Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
“Η άλλη Ελλάδα”. Η έκφραση που έχουμε επινοήσει για όσα οραματιζόμαστε ότι μπορεί να πετύχει η χώρα μας. Την αριστεία, την προκοπή, την “απελευθέρωση” από όσα κατατρέχουν την καθημερινότητά μας. Την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και εκείνη των διεθνών διακρίσεων και της αναγνώρισης για τις προσπάθειές της να εξασφαλίσει ένα “καλύτερο αύριο”.
Το κοινό σημείο αναφοράς για τις συνθήκες εκείνες που μας κάνουν να νοιώθουμε υπερηφάνεια και ανάταση για τα επιτεύγματα της πατρίδας μας. Τις συνθήκες εκείνες που θα αποδεσμεύσουν τον καθένα από το άγος και τα βάρη της καθημερινότητας και όσα κρατούν αυτόν τον τόπο “πίσω”, συμπεριλαμβανομένων των σφαλμάτων όσων κατά καιρούς έχουν στα χέρια τους τα ηνία του.
Σπάνια, όμως, κατορθώνουμε να προσεγγίσουμε αυτές τις συνθήκες. Ενίοτε, μετά από μεγάλες καταστροφές και πάντως, όχι όσο συχνά η ελληνική κοινωνία επιλέγει να δείξει το “άλλο πρόσωπό της”. Αυτό της ασχήμιας, της βίας και της μικρότητας.
Δυο όψεις από αυτήν την “μαύρη εικόνα” βιώνουμε στις ημέρες μας. Η πρώτη εκτυλίσσεται στα Βορίζια της Κρήτης, όπου άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους για “ασήμαντες αφορμές” και που ακόμη και οι κώδικες τιμής που σχετίζονται με τις λεγόμενες “βεντέτες” ποδοπατιούνται με βιαιότητα αντίστοιχη των εγκλημάτων τα οποία διαπράττονται στο όνομά τους.
Η δεύτερη “γεύση” από αυτήν την μαύρη πτυχή της ελληνικής κοινωνίας, μας ήρθε χθες από τη Θεσσαλονίκη, με νέους να επιτίθενται με βιαιότητα σε όσους βρίσκονταν στα σκαλιά του Εφετείου όπου επρόκειτο να εκδικαστεί σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού. Ακόμη ενός θύματος της λεγόμενης “οπαδικής βίας”.
Ως προς τι διαμαρτύρονταν αυτοί οι νέοι άνθρωποι; Για την προσπάθεια της συντεταγμένης πολιτείας να αποδοθεί δικαιοσύνη για αυτό το έγκλημα; Τι είχαν στο μυαλό τους όταν εκσφενδόνιζαν αντικείμενα κατά όσων στέκονταν στα σκαλιά του Δικαστικού Μεγάρου; Υπέρ ποιων ήταν η διαμαρτυρία τους; Εκείνων που καταδικάστηκαν σε πρώτο βαθμό για αυτήν την δολοφονία;
«Δυστυχώς, υπάρχουν κάποιοι τιμητές των δολοφόνων του Άλκη. Τα παιδιά αυτά έχουν πάρει τον στραβό δρόμο. Κάποιοι άλλοι θα πρέπει να τους δείξουν ότι κάτι λάθος κάνουν. Δεν πρέπει να υπάρχουν τιμητές εγκλημάτων», είπε χθες ο Αριστείδης Καμπανός, πατέρας του αδικοχαμένου 19χρονου.
Λίγο αργότερα, στην Κρήτη ξεκινούσε η νεκρώσιμη ακολουθία για ένα από τα θύματα του μακελειού στα Βορίζια, στην διάρκεια του οποίου βρήκε επίσης τον θάνατο μία γυναίκα, θύμα και αυτή μίας πρωτόγονης βιαιότητας, η οποία εσφαλμένα ταυτίζεται με κώδικες τιμής και πρότυπα άλλων εποχών.
Αμφότερες αυτές οι εικόνες όμως, μόνον σε ντροπή οφείλουν να οδηγούν. Ένα συναίσθημα που για να το νιώσεις πρέπει να έχεις έστω και μερική επίγνωση της ασχήμιας των πράξεών σου. Κάτι που μάλλον απουσιάζει από τμήματα της κοινωνίας μας.
Μίας κοινωνίας “της διπλανής πόρτας”, όπως αυτή εμφανίζεται μέσα από περιστατικά καθημερινής βίας, είτε αυτή αφορά την λεγόμενη “Greek Mafia” φερόμενο μέλος της οποίας δολοφονήθηκε πρόσφατα, είτε με το μακελειό στα Βορίζια, είτε μέσω των ανεγκέφαλων “οπαδών” της Θεσσαλονίκης.
Η κατεύθυνση, όμως, που θα πάρει αυτή η χώρα, προφανώς σε εμάς εναπόκειται. Ο καθρέφτης των πράξεών της, εμείς είμαστε. Θέλουμε την “άλλη Ελλάδα” ή την “μαύρη” εκδοχή της;
Οφείλουμε, ως κοινωνία, να επιλέξουμε.