Το «παράπονο» της δικαιοσύνης και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον απόηχο της πρόσφατης ψήφισης του προϋπολογισμού στην Βουλή και της συζήτησης που προηγήθηκε για την ελληνική οικονομία και την πορεία της χώρας, οφείλουμε να σταθούμε σε μία από τις κυριότερες παραμέτρους της οικονομικής εξίσωσης: Την δικαιοσύνη.

Τον θεσμό, δηλαδή, στον οποίο παραπέμπει η πλειονότητα των εμπλεκομένων στο οικονομικό και επιχειρηματικό γίγνεσθαι της χώρας, ως έναν εκ των κυριοτέρων λόγων ανάσχεσης της επενδυτικής και συνολικά της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα. Εντέλει, τον θεσμό τον οποίο θεωρεί ως ύστατο καταφύγιο του, ο κάθε νομοταγής πολίτης αυτού του τόπου, των επιχειρηματιών συμπεριλαμβανομένων.

Όταν οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί, δε, υψώνουν κραυγή αγωνίας και ζητούν την προστασία του θεσμού και την ανάκτηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς αυτόν, συντασσόμενοι -εν πολλοίς- με εκείνους που θεωρούν ως ελλειμματική την σημερινή λειτουργία του, τότε η συζήτηση αποκτά βάθος που αγγίζει έως και τα θεμέλια του πολιτεύματος, πυλώνας του οποίου είναι και η δικαιοσύνη.

Είναι απολύτως ενδεικτικό δε αυτού του βάθους το αίτημα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων για την αλλαγή του τρόπου διορισμού της ηγεσίας της δικαιοσύνης, (των τριών ανωτάτων δικαστηρίων), στο πλαίσιο ενός πραγματικού διαχωρισμού των εξουσιών και στην πατρίδα μας, έστω τον 21ον αιώνα.

Τι ζητούν λοιπόν, οι φίλτατοι δικαστικοί λειτουργοί; Μεταξύ άλλων, να αλλάξει ο τρόπος διορισμού της ηγεσίας της δικαιοσύνης, η οποία σήμερα διορίζεται από την κυβέρνηση, καταργώντας στην πράξη την διάκριση των εξουσιών και να προσμετράται δεσμευτικά η άποψη του δικαστικού σώματος.

Δεύτερον, να μην καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα δικαστικοί που αφυπηρέτησαν την τελευταία τριετία, με προφανείς αναφορές σε πρόσφατες τέτοιες περιπτώσεις και ζητούν από τα πολιτικά κόμματα “να απέχουν από προτροπές και παρεμβάσεις σε ανοιχτές δικαστικές υποθέσεις, ενισχύοντας έτσι την αμφισβήτηση και δυσπιστία στον θεσμό.”

Όλα αυτά, δε, στο πλαίσιο μίας προσπάθειας ανάκτησης της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς τον θεσμό της δικαιοσύνης και άρα ανάκτησης αυτής της εμπιστοσύνης και προς την ισχύ του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Από όλη αυτήν την δημόσια παρέμβαση των φίλτατων δικαστικών λειτουργών, δικαστών και εισαγγελέων, επιλέγουμε να σταθούμε σε δυο τινά. Πρώτον, στην δημόσια διαπίστωσή τους ότι υφίστανται “παρεμβάσεις” στο έργο τους, είτε από την κυβέρνηση, είτε από τον λοιπό πολιτικό κόσμο της χώρας, κατά περίπτωση και δεύτερον, στον ρόλο που οι ίδιοι θα όφειλαν να είχαν διαδραματίσει για την προστασία αυτού του θεσμού.

Διότι όταν διαπιστώνουν ότι η κοινωνική εμπιστοσύνη προς τον θεσμό της δικαιοσύνης έχει τρωθεί και ζητούν την προστασία του εκ μέρους της πολιτείας, είναι σαφές ότι συμπεριλαμβάνουν και εαυτούς σε αυτήν την εξίσωση. Πρώτον, δεν ήσαν απόντες ενώ συντελούνταν αυτά τα τραύματα στον θεσμό και δεύτερον, δεν είναι απολύτως σαφές τι έπραξαν για την προστασία του, πριν αυτήν την δημόσια παρέμβασή τους με ψήφισμα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων.

Περιττεύει, δε, κάθε αναφορά στα λεγόμενα “παραδικαστικά” κυκλώματα που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας και έχουν απασχολήσει και την ίδια την δικαιοσύνη. Είναι εύλογη κα προφανής, όμως, η συνεισφορά τους στην ζημία που έχει υποστεί το κύρος της δικαιοσύνης στον τόπο μας και το συνακόλουθο πλήγμα στην κοινωνική εμπιστοσύνη προς τον θεσμό.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όσο δίκαια, προσήκοντα και επίκαιρα, κι αν είναι τα αιτήματα των δικαστικών λειτουργών της πατρίδας μας, τα οποία η πολιτεία θα όφειλε να ικανοποιήσει, οφείλουν να προσμετρήσουν και τον βαθμό στον οποίοι οι ίδιοι επηρεάζουν τις εξελίξεις περί την λειτουργία της δικαιοσύνης.

Είναι σημαντικός.