Το μπάχαλο που τώρα πληρώνουμε πολύ ακριβά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το σήμα κινδύνου που εξέπεμψε χθες το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, για τον κίνδυνο δημοσιονομικής εκτροπής ως αποτέλεσμα των φυσικών καταστροφών οι οποίες πλήττουν τη χώρα, είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Δεν κινδυνεύουν μόνο τα δημόσια οικονομικά ή ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας αλλά, κυριολεκτικά, οι ζωές μας.

Η παγκόσμια κοινότητα και βεβαίως η Ελλάδα, όπως έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια, είναι στην πρώτη γραμμή των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής ή ακριβέστερα της κλιματικής κρίσης. Πυρκαγιές όμοιες των τελευταίων ετών και ειδικά της εφετινής είναι πρωτόγνωρες για τη χώρα μας. Πλημμύρες όπως αυτές που βιώσαμε εφέτος επίσης δεν είχαμε σε ζώσα μνήμη.

Η μανία της φύσης είναι τέτοια, δε, που δεν συγχωρεί όσους δεν είναι προετοιμασμένοι για τα χειρότερα.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απλά «έξυσε την επιφάνεια» των πραγμάτων, χθες, όταν απευθυνόμενος προς τους «γαλάζιους» βουλευτές αναφέρθηκε στον πυρήνα «όσων ακόμα κρατούν τη χώρα πίσω, από την καθυστέρηση των έργων, την ατιμωρησία, τη χρόνια ατολμία στις τομές που πρέπει να γίνουν στην υγεία, την αδυναμία της αυτοδιοίκησης να ανταποκριθεί στον πραγματικό της ρόλο».

Μετά από 4 χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, ακόμη κι αν το σκεφτόταν, που δεν είναι καθόλου βέβαιο, ο κ. Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να πει ότι η Ελλάδα είναι ένα… μπάχαλο.

Όμως κατά τον ίδιο τρόπο που το μπάχαλο της δημόσιας διοίκησης και των δημόσιων οικονομικών μας οδήγησε σε χρεοκοπία το 2010, έτσι και το… ευρύτερο μπάχαλο που αφορά από την τοπική αυτοδιοίκηση, πρώτου και δεύτερου βαθμού και την επικάλυψη αρμοδιοτήτων, μεταξύ τους και με το κεντρικό κράτος, έως τον τρόπο με τον οποίο κτίζονται τα κάθε λογής αντιπλημμυρικά έργα ή ακόμη και τα ιδιωτικά κτίρια, οδηγεί, κατά μαθηματικό τρόπο, από τη μία καταστροφή στην άλλη.

Όταν ακόμη η ελληνική πολιτεία «παλεύει» να αποκτήσει κτηματολόγιο, όταν η ανάρτηση (διορθωμένων) δασικών χαρτών είναι ζητούμενο ακόμη και για την Αττική, όταν η υπόθεση των αυθαιρέτων, δασικών ή μη, έχει καταντήσει ανέκδοτο και όταν η ασυδοσία και η απλή -ενίοτε άδολη- επιπολαιότητα βασιλεύουν, είναι σαφές ότι είναι μονόδρομος η καταστροφή σε εποχή κλιματικής κρίσης.

Όσο δεν συνειδητοποιούμε το μέγεθος του κινδύνου και όσο συνεχίζουμε στις φαύλες πρακτικές του παρελθόντος, τόσο επιτείνουμε την κρισιμότητα της κατάστασης.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, εάν σήμερα η μισή χώρα καίγεται και η άλλη μισή πνίγεται, οφείλεται στις αστοχίες, την απρονοησία αλλά και τις… λαμογιές που χαρακτήρισαν και εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργία αυτού του κράτους.

Εφέτος, λέγει η κυβέρνηση, δόθηκαν στους δήμους δεκάδες εκατομμυρίων για καθαρισμούς και αποψιλώσεις περιαστικών δασών. Πόσοι από αυτούς έκαναν τη δουλειά τους και πόσα από αυτά τα λεφτά απλά πετάχτηκαν στην πυρά;

Αντίστοιχη είναι όμως η εικόνα, όπου κι αν κοιτάξουμε. Από τα μπαζωμένα ρέματα στα οποία ξεφύτρωσαν πολυκατοικίες, έως τα αντιπλημμυρικά έργα που… δεν άντεξαν ή ακόμη και την αδιαφάνεια που στερεί αναγκαίους πόρους από χρήσιμα έργα, η χώρα μας είναι ένα μπάχαλο, το οποίο σήμερα πληρώνουμε πολύ ακριβά.

Θα το πληρώσουμε, κατά πάσα βεβαιότητα, δε, πολύ ακριβότερα, εάν συνεχίσουμε στον δρόμο που ακολουθούμε τόσα χρόνια.