Εκτός έδρας τα «φάουλ» μετράνε διπλά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν μία συζήτηση διεξάγεται πίσω από κλειστές πόρτες, ουδείς τρίτος μπορεί να ισχυρισθεί ότι γνωρίζει επακριβώς αυτά τα οποία ελέχθησαν. Ιδίως όταν τούτα αφορούν γεωπολιτικές εξελίξεις.

Εάν όντως, όμως, ο υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος υποστήριξε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησής του με τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών, αρμόδιο για θέματα Ευρώπης, Γουές Μίτσελ, ότι υφίσταται «plan B» αναφορικά με τη συμφωνία των Πρεσπών και ότι αυτό συμπεριλαμβάνει τη σύναψη αμυντικών συμφωνιών μεταξύ Ελλάδας, πΓΔΜ,  Αλβανίας και Βουλγαρίας και σε μεταγενέστερο στάδιο της Σερβίας, τότε τίθενται ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα.

Κατά πρώτον, αρμοδιότητας και δικαιοδοσίας. Ασκείται η εξωτερική πολιτική της χώρας διαμέσου του υπουργού Άμυνας ή του υπουργού Εξωτερικών, κ. Ν. Κοτζιά ή όλη αυτή η υπόθεση αποτελεί… συνέχεια της αντιπαράθεσης στην οποία εμφανίζονται να έχουν εμπλακεί οι δύο άνδρες, με επίκεντρο την υπόθεση των Σκοπίων;

Κατά δεύτερον, εξουσιοδότησης. Τη στιγμή κατά την οποία το ζήτημα δεν έχει τεθεί ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου, όπως διαβεβαίωσε χθες δημοσίως ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Κατρούγκαλος, βάσει ποίας εξουσιοδότησης υποστήριξε ο κ. Καμμένος ενώπιον του αμερικανικού παράγοντα την ύπαρξη «εναλλακτικού σχεδίου» αναφορικά με τη συμφωνία των Πρεσπών, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι αυτή δεν θα εγκριθεί από την πΓΔΜ;

Ακόμη και στην περίπτωση που αυτή η συμφωνία όντως απορριφθεί από τη γείτονα, όπως υποστηρίζει ο κ. Καμμένος, τα όσα φέρεται ότι μετέφερε απηχούν δικές του εκτιμήσεις ή διατυπώνονται με τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα;

Διότι, εντέλει, το «ταμπελάκι» που  κατά κανόνα υπάρχει μπροστά από τις θέσεις αξιωματούχων της χώρας μας στα διεθνή φόρα, αναγράφει «Ελλάδα»…

Στο εσωτερικό της χώρας πολλά μπορούν να λεχθούν, με στόχο την εξυπηρέτηση των όποιων κομματικών ή και προσωπικών σκοπιμοτήτων και επιδιώξεων. Όταν οι συνομιλητές, όμως, είναι τρίτα κράτη και δη με τη γεωπολιτική σημασία των ΗΠΑ, τότε ευλόγως όσα διατυπώνονται, δεσμεύουν όχι μόνον τα πρόσωπα αλλά -κυριότερα- τη χώρα.

Υπό αυτό το πρίσμα, όλη αυτή η υπόθεση οφείλει να αποσαφηνιστεί το ταχύτερο δυνατόν. 

Όχι μόνον διότι επηρεάζει ευθέως τις εξελίξεις στη γείτονα, παρέχοντας περαιτέρω έδαφος απόρριψης της συμφωνίας των Πρεσπών και άρα διαιώνισης ενός ζέοντος προβλήματος για αμφότερα τα κράτη, αλλά διότι έτσι θα απαντηθούν και ερωτήματα περί της κυβερνητικής συνοχής και του επιπέδου ανοχής που μπορεί να τρέφει το Μέγαρο Μαξίμου έναντι του κυβερνητικού του εταίρου.

Διότι, εντέλει, οι συνομιλητές της χώρας ποιον πρέπει να πιστέψουν;

Τις κυβερνητικές πηγές που διαρρέουν ότι «η ελληνική κυβέρνηση παραμένει προσηλωμένη στη Συμφωνία των Πρεσπών, σέβεται τις συνταγματικές διαδικασίες στη γείτονα και στηρίζει τις προσπάθειες του κ. Ζάεφ να υλοποιήσει τις προϋποθέσεις για να τεθεί σε ισχύ η συμφωνία» ή τον κ. Καμμένο;

Διότι αμφότερους, προφανώς, δεν μπορούν να τους πιστέψουν…

Εκεί, όμως, οδηγούμεθα. Είτε ευσταθούν οι θεωρίες περί «λαγών» είτε όχι…

Αυτό είναι το απότοκο προσπαθειών επίλυσης εθνικών ζητημάτων, αμιγώς πίσω από κλειστές πόρτες και όχι διαμέσου εθνικής συνεννόησης, μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων του ελληνικού λαού.

Όταν απουσιάζει η ύπαρξη συναίνεσης -αν όχι ομοφωνίας-, τότε παρέχεται έδαφος ανάπτυξης πρωτοβουλιών κάθε είδους και του ενδεχομένου εκμετάλλευσής τους για αλλότριους σκοπούς.

Έτσι, όμως, στρώσαμε και -κατά τα φαινόμενα- έτσι θα πορευτούμε…