγωγή του συγκεκριμένου μνημείου στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και στα «χέρια» του πολιτικού του προϊσταμένου, Ν. Δένδια, ώστε η ευθύνη να έχει «ταυτότητα», σε περίπτωση μελλοντικής «κακοτοπιάς».
Προφανή όλα αυτά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, όπως αντίστοιχα προφανή είναι και όσα έπραξε και συνεχίζει να πράττει η αντιπολίτευση σχετικά με αυτό το μνημείο, εκμεταλλευόμενη και αυτή την ιδιαίτερη σημειολογία που το συνοδεύει στην κοινή γνώμη.
Ο λαϊκισμός και η καπηλεία ιστορικών χώρων τελικά όμως ουδένα ωφελούν, όπως έχουμε δει και κατά το παρελθόν με αναρτήσεις πανό στην Ακρόπολη και άλλες εκδηλώσεις εκ μέρους του ΚΚΕ. Τιμωρήθηκε τότε η κοινοβουλευτική αριστερά για τις πράξεις της ή είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να αναρτά ό,τι του καπνίσει στους ιστορικούς χώρους της χώρας.
Η εξασφάλιση όρων δημοκρατικής λειτουργίας σε έναν τόπο απαιτεί, δίχως αμφιβολία, και έναν βαθμό ανοχής εκ μέρους της πολιτείας σε ενέργειες και πράξεις που παραστρατούν από την πεπατημένη. Στην Ελλάδα, όμως, έχουμε φθάσει, εδώ και πολλά χρόνια, στο άλλο άκρο.
Στο όνομα ψευδεπίγραφων «δικαίων», ο οποιοσδήποτε -κατά κανόνα εκ της αριστεράς, κοινοβουλευτικής ή μη- κάνει ό,τι κρίνει πως πρέπει να κάνει σε δημόσιους χώρους, συμπεριλαμβανομένων των μνημείων αυτής της χώρας. Αυτή η συμπεριφορά και οι πρακτικές που τη συνοδεύουν είναι δυνατή έως τώρα για έναν και μόνο λόγο: την ανοχή της πολιτείας ή, ακριβέστερα, την απουσία βούλησης για την αποκατάσταση της έννομης τάξης.
Όπως πάντα, δε, σε αυτόν τον τόπο, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει έλλειψη νομοθεσίας. Απουσία βούλησης για την εφαρμογή της υπάρχει.