Ο Γόρδιος δεσμός των παρακολουθήσεων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το πρόβλημα είναι γνωστό και άριστα καταγεγραμμένο. Εντοπίζεται δε στο ισοζύγιο μεταξύ, αφενός, της ανάγκης προάσπισης της εθνικής ή και της δημόσιας ασφάλειας, αφετέρου της προστασίας των αρχών του κράτους δικαίου, στη χώρα μας. Της ανάγκης, με άλλα λόγια, για διαφάνεια και λογοδοσία εκ μέρους όσων έχουν αναλάβει να προστατεύουν την πατρίδα και τους πολίτες, παρακολουθώντας όσους εκείνοι κρίνουν σκόπιμο.

Εσχάτως η απουσία ισορροπίας σε αυτήν τη σχέση ταλάνισε την πολιτική ζωή της χώρας και ώθησε την κυβέρνηση σε εσπευσμένη αναθεώρηση, μέσω πράξης νομοθετικού περιεχομένου, των κανόνων περί την λειτουργία της ΕΥΠ, με την θέσπιση θέσης και δεύτερου εισαγγελέως, για την έγκριση των όποιων παρακολουθήσεων. Είναι προφανές, όμως, - όπως όλοι αποδέχονται – ότι το πρόβλημα δεν τελειώνει εδώ.

Ούτε βεβαίως, μπορεί να “τελειώσει” με τις σαρωτικού τύπου κινήσεις που προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση, θεωρώντας ότι “δεν αρκεί να επιδιώκουμε μία απλή εναλλαγή στην εξουσία”. Για την ακρίβεια, αυτού του είδους το “σχέδιο θεσμικής επανεκκίνησης, που θα αφορά όχι μόνον την ΕΥΠ αλλά και την Δικαιοσύνη, τη λειτουργία των ΜΜΕ, τις ανεξάρτητες αρχές και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς”, το οποίο προτείνει μία “ψυχή”, είναι ακριβώς αυτό που μία συντεταγμένη πολιτεία δυτικού τύπου θα όφειλε να αποφύγει. 

Τούτων δοθέντων, ανεξαρτήτως της πορείας που θα λάβει τόσο η πολιτική, όσο και η δικαστική διερεύνηση του ζητήματος των υποκλοπών στη χώρα μας, - που οφείλει να είναι ταχεία και αποτελεσματική στο έργο της – προκύπτει μία προφανής ανάγκη συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας για την θέσπιση ενός προσήκοντος πλαισίου περί τις παρακολουθήσεις στην Ελλάδα.

Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, για έναν σύγχρονο Γόρδιο δεσμό, τον οποίο ωστόσο έχουν ήδη κόψει σε άλλες χώρες της Δύσης. Δεν καλούμεθα να κοιτάξουμε προς Ανατολάς, ούτε προς τον Βορρά, αλλά προς την Δύση. Εκεί εντοπίζεται η μεγαλύτερη προσπάθεια για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως και οι διαδικασίες που απαιτούνται για την διασφάλιση του βέλτιστου αποτελέσματος. Αυτού που θα προσφέρει τα περισσότερα εχέγγυα ότι η πατρίδα μας δεν θα καταστεί λεία όσων την επιβουλεύονται, γειτόνων ή μη και συνάμα που θα προστατεύει τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών.

Δυστυχώς, δεν είμαστε ακόμη εκεί. Εν μέσω αλαλαγμών και βρυχηθμών, δε, αδυνατούμε να οδηγηθούμε εκεί. Όσο προσφιλής ή πρόσφορη κι αν είναι η οδός της πόλωσης την οποία οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου έχουν επιλέξει, ώστε να εξασφαλίσουν την συσπείρωση των ψηφοφόρων τους και την προσέλκυση νέων, ενόψει των επικείμενων εκλογών, οδηγεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από την ζητούμενη. Η εξεύρεση ενός κοινού τόπου επί ζητημάτων αυτού του είδους, είναι απαραίτητη. Δίχως αυτόν τον κοινό τόπο, ανοίγουμε την πόρτα σε κάθε είδους κινδύνους, οι οποίοι είναι ευκόλως αντιληπτοί.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ένα λαμπρό παράδειγμα “κοινού τόπου” μεταξύ των κυριοτέρων πολιτικών δυνάμεων της χώρας θα μπορούσε να είναι η “αναβάθμιση του ρόλου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας” που προτείνει μία άλλη “ψυχή”. Αν μη τι άλλο, εκεί, σε καθεστώς εχεμύθειας, θα είναι δυνατή η εξασφάλιση πληρέστερης ενημέρωσης εκ μέρους όλων των πλευρών και η άρση πιθανών “κωλυμάτων”.

Υπό τις παρούσες συνθήκες οχλοβοής, όμως, πώς μπορούμε να φθάσουμε “εκεί”;