Κοιτώντας την Ελλάδα να αργοπεθαίνει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το δημογραφικό και η σταδιακή μείωση του πληθυσμού αποτελούν, κατά πάσα βεβαιότητα, τα σημαντικότερα προβλήματα της χώρας και είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Ουδεμία κυβέρνηση, ωστόσο, κατόρθωσε να τα αντιμετωπίσει κατά τρόπο αποτελεσματικό και πλέον τείνουν να τεθούν εκτός ελέγχου, οδηγώντας την Ελλάδα σε μαρασμό.

Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, ο μόνιμος πληθυσμός της χώρας ανέρχεται σε 10.432.481 άτομα και είναι μειωμένος κατά 3,5% ή κατά 384.005 άτομα σε σύγκριση με την απογραφή του 2011, όταν είχε καταγραφεί πληθυσμός 10.815.197 ατόμων.

Ακόμη χειρότερα, την αμέσως επόμενη χρονιά, τα στοιχεία γεννήσεων - θανάτων που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα από την ΕΛΣΤΑΤ έδειξαν ότι η Ελλάδα έχασε μέσα σε ένα χρόνο πληθυσμό αντίστοιχο με εκείνον μίας πόλης όπως η Χαλκίδα. Για την ακρίβεια, πρόκειται για τη χειρότερη επίδοση των τελευταίων 90 ετών, σε σχέση με τη φυσική κίνηση του πληθυσμού. Το 2022 γεννήθηκαν μόλις 76.541 παιδιά, καταγράφοντας μείωση κατά 10,3% σε σχέση με το 2021, αριθμός που είναι ο χειρότερος από το 1932.

Αντίθετα, το ίδιο έτος οι θάνατοι ήταν περίπου διπλάσιοι σε πλήθος και ανήλθαν σε 140.801 (70.802 άνδρες και 69.999 γυναίκες), καταγράφοντας μείωση κατά 2,2% σε σχέση με το 2021, που ήταν 143.923.

Πόσο «αντέχουμε» όμως να χάνουμε τον πληθυσμό μιας πόλης κάθε χρόνο;

Πόσο αντέχουμε να πορευόμαστε με αυτόν τον ανεπαρκή ρυθμό αναπλήρωσης του πληθυσμού, για τον οποίο, βεβαίως, δεν ευθύνεται μόνον η υπογεννητικότητα που μας χαρακτηρίζει εδώ και δεκαετίες αλλά και η φυγή μέρους του πληθυσμού, ενδεχομένως του πλέον ελπιδοφόρου, στο εξωτερικό κατά τα προηγούμενα χρόνια;

Ας αφήσουμε στην άκρη το αδιέξοδο που επιφυλάσσει για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας αυτή η κατάσταση. Αρκεί και μόνο να δούμε την απειλή που ορθώνει απέναντί μας η γείτονα, με έναν πληθυσμό ταχύτατα αναπτυσσόμενο, που ήδη ξεπερνάει τα 85 εκατομμύρια. Η Κωνσταντινούπολη και μόνον έχει περισσότερους κατοίκους από ό,τι ολόκληρη η Ελλάδα, ξεπερνώντας τα 15 εκατομμύρια πολίτες.

Υπό το φως αυτών των προβλημάτων, ποιες είναι οι πολιτικές που αντιτάσσει η ελληνική πολιτεία, τόσο σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης όσο και στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης Α και Β βαθμού, ούτως ώστε να ανακοπεί και να αντιστραφεί αυτή η καταστροφική για τη χώρα μας πορεία;

Μπορεί ένα νέο ζευγάρι να αντεπεξέλθει σήμερα, υπό το φως και της αβεβαιότητας που δημιουργεί το αυξανόμενο κόστος ζωής, στην πρόκληση της ανατροφής ενός ή και περισσότερων παιδιών;

Αρκεί η χορήγηση επιδόματος γέννησης 2.000 ευρώ ή η αύξηση του αφορολόγητου ορίου κατά 1.000 ευρώ για κάθε παιδί, που θεσμοθέτησε η παρούσα κυβέρνηση;

Μπορεί να αναστραφεί μία τόσο έντονη τάση με μέτρα αυτής της τάξης μεγέθους ή απαιτείται η χάραξη μίας μακροπρόθεσμης εθνικής πολιτικής για την αντιμετώπιση αυτού του -καθ' όλα εθνικού- προβλήματος;

Όμως, κατά πόσον αποτέλεσε αυτό το πρόβλημα τμήμα της πολιτικής συζήτησης προ των διπλών βουλευτικών εκλογών που είχε η χώρα μας εφέτος και πόσο αποτελεί σήμερα, μόλις λίγες ημέρες προ των αυτοδιοικητικών εκλογών;

Ένα κράτος το οποίο στέκει αδρανές ενώπιον ενός τόσο ζωτικού προβλήματος θα έρθει αναπότρεπτα αντιμέτωπο με τα επίχειρα των επιλογών του. Πρόκειται περί μίας νομοτέλειας στην οποία η χώρα είναι καταδικασμένη, εκτός και εάν υπάρξει επιτέλους… αφύπνιση.