Εν τέλει ήταν ο ορατός κίνδυνος εκτροχιασμού της αγοράς ομολόγων των ΗΠΑ ο λόγος που έκανε πίσω ο Ντόναλντ Τραμπ και όχι τόσο η κλιμάκωση των τακτικών της πλευράς του Σι Τζινπινγκ; Εύλογο το ερώτημα, επιχειρεί να το προσεγγίζει διεξοδικά ο ΧΑΜαιλέων "φωτίζοντας" λεπτομέρειες που θα πρέπει να συνεκτιμώνται από τούδε και στο εξής.
Το Bloomberg ενδεχομένως να έχει μία από τις απαντήσεις, καθώς σύμφωνα με ανάλυση του, στο sell off της Δευτέρας τα ομόλογα είχαν συμπεριφορά μετοχών, απόρροια (πιθανότατα) εσπευσμένων μαζικών πωλήσεων (με συνέπεια την ακραία διόρθωση των τιμών, με αντίστροφη εκτόξευση των αποδόσεων). Ενδεικτικά το US10Y από Παρασκευή σε Δευτέρα είχε διακύμανση 3,95%-4,385% (υπολογίστε το σε κόστος εξυπηρέτησης των λήξεων 7 τρισ$/ χρέους 36,5 τρισ$, μέσα στο 2025). Από "όπλο" στα χέρια Τραμπ το ομόλογο/χρέος έγινε αυτεπιστρεφόμενος κίνδυνος.
Οι κεντρικοί τραπεζίτες (ειδικότερα ο Πάουελ/Fed) έχουν το προηγούμενο του Μαρτίου 2020- όταν λόγω Covid-19, όταν υποχρεώθηκαν να απορροφήσουν... καραβιές ομολόγων για να μην μεταφερθεί η κρίση στο ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα (επί της ουσίας στην "καρδιά" των τραπεζών).
Θυμίζω πως, το 2020 η Fed υποχρεώθηκε να αγοράσει ομόλογα 1,7 τρισ. δολαρίων μέσα σε μόλις ένα μήνα. Πρακτικά, το 2020 ο Πάουελ αναγκάστηκε να ρίξει δέκα φορές περισσότερα απ' όσα ο ομόλογος του Μπερνάκε το 2008.