Στη χώρα μας παρατηρείται μια σχεδόν μοναδική παραδοξότητα. Μπορεί οι Έλληνες να εμφανίζονται διχασμένοι όσον αφορά στο ρόλο του Δημοσίου, στην πράξη όμως σχεδόν όλοι αντιμάχονται το… κράτος.
Στη μία πλευρά βρίσκονται οι «κρατικοδίαιτοι» και όσοι θεωρούν ότι το «Δημόσιο» πρέπει να λειτουργεί όχι ως συνετός «νοικοκύρης», αλλά ως έρμαιο αφηρημένων ιδεολογημάτων ή παραταξιακών σκοπιμοτήτων.
Τούτοι είναι στην πράξη εναντίον της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, εναντίον κάθε περικοπής στη σπατάλη δεκαετιών, ενάντια σε οποιοδήποτε μέτρο κάνει το κράτος πιο αποτελεσματικό.
Προσπαθούν δε να προβάλουν την άποψη ότι η έλλειψη κρατικών πόρων σήμερα δεν οφείλεται στο όργιο ανορθολογισμού που προηγήθηκε, ούτε στα δανεικά που τέλειωσαν, αλλά στη θέληση της «πλουτοκρατίας».
Στην άλλη πλευρά συντάσσονται οι «αγοραίοι». Εκείνοι που θεωρούν ότι για όλα τα δεινά της χώρας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και το σπάταλο κράτος. Ξεχνούν ότι στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών ο ιδιωτικός τομέας σταμάτησε να παράγει, σταμάτησε να καινοτομεί (οι εξαιρέσεις δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Όπως ξεχνούν ίσως ότι το μεγαλύτερο μέρος της φοροδιαφυγής αφορά ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες που έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν για να κρύψουν εισοδήματα.
Το χειρότερο είναι ότι στο πλαίσιο αυτής της στείρας «διαμάχης» έχουμε καταδικάσει το «κράτος» με την πραγματική του έννοια σε ένα είδος μαρασμού. Κι αυτά όταν στη Δύση συνολικά αρχίζει να τελεί υπό επανεξέταση ο ρόλος που πρέπει να παίζει στην κοινωνία, αλλά και στην οικονομία.
Σίγουρα το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να είναι «επιχειρηματίας». Έχει όμως τεράστιο ρόλο στη ρύθμιση του πλαισίου της επιχειρηματικότητας, στην υποστήριξη τομέων όπου η χώρα έχει, ή δύναται να αποκτήσει, στρατηγικά πλεονεκτήματα, στην προώθηση των εξαγωγών, καθώς και στην υποκατάσταση των εισαγωγών.
Όπως επίσης έχει καθοριστικό ρόλο στην ανακατανομή του πλούτου, στην υποστήριξη των κοινωνικά αδύνατων και στον έλεγχο της ιδιωτικής οικονομίας, προκειμένου να μην συγκεντρώνεται δυσανάλογη ισχύς, που νοθεύει τελικά τον ανταγωνισμό
Δυστυχώς, την ώρα που οι δήθεν υπέρμαχοι του κράτους πυροβολούν τα πόδια του, εκφράζοντας παράλογες απαιτήσεις και κακώς εννοούμενα συμφέροντα, ακριβώς το ίδιο πράττουν κι εκείνοι που προωθούν μισθούς πείνας και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, εκτιμώντας κάκιστα ότι οι λειτουργοί του δημόσιου συμφέροντος πρέπει να παίρνουν «τρεις κι εξήντα».
Ξεχνούν ότι αν υπάρχει αντίδοτο στην έλλειψη γνώσης και στην επάρκεια διοικητικών ικανοτήτων που φαίνεται να διακρίνει τους πολιτικούς αυτό βρίσκεται στη συγκρότηση σταθερής «δημόσιας διοίκησης» στελεχωμένης με ανθρώπους ικανούς, ανεξάρτητους από κομματικές επιρροές, ανθρώπους με γνώσεις και όραμα.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες που έχουν σοβαρό και στιβαρό «κράτος». Κι αυτές, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι οι ίδιες χώρες που διαθέτουν ισχυρές, ανεπτυγμένες οικονομίες.
Γι' αυτό και κατά την άποψή μου το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να έχουμε «περισσότερο ή λιγότερο» κράτος, αλλά τι είδους κράτος πρέπει να έχουμε - και με τι ανθρώπινο δυναμικό.
Τούτη η πολύ σημαντική συζήτηση δυστυχώς έχει μείνει στο περιθώριο. Γεγονός που σίγουρα θα βλάψει το μέλλον της χώρας.