Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξωνες επιστρατεύουν την έκφραση “death by committee” ή την εναλλακτική της "camel designed by committee" για να περιγράψουν την αναποτελεσματικότητα που χαρακτηρίζει προσπάθειες επίλυσης προβλημάτων διαμέσου της συστάσεως επιτροπών.
Δεν είναι σαφές εάν ο φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης είχε κατά νου τις συγκεκριμένες εκφράσεις όταν πρότεινε χθες τη συγκρότηση μίας κοινοβουλευτικής επιτροπής, με διακομματικό προεδρείο, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και τον εκσυγχρονισμό του πρωτογενούς τομέα, όμως, με την διατύπωσή της κατάφερε δυο τινά: πρώτον, να κάνει μία ομολογία ήττας ως προς την πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνησή του επί του αγροτικού ζητήματος τα τελευταία έξη και πλέον χρόνια που κρατά τα ηνία του τόπου, και δεύτερον, να διασφαλίσει ότι η όποια λύση προωθηθεί από αυτήν την επιτροπή, όταν και όποτε συγκροτηθεί, θα έχει ανάλογο αποτέλεσμα με αυτό που υπονοούν οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξωνες.
Διότι, αν μη τι άλλο, το να ελπίζεις ότι θα υπάρξει μία συγκροτημένη λύση επί του θέματος από μία “διακομματική επιτροπή”, με την ποιότητα και το βάθος των συναινέσεων που επικρατούν στο ελληνικό κοινοβούλιο, στο υπόλοιπο της θητείας σου, κατά μέγιστο σε ενάμιση χρόνο, όταν επί εξαετία και πλέον έχεις αποτύχει στην αντιμετώπισή του, συνιστά στην καλύτερη των περιπτώσεων, παραπομπή του θέματος στις… “ελληνικές καλένδες” ή, εν τέλει, προσπάθεια αποποίησης και επιμερισμού ευθυνών και άρα εμπαιγμού.
Όταν ο ίδιος ομολογεί ότι η παρούσα κυβέρνηση φέρει ευθύνες για τις σημερινές εξελίξεις στον αγροτικό τομέα, καθώς “... δεν μπορέσαμε να κάνουμε αυτή τη μεταρρύθμιση νωρίτερα, παρότι το θέλαμε”, και ότι “έπρεπε να ήμασταν πολύ πιο τολμηροί κι αυτό το οποίο κάνουμε τώρα να το είχαμε κάνει νωρίτερα”, ομολογείς συνάμα και την ήττα της πολιτικής σου επί του ζητήματος.
Το να παραπέμπεις δε την επίλυσή του σε μία επιτροπή αυτού του χαρακτήρα και αυτής της σύνθεσης, συνιστά απλώς μία προσπάθεια ανάλωσης χρόνου έως τις εκλογές και επιμερισμού της ευθύνης για την όποια τυχόν λύση τελικά προταθεί, ώστε να επιμεριστεί κατ΄’ αντιστοιχία και το πολιτικό κόστος.
Είναι – και πάλι κατά την αγγλοσαξωνική έκφραση “too little, too late”, στην καλύτερη των περιπτώσεων η λύση που έριξε σήμερα στο τραπέζι του δημοσίου διαλόγου ο φίλτατος Μητσοτάκης και -οφθαλμοφανώς- εντάσσεται σε μία προσπάθεια επιμερισμού αυτών των ευθυνών μεταξύ και των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων του τόπου.
Έχει ή δεν έχει κυβέρνηση αυτός ο τόπος από το 2019 έως σήμερα; Ήταν γνωστά τα προβλήματα του τομέα και ειδικά του τρόπου διάθεσης των επιδοτήσεων προς τους αγρότες ή όχι; Εάν η απάντηση σε αυτά τα δυο ερωτήματα είναι καταφατική, τότε στην κυβέρνηση δεν αναλογούν μόνον ευθύνες, τις οποίες προθύμως δηλώνει ότι αναλαμβάνει -προς τιμήν του - ο πρωθυπουργός αλλά και πολλά περισσότερα για τα οποία, βεβαίως, θα κριθεί, κατ’ ελάχιστον, στην κάλπη.
Η απουσία αντιμετώπισης της ελλειμματικής λειτουργίας του πρωτογενούς τομέα στην Ελλάδα και της αναποτελεσματικότητας που τον διακρίνει, με τον πρωθυπουργό να ομολογεί ευθέως ότι η αγροτική παραγωγή και οι εξαγωγές θα μπορούσαν να είναι “διπλάσιες” από τις σημερινές, συνιστά ένα προφανές ατόπημα, όχι μόνον προς την ελληνική αγροτιά αλλά προς ολόκληρη την κοινωνία. Το κάθε νοικοκυριό και την κάθε επιχείριση που υφίσταται σήμερα τα επίχειρα αυτής της ολιγωρίας, με την μορφή της ακρίβειας και των επιπτώσεών της στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων αυτής της χώρας.
Για αυτά, όμως, θα υπάρξει λογοδοσία ή “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”, όπως λένε και οι Εγγλέζοι;